I could not wait to leave NZ. It felt as if NZ was part of a bad dream that we were gonna wake up from the moment our plane takes of , I was counting minutes after Mr.B’s surgery as he could not fly for one week. I was nervous, unconcentrated, desperate, confused, edgy, irritated and sorry. I was sorry for Leo with whom I could not be as patient as I wished to be and to whom I had almost none energy to offer for careless running around and playing, I was sorry for Mr.B who has been working his ass of to pay for this dream trip and now everything was just so fucked up, we had to pay extra money to rebook flights, pay for extra nights in Auckland, pay fees for changing bookings in Japan as our trip there was shortened and all that in a burial mood. Where was all the happiness, showers of joy and laughter that we have pictured. I could see how depressed he was getting day by day and how angry he was at himself for not being able to get his bad mood under control which in the end resulted in our fights. We were fighting like rabid dogs, our nerves were irritated to such point that every little change of the mood of one of us caused an unmanageable explosion of anger of the other and although we have tried to discuss it in the moments of delicate peace, comprehending how important it is that we stand side by side now and support each other it did not help any and even these discussion ended /in a better scenario/ in a bitter cold silence. I was sorry for the little baby that grew inside of me, I was sorry that I could not develop all the feelings it deserved form its mother, I was sorry for myself to have to go through this and not be able to fully enjoy the pregnancy which sure is the last one in my life.
I was sorry and pissed and angry and sad and all that was nothing compared to the constant vomitting and pain of my stomach. We made an appointment in the Mother’s clinic in Tokyo to do some additional tests after our arrival and I could not wait. I could not wait for someone to tell me that it was all just a misunderstanding,but at the same time I feared that moment as hell, because it might have just as well all continued in a wrong direction and I was not sure how we gonna cope with that.
I had an online conversation about our issue from Auckland and was advised to undergo CVS (Chorionic Villus Sampling) due to the high NT measurement that our baby had. Which I decided to decline and go for one more ultrasound scan and some blood tests at first although the lady in NZ told me that blood tests make no sense because the results are gonna be bad for sure.
After we arrived to Japan and changed all our travel plans according to the scheduled procedures in the clinic, we had two more days in a strange agony to wait for my appointment. Two days that passed by in such a stress that they are now covered in heavy fog in my memory.

Then the day came. The ultrasound screening I had was I swear the longest and most terrifying 15 minutes as far as I can remember. Lady who was doing the scan could not speak any english. Tears were running down my face during the whole time, I kept asking OK? OK? and she just strangely nodded her head and made a sound which I could not translate as positive or negative reaction. Well I for sure learned the hard way what the fuck it means to be lost in translation.
I had to wait for the doctor to come and have a look at scan results and I was uncontrollably shaking and crying. That was apparently way to emotional for the poor lady and it made her feel uncomfortable, she did not know how to act in such situation and I could see that she just wished to be teleported to a different room, to a normal japanesse patient who could keep it together better than me. And for the first time I did not give a shit. All my life I constantly worried about how my behaviour influences other people’s feelings, if I don ’t make them feel bad by doing something wrong, and this time I could see this poor lady suffer as if she was locked in the pressure cabin and I did not give a shit that I am actually the one who is causing her such problem. I did not care because I was not in charge of my body reaction to that stress, and I was really pissed that she works in an international clinic and can’t say a fucking word in english to make me feel better. After the battle that both of us had to fight for minutes that felt like hours doctor came in, he looked veeeery carefully on the results, did some more scans by himself again while talking japanesse with the poor lady and looking at me with a look that did not say anything and I was ready to kill. The short movie that scrolled in front of my eyes of how I simply cold blooded kill them all helped me remain within the frame of sanity and calm down until I was finally told that the NT measurement is not as high as they measured in NZ, it was at the highest from what is considered to be the normal range. 3,4 mm he said. It is not good but not bad. Well whatever that means. So should I be happy now? Or not yet? Is this satisfying? What the hell means the measurement that was done in NZ than? What should I think of it? What is next? I had so many questions but the conversation possibilities were very limited and I had to do with the fact that it is not tragic and now we have to wait for blood results. Arigato, arigato, bow to the floor and bye bye.
I thought I should feel relieved, and maybe I even did slightly, but definitely not as much as I hoped I would.
Mr.B is a positive thinker, so he took on the HELL IT IS ALL GOOD option, but I am the one who is always scared and I could not share his excitement. There was still a lot ahead of us, at least two different blood test, maybe amniocentesis, very specific baby’s heart scans at different stages of pregnancy and who knows what else. I looked in front of me and all I could see was months and months of unsureness, one test after another, because for each type of the test the baby has to have certain gestational age and time spent waiting for results between the tests.I knew that I will be revealed from this torture only after the baby is born. That was my reality now.
We were in Japan exactly 3 years ago. I did a pregnancy test in Beppu on 14.2.2013 and the test was positive, we were in Japan not just the two of, it was three of us already. Leo was on his way. And it was as abstract as it could be, for me, for us at that time.
Three years later, 2016, we were in Japan again. Those three years in between I could not wait, I could not wait to be back. Japan was my absolutely strongest travel experience. It was so different from anything I knew before. It was overwhelming, intriguing, shocking, inspiring, visually unique and so strong. For 3 years I had constant flash backs from Japan, the smell of air, the light, touch of cold on my skin or just a short second of undefinable taste of the moment and I was back there. I wished to be back there, because in Japan I felt everything so intensely. My senses were facing a challenge all at the same time and it felt so good.
So here we are again, three of us in Japan, Leo is walking talking person who is fun to be around, who is tough to be around, who is fun to discover the world with and who is exhausting to travel with at the same time, but who is an essential part of our lives. The little guy who was just a two blue lines on a piece of plastic 3 years ago is now so profoundly part of me that I cant recall the feeling of life before him. And this time around we are four.
Another life that I have brought inside of my body, another life that is two blue lines on a piece of plastic and loads of pages of ultrasound scans. Life that is a mystery for us, not because we don’t know how it feels to parent a tiny human but because this human is a surprise on a completely new level.
I try to get hold of things again as we walk in temporary calmness around a lake in Kawaguchiko. I am pushing myself into living the moment, into letting fear go and enjoying what we have and what we are given. Tests are OK, the risk of chromosomal abnormalities is quite low, but now low enough to be completely sure of course. The curse of ambiguousness is now the new reality. Another test is ahead of us in Poland, but for now this should be enough. Enough to hold Little L tight in my arms before he runs wild to imaginary fishing duties, enough to let Mr.B hold me in his arms and let myself feel the love I have for him, hidden somewhere deep under the load of sour leftovers from our recent fights, and enough for me to finally touch my belly that is not anymore only mine and let myself feel happiness for the growing missing puzzle of our family that is on its way.Healthy or not, we shall see.

Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu wyjedziemy z Nowej Zelandii. Czułam, jakby wszystko, co się tam wydarzyło, było jednym wielkim koszmarem, z którego wybudzę się jak tylko wsiądziemy do samolotu. Liczyłam minuty od operacji Pana B, który nie mógł podróżować przez tydzień. Byłam zdenerwowana, rozkojarzona, zdesperowana, zdezorientowana, drażliwa, poirytowana i rozżalona. Było mi żal Leo, dla którego nie miałam wystarczająco dużo cierpliwości i siły, żeby się bawić i biegać beztrosko. Było mi żal Pana B., który harował, jak wół, żeby zapłacić za tę podróż marzeń, a teraz wszystko tak się popieprzyło, że musieliśmy dopłacić za przebukowanie lotu, zapłacić za nocleg w Auckland, pokryć dodatkowe opłaty za zmianę rezerwacji w Japonii, gdzie nasz pobyt będzie krótszy, niż planowaliśmy, a wszystko to w żałobnym nastroju. Gdzie się podziało całe szczęście, chwile radości i śmiechu, które sobie wyobrażaliśmy. Widziałam jak z dnia na dzień robił się coraz bardziej przygnębiony i jak bardzo był zły na siebie, że nie mógł opanować swoich uczuć, co z kolei, zawsze kończyło się na kłótni. Walczyliśmy ze sobą jak wściekłe psy, byliśmy tak poirytowani, że każda najmniejsza huśtawka nastroju u jednego z nas powodowała wybuch złości u drugiego i, mimo iż w kruchych momentach spokoju próbowaliśmy o tym rozmawiać, a każde z nas rozumiało jak ważne jest, żebyśmy stali za sobą murem i wspierali się, nic to nie pomagało, a nawet te rozmowy /w najlepszym wypadku/ kończyły się w atmosferze lodowatego milczenia. Było mi żal za to dziecko, które rosło we mnie i żałowałam, że nie umiałam obdarzyć go wszystkimi uczuciami, na które zasługiwało od swojej mamy. Było mi żal za samą siebie, że musiałam przez to przechodzić, zamiast cieszyć się ciążą, która na pewno jest ostatnią w moim życiu. Byłam rozżalona, wkurwiona i zła i smutna i to wszystko, to nic w porównaniu z ciągłymi wymiotami i bólem brzucha. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii, zapisaliśmy się na dodatkowe badania w klinice położniczej, w Tokyo i nie mogłam się doczekać. Nie mogłam się doczekać, aż ktoś mi powie, że to wszystko, to tylko nieporozumeinie, ale jednocześnie bałam się tej wizyty jak cholera, bo wszystko mogło potoczyć się w złym kierunku i nie wiedziałam, czy sobie z tym poradzimy. Odbyłam rozmowę z lekarzem przez internet i poradzono mi, żebym poddała się biopsji kosmówki, ponieważ badania wykazały, że nasze dziecko ma duże stężenie NT. Odmówiłam i postanowiłam, że zrobię jeszcze jedno badanie ultradźwiękowe i badanie krwi, ale lekarz w Nowej Zelandii powiedział mi, że badanie krwi nie ma sensu, bo wyniki na pewno będą złe. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii i zmieniliśmy wszystkie plany podróży, z powodu umówionej wizyty w klinice, miały minąć jeszcze dwa dni agonii w oczekiwaniu na wyznaczony dzień. Dwa dni, które minęły w tak ogromnym stresie, że kiedy teraz o nich myślę, widze tylko gęstą mgłę. I w końcu nadszedł sądny dzień. Przysięgam, że tamto badanie ultradźwiekięm, to było njabardziej przerażające 15 minut w moim życiu. Pani, która je robiła nie mówiła ani słowa po angielsku. Przez cały czas po policzkach spływały mi łzy i ciągle pytałam OK? OK?, a ona tylko dziwnie kiwała głową i wydawała z siebie dźwięk, którego nie mogłam roszyfrować. Na własnej skórze przekonałam się co, do cholery, oznacza być zagubionym w tłumaczeniu. Cała w spazmach, czekałam na lekarza, aż spojrzy na wyniki badań. Ta sytuacja była ewidentie zbyt pełna emocji dla tej biednej kobiety, która czuła się niezręcznie, nie wiedziała jak się zachować i pewnie pragnęła tylko, żeby teleportowali ją do jakiegoś innego pokoju, gdzie normalna, japońska pacjentka umie zachować swoje uczucia dla siebie, lepiej, niż ja. Ale po raz pierwszy w życiu, gówno mnie to obchodziło. Przez całe życie martwiłam się, jak moje zachowanie wpływa na uczucia innych ludzi, czy nie sprawiam nikomu przykrości, ale w tamtej chwili widziałam jak ta biedna pani cierpi, niczym zamknięta w kabinie ciśnieniowej i gówno mnie obchodziło, że to ja jestem przyczyną jej cierpienia. Przecież nie mogłam panować nad reakcją mojego ciała na stres i byłam naprawdę wkurwiona, że kobieta pracuje w międzynarodowej klinice i nie może powiedzieć jednego, pieprzonego słowa po angielsku, żeby mnie pocieszyć. Po całej tej walce, którą obie musiałyśmy stoczyć, przez minuty, które ciągnęły się, niczym godziny, do gabinetu wszedł lekarz, spojrzał baaaardzo dokładnie na wyniki, zrobił jeszcze kilka skanów, rozmawiając po japońsku z biedną kobietą i patrzył na mnie wzrokiem, który nic mi nie mówił i byłam gotowa zabić. Przez chwilę wyobraziłam sobie, jak z zimną krwią zabijam ich oboje i ten obraz pozwolił mi zachować spokój, aż w końcu powiedzieli mi, że poziom NT nie jest tak wysoki, jak wykazały badania w Nowej Zelandii, teraz był na granicy normalnego poziomu. 3.4 mm, powiedział. Nie jest dobrze, ale nie jest źle. Cokolwiek to onzacza. Mogę być teraz zadowolna? Czy jeszcze nie? Czy to jest dobra wiadomość? I jakie to ma, do cholery, znaczenie, że wyniki były inne w Nowej Zelandii? Co mam o tym myśleć? Co dalej? Miałam w głowie tyle pytań, ale nasza rozmowa była bardzo ograniczona i musiałam zaakceptować fakt, że sytuacja nie jest już tragiczna i trzeba czekać na wyniki badań krwi. Arigato, arigato, ukłon do podłogi i papa. Pomyślałam, że powinnam czuć ulgę i może nawet trochę ją czułam, ale nie aż tak, jakbym chciała. Pan. B jest optymistą, więc przyjął tę wiadomość jako SUPER, WSZYSTKO JEST OK, ale mi, która zawsze się martwię, nie udzialał się jesgo optymizm. Dużo jeszcze przed nami, co najmniej dwa różne badania krwi, może amniopunkcja, wiele badań serca dziecka na różnych etapach ciąży i kto wie co jeszcze. Patrzyłam przed siebie i widziałam tylko długie miesiące niepewności i jedno badanie za drugim, bo do każdego badania dziecko musi mieć odpowiedni wiek. Miałam też przed oczami czas spędzony w oczekiwaniu na wyniki kolejnych badań. Wiedziałam, że będę wolna od tego piekła dopiero po urodzeniu dziecka. Od teraz, to była moja rzeczywistość. Byliśmy w Japonii dokładnie 3 lata temu. Zrobiłam test ciążowy w Beppu 14.02.2013 i okazał się pozytywny, byliśmy już wtedy we trójkę. Miał się urodzić Leo. I było to dla nas jedno z bardziej abstrakcyjnych doświadczeń. Trzy lata później, 2016, znowu byliśmyw Japonii. Przez te trzy lata nie mogłam się doczekać, żeby tam wrócić. Japonia była dla mnie jednym z najbardziej intensywnych doświadczeń podróżniczych. Zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory znałam. Oszałamiająca, intrygująca, szokująca, inspirująca, wizualnie wyjątkowa i intensywna. Przez 3 lata miałam ciągłe flashbacki z Japonii, zapach powietrza, światła, dotyk zimna na mojej skórze albo tylko smak chwili i znowu tam byłam. Chciałam tam wrócić, bo w Japonii czułam wszystko o wiele mocniej. Moje zmysły stały przed wyzwaniem, wszystkie w tym samym czasie i to było wspaniałe uczucie. A więc znowu tu jesteśmy, nasza trójka w Japonii, Leo był chodzącą i mówiąca osobą, z którą świetnie spędza się czas i z którą ciężko się spędza czas, z którym jednocześnie super odkrywa się na nowo świat, ale potrafi to być wycieńczające, ale który jest nieodłączną częścią naszego świata. A tym razem jest nas czworo. Kolejne życie, które noszę w brzuchu, kolejne życie, które jest podwójną niebieską linią na kawałku plastiku i mnóstwem wydruków z badań ultradźwiękiem. Życie, które jest dla nas zagadką, nie dlatego, że nie wiemy jak być rodzicem dla malutkiego człowieka, ale dlatego, że ten człowiek będzie kolejnym zaskoczeniem na wielu płaszczyznach. Kiedy wracamy do domu w chwilowym spokoju, wokół jeziora Kawaguchiko, próbuję znowu chłonąć to, co nas otacza. Próbuję żyć chwilą, pozbyć się strachu i cieszyć się tym, co mamy i tym, co zostało nam dane. Wyniki są OK, zagrożenie anomaliami chromosomalnymi jest dośc niskie, ale nie na tyle, żeby mieć jakąkolwiek pewność. Dni pełne niepewności, to nasza nowa rzeczywistość. Czeka nas kolejny test w Polsce, ale na razie, to wystarczy. Wystarczy, żeby mocno przytulić do siebie Małego L, zanim pobiegnie do swoich wyimaginowanych połowów rybackich, wystarczy, żebym pozwoliła się przytulić Panu B. i poczuła do niego miłość, schowaną głęboko pod gorzkimi resztkami z naszych niedawnych kłótni i wystarczy, żebym w końcu dotknęła mojego brzucha, który nie jest już tylko mój i pozwoliła sobie poczuć szczęście za tę rosnącą istotę, nowy element układanki, jaką jest nasza rodzina. Zdrowa, czy nie,to się jeszcze okaże.

Tłumaczenie: Weronika Makowska