This post was supposed to be uploaded exactly 28 days ago. It was meant to be a special dedication to Little L’s first year with us. I had many plans concerning that day. I knew we were supposed to be in Warszaw, all our language unpacked, flat clean, fresh flowers on the table, birthday cake in the oven, special program for Little L, and that special post uploaded exactly at the time he was born. Day all about him all for him, cameras, short heartbreaking movie, blowing of candle, smiles in camera, messy little hands and face from the cake, again cameras, pictures to remember for rest of the life, pictures he will once show to his girlfriend, or his kids, his first birthday celebration. I have such picture myself and my mom frequently talked about it. If I noticed that tiny golden bracelet on my hand, that starched tip top ironed dress I have on, all signs of how much she cared.

Well I had that plan in my head. But as it usually is plans are for dreamers, when reality strikes in you are either prepared and you go with it, or you are shocked and paralysed. I was both. First I was shocked. We packed our car FULL in Kraliky, I said good bye to Zofka with tears in my eyes, I squashed myself on 20 cm in the back seat between Little L, Mr.T, huge bag full of sound making toys and three other bags. We calculated how much time that trip will take and I felt mentally ready to entertain L for as long as it will be possible as fiercely as I can, and physically ready to spend those 8 hours in one position only. One last glimpse on our house and we hit the road, well if we can call it that way, cause we hit the road exactly for 3 km and than our car stopped. It stopped in the middle of the road between two villages in so called black hole, which is area without coverage. I was shocked, I was not ready for this sort of entertainment and I felt paralysed. I am not gonna bother you with all the details of how we got back home, unpacked the car, how Zofka herself for the first time thought that she went crazy when she saw me standing in the room again.
The point is we did not make it to Warszaw that day, not even day after and that drastically influenced the idilic picture I had in my mind. But we could still make some nice Bday happen I thought, we can still work with this, maybe the bags will not be unpacked and maybe the flat will not be cleaned but that is not going to be visible on the photos so who cares. How wrong was I.

When we were ready to hit the road to Warsaw one more time we called a friend who has keys from our place to go there and turn on the heating so when we arrive it is not freezing cold, please keep in mind that we live on ground level and it gets really cold from the floor, but that happened to be a fail again. One short phone call and I knew my last hope of special day for Little L is gone. Our heating system was broken. We somehow managed to arrange a service guy who said he would come as soon as possible and that was exactlly on 31.10, which meant we can not arrive to Warszaw sooner and get everything ready.
And so there was nothing left from my dream about big day for Little man. On his birthday we entered cold flat, dropped all our bags in the kitchen, waited for service guy and left to spend the day tired as hell after all night drive from Slovakia just wondering around. I did not bake a cake, I did not post a special post for Little L exactly at the time he was born, we did not go to swimming pool and than to the playground, we did not blow the candle together, did not smile to the camera, did not make a heartbreaking movie. I felt terrible sadness because I thought I failed as a mother not being able to provide my one and only child proper celebration of his first year /ok maybe I overreacted/  and I was angry because I knew we can not make it up, we can not celebrate on first of november because that would be a lie, I would know it was a lie. His first Bday came and passed and it can not be reacted, that is simply how it happened and how fucked up it was. I was even thinking to bake that cake couple of days later, when things were sort of settled down, just for that one photo, but I just could not get over the fact we should be faking it, that simply would not have the right atmosphere, it would be like pretending having fun on New Year’s party on the TV show that is made in september. And so I did not post that special post dedicated to Little L’s first year with us because we dropped dead into still cold beds and because that day was simply all wrong.

So why am I posting it now? Hmm probably because I have not posted anything for a long time :), or because something happened in last week that made me think of time in a different way or maybe because I simply want to have that little note on my blog for future generations :).  Either way it is 28th of november exactly 28 days later than Little L’s birthday but at least it is friday just like it was on 31.10.

One year

I was thinking to write this note as a letter to Little L, but common how stupid it is to write a letter to somebody and give it to read to anybody and everybody first. That would really be weird. So I decided to write a letter to Little L and keep it just for him, and I hope letters from his next birthdays will follow and maybe one day when Little L is not so little anymore, one day after he goes through tantrums of 2 years old, when he and I overcome terrible rebellion of teen age, when he gets over broken heart phase and friends are my closest family stage, and he is bored to death somewhere not knowing what to do with long days he will read those letters and he will get a feeling that he wants to call his mother just to hear her voice because hey such letters must make sentimental even a tough guy.

I am writing this post because I have a need to scream out to the whole world that my SON just turned one. That I turned one as well, one year as a mother. I started a new life that second I felt he was pulled out of my body, it happened even before he screamed for the first time, as he was entering our world I was changed forever. I will never be the same person again. At least for one reason, I never cried before when somebody was telling me about new baby being born, now I cry each time I hear such story.
I want to scream out that this has been the most beautiful and the most difficult year of my life. I experienced emotions that were surreal, that can not be described, explained or named. I got to know my biggest fears and I am still getting used to the fact that they now accompany me every day since I open my eyes in the morning till I go to sleep in the evening and sometimes they even make it to my dreams. I got to know a completely new sort of happiness, that silent happiness when all I need is to sit next to L and watch him discover new things, see his face when he turns to me and his concentration changes into smile, when he hugs me, takes my hand and puts it on his cheek, when he gets up in a bathtub and leans towards me to give me a birdie kiss with his small mouth open, when he holds me around my neck and puts his head on my shoulder and I feel his not so tiny body wrapped around me. It is that happiness that does not require anything, no new shoes, or better camera or air ticket to Australia, that is happiness that exists simply because Little L exists.
Time has changes its meaning, now I treasure every day cause I watch a life develop, I see a little human changing every single day, I see what a difference one month can make, and what a mile stone one year is. Small, blind, tiny veggie turned to big eyed walking and talking little buddy that is fun to be around, that knows how to joke with me, how to make me laugh, how to make me happiest woman.
Thank to him I discovered how strong I can be and how week I am. I reached to the bottom of my physical power, I reached to the top of excitement, I was tired and angry, unhappy and confused, I thought I am not good mother, I thought I will never be able to give him enough, I wanted to go back in time because I was worried I can not live with the fear that something bad might happen to him, that this fear is bigger than me, that my love is bigger than me, that I was not prepared to encompass all those emotions with necessary dignity and humbleness, I thought it was all a mistake, I thought it was always meant to be, I felt exhausted, desperate, impatient but there is one thing I did not feel since he was born, I never felt lonely. That kind of loneliness I felt before, loneliness that unexpectedly bursts from some hidden place inside of me and that reminds me that humans are actually irreversibly lonely through out their journey. No that loneliness is forgotten. Now I know there is a part of me living independently from me, through another person and that I am part of that person and as long as he IS I will not be lonely.

Having a child is a miracle in every possible sense but having a child is also one hell of a challenge. One has to rearrange many values, question some basic beliefs that seem to be already fix formed and solid as stone, let go of many things, learn how to look forward and not turn back and it sure is a challenge for relationship. At least it was for us. One year with L made our relationship grow to a point where we would maybe get in ten years without him, if we ever would. I will not deny that there were no moments when I thought we will not make it. When I looked at us and all I could see were two dissafectioned individuals who are not able to make a step forward to outstep their own shadows. Strong individuals who created beautiful new life but became aliens because they could not be grateful enough for it. We got lost in communication, we got lost in expressing emotions, we started to look at each other more critically, to judge each through prism of the new roles we now have. We started to blame ourselves, accuse of not doing enough, not doing things right way, we started to compare ourselves with the ideals that we created in our heads.
Now that our life was not only about us, now that we were responsible for somebody else, now that we had to find balance in so many aspects things were not that simple anymore. Little L enlinked us together for the rest of our lives, as we will always be those two DNA information carriers that made him happen, but he also set up a mirror to our relationship and looking at it we thought, we felt that we are close to parting appart couple of times.

But we made it, and I believe thanks to Little L we grew stronger, we are still learning how to bend our heads and stop thinking selfishly, which does not always work out, actually it is still a tough process, but at least now we know that we want to keep trying. We are only one year old parents, and there is still time to grow.

I love being Little L’s mother, I loved that one year with all its ups and downs. I can’t wait for what is to come, for all the surprised he has ready for me. I treasure every single time he hugs me because I know that one day I will wake up and realise he does not want to be hugged by his mother all the time, that he does not want to be kissed and held in arms and I will be looking at him from distance, knowing I have to let him go, aching for these beautiful moments when I am his whole world and he is mine.

————————————————————————————————————————————————

Ten wpis miał zostać opublikowany dokładnie 28 dni temu. Ze specjalną dedykacją dla Małego L., który jest z nami od roku. Miałam wiele planów związanych z tym dniem. Wiedziałam, że będziemy wtedy w Warszawie, nasze walizki rozpakowane, mieszkanie posprzątane, świeże kwiaty na stole, tort urodzinowy w piekarniku, specjalny program dnia dla Małego L. i ten wyjątkowy wpis wstawiony dokładnie o godzinie, w której się urodził. Cały dzień związany z nim i przeznaczony dla niego, zdjęcia, krótki, rozczulający film, zdmuchnięcie świeczek, uśmiechy w obiektywie, brudne, małe rączki, twarz znad tortu i kolejne zdjęcia, które pozwolą mu zapamiętać na całe życie, które kiedyś pokaże dziewczynie albo dzieciom. Jego pierwsze przyjęcie urodzinowe. Ja też mam takie zdjęcie i moja mama często o nim mówiła. Kiedy spoglądam na małą, złotą bransoletkę na moim nadgarstku i perfekcyjnie wykrochmaloną, wyprasowaną sukienkę, widzę, jak bardzo się starała. 
Miałam taki plan w głowie. Ale jak to zwykle bywa, plany są dla marzycieli, a kiedy dopada cię rzeczywistość, to albo jesteś przygotowany i jej się poddajesz albo paraliżuje cię szok. W moim przypadku stało się jedno i drugie. Najpierw szok. W Kralikach zapakowaliśmy nasz samochód na FULL, pożegnałam się z Zofką ze łzami w oczach, wcisnęłam się na tylne siedzenie, mając do dyspozycji 20 centymetrów, pomiędzy Małym L, Panem T, ogromną torbą wypełnioną piszczącymi zabawkami i trzema innymi torbami. Obliczyliśmy ile zajmie nam podróż i byłam psychicznie przygotowana na zabawianie Małego L tak długo, jak można i tak intensywnie, jak tylko się da oraz fizycznie gotowa, żeby spędzić 8 godzin w jednej pozycji. Ostatnie spojrzenie na nasz dom i wyruszyliśmy w drogę, jeśli można to tak nazwać, ponieważ przejechaliśmy całe 3 kilometry, po czym nasz samochód się zatrzymał. Utknęliśmy na środku drogi, pomiędzy dwoma wioskami, w tak zwanej czarnej dziurze, czyli w miejscu bez zasięgu. Byłam w szoku, nie przygotowałam się na tego typu rozrywkę i czułam, że ogarnia mnie paraliż. Nie będę was męczyć wszystkimi szczegółami o tym jak wróciliśmy do domu, wypakowaliśmy rzeczy z samochodu, jak Zofka sama z siebie, po raz pierwszy stwierdziła, że chyba zwariowała, kiedy zobaczyła mnie znowu w dużym pokoju. 
Nie udało nam się dojechać tamtego dnia do Warszawy, ani nawet następnego, co wpłynęło negatywnie na idylliczny obrazek, który miałam w głowie. Ale mimo to, myślałam, uda nam się jeszcze zorganizować urodziny, wszystko naprawimy, może walizki nie będą rozpakowane, a mieszkanie posprzątane, ale i tak na zdjęciach nikt tego nie zauważy, więc kogo to obchodzi. Ale bardzo się myliłam. 
Kiedy byliśmy gotowi, żeby znowu wyruszyć do Warszawy, zadzwoniliśmy do przyjaciela, który ma klucze do naszego mieszkania i poprosiliśmy, czy włączy nam ogrzewanie, żebyśmy nie zamarzli, kiedy dotrzemy na miejsce. Miejcie na uwadze, że mieszkamy na parterze i zimno uderza od podłogi. Ale włączenie ogrzewania również okazało się porażką. Krótka rozmowa przez telefon i wiedziałam, że ulatnia się moja ostatnia nadzieja na wyprawienie urodzin Małemu L. Nasze ogrzewanie się zepsuło. Jakimś cudem udało nam się znaleźć speca, który powiedział, że przyjedzie, jak tylko będzie mógł, a to wszystko wydarzyło się dokładnie 31.10, co oznaczało, że nie damy rady przyjechać wcześniej do Warszawy i wyprawić urodzin. Tak więc, nic nie pozostało po moich marzeniach o przygotowaniu wyjątkowego dnia dla Małego L. W jego urodziny weszliśmy do zimnego mieszkania, zostawiliśmy wszystkie torby w kuchni, czekaliśmy na pana z serwisu i wyszliśmy, żeby spędzić ten dzień, szwendając się po mieście piekielnie zmęczeni, po całonocnej podróży ze Słowacji. Nie upiekłam ciasta, nie zamieściłam wpisu zadedykowanego Małemu L o godzinie, o której się urodził, nie poszliśmy na basen popływać, ani na plac zabaw, nie zdmuchnęliśmy razem świeczki, nie śmialiśmy się do aparatu, nie nakręciliśmy rozczulającego filmiku. Ogarnął mnie ogromny smutek, ponieważ myślałam, że odniosłam porażkę jako matka, bo nie udało mi się zorganizować pierwszych urodzin mojemu jednemu, jedynemu dziecku /ok, może przesadziłam/ i byłam zła, ponieważ wiedziałam, że nie możemy oszukać, nie możemy świętować 1 listopada, bo byłoby to kłamstwo, ja wiedziałbym, że to kłamstwo. 


Jego pierwsze urodziny przyszły i odeszły i nie można ich odegrać, tak się właśnie stało i cała ta sytuacja była popieprzona. Kilka dni później, kiedy wszystko wróciło do normy, pomyślałam nawet, że upiekę ten tort, żeby zrobić chociaż jedno zdjęcie, ale nie mogłam się pogodzić z tym, że musimy udawać. W ten sposób nie da się stworzyć odpowiedniej atmosfery. Przypominałoby to sylwestra w telewizji, kiedy ludzie udają, że tak świetnie się bawią, a tak naprawdę nakręcili cały program we wrześniu. I dlatego nie opublikowałam wpisu poświęconego Małemu L i pierwszych dwunastu miesięcy spędzonych z nami. Wieczorem upadliśmy ze zmęczenia na zimne łóżka i cały dzień poszedł nie tak. 
A więc dlaczego zdecydowałam się zamieścić go teraz? Hmm może dlatego, że od dłuższego czasu nic nie pisałam  albo dlatego, że w zeszłym tygodniu zdarzyło się coś, co sprawiło, że inaczej spoglądam na przemijanie czasu albo zwyczajnie chcę mieć ten tekst na moim blogu dla przyszłych pokoleń . Tak, czy inaczej, jest 28 listopada, 28 dni po urodzinach Małego L, ale przynajmniej jest piątek, tak samo jako 31. 10.

Jeden rok
Pomyślałam, że napiszę ten tekst w formie listu do Małego L, ale to bardzo głupi pomysł napisać komuś list i najpierw dać go do przeczytania wszystkim, poza nim samym. To byłoby naprawdę dziwne. Więc postanowiłam, że prawdziwy list zachowam tylko dla niego i mam nadzieję, że w przyszłości dołączę do niego listy z kolejnych urodzin i może któregoś dnia, kiedy Mały L nie będzie już taki mały, kiedy już przejdzie przez burzliwy okres dwulatka, kiedy razem pokonamy nastoletni bunt, po tym, jak pierwszy raz ktoś mu złamie serce i kiedy minie etap, w którym przyjaciele są najbliższą rodziną, będzie siedział gdzieś znudzony na śmierć i nie będzie wiedział co ze sobą zrobić w długie dni, przeczyta te listy i pomyśli, że powinien zadzwonić do mamy, żeby usłyszeć jej głos, bo przecież takie listy rozczulą nawet największego twardziela. 
Piszę ten tekst, ponieważ czuję, że muszę wykrzyczeć całemu światu, że mój SYN właśnie skończył rok. A ja jestem teraz jednoroczną mamą. W chwili, kw której poczułam, że wyciągają go z mojego ciała, zanim jeszcze zapłakał po raz pierwszy, rozpoczęłam nowe życie. Kiedy wszedł no naszego świata, zmieniłam się na zawsze. Przynajmniej z jednego powodu, nigdy już nie będę ta samą osobą. Nigdy wcześniej nie płakałam, kiedy ktoś mówił mi o narodzinach dziecka, a teraz płaczę za każdym razem, gdy ktoś mi o tym opowiada. 
Chcę wykrzyczeć, że był to najtrudniejszy i zarazem najpiękniejszy rok mojego życia. Doświadczyłam surrealistycznych emocji, które nie mogą być opisane, ani nazwane. Poznałam moje największe lęki i jeszcze nie przyzwyczaiłam się do faktu, że towarzyszą mi każdego dnia od momentu, gdy otwieram rano oczy, aż do chwili, gdy wieczorem je zamykam. A czasami nawet przemykają się do moich snów. Poznałam kompletnie nowy rodzaj szczęścia. Ciche szczęście, kiedy jedyne, czego potrzebuję, to siedzieć obok Małego L i patrzeć, jak odkrywa świat. Patrzeć na jego twarz, kiedy się do mnie odwraca, a jego koncentracja przeradza się w uśmiech. Kiedy mnie przytula, bierze moją rękę i kładzie na swoim policzku, kiedy wstaje w wannie i pochyla się, żeby dać mi swój ptasi pocałunek ze swoimi małymi, otwartymi ustami, kiedy tuli się do mojej szyi i kładzie mi głowę na ramieniu i czuję jego, nie tak małe ciało, przyciśnięte do mojego. To szczęście, które niczego nie potrzebuje, ani nowych butów albo lepszego aparatu, ani biletu do Australii, to szczęście istnieje zwyczajnie dlatego, że Mały L istnieje. 
Czas zmienił swoje znaczenie, teraz doceniam każdy dzień, bo widzę jak rozwija się życie, widzę małego człowieka, jak zmienia się każdego dnia, widzę jak wielką różnicę może mieć jeden miesiąc i jakim kamieniem milowym jest jeden rok. Małe, niewidome, kruche warzywko zmieniło się w wielkookiego, chodzącego i mówiącego, małego chłopca, z którym miło spędza się czas, który wie jak ze mną żartować, jak mnie rozśmieszyć, jak sprawić, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. 
Dzięki niemu odkryłam jak silna potrafię być i jak bardzo bywam słaba. Sięgnęłam dna moich sił psychicznych i szczytu podekscytowania, byłam zmęczona i zła, nieszczęśliwa i zagubiona, myślałam, że nie jestem dobrą matką, myślałam, że nigdy nie będę w stanie dać mu tego, czego potrzebuje, chciałam odwrócić czas, bo bałam się, że nie będę w stanie żyć ze świadomością, że może mu się przytrafić coś złego, że ten strach mnie przerasta, że ta miłość mnie przerasta, że nie jestem gotowa, żeby objąć w pełni te uczucia z wystarczającą godnością i pokorą, myślałam, że to wszystko jest pomyłką, myślałam, że to było mi przeznaczone od samego początku, czułam się wyczerpana, zdesperowana, niecierpliwa, ale jest jedna rzecz, której nie czułam od jego narodzin, ani razu nie czułam się samotna. Samotna w taki sposób, jaki odczuwałam wcześniej. Samotność niespodziewanie wybuchała z moich trzewi i przypominała, że ludzie są nieodwracalnie samotni w swojej podróży. Teraz ta samotność została zapomniana. Teraz wiem, że część mnie żyje niezależnie ode mnie, poprzez inną osobę i ja jestem częścią tej osoby, a dopóki on JEST, ja nie będę samotna. 
Posiadanie dziecka jest cudem pod każdym względem, ale jest to również ogromne wyzwanie. Trzeba od nowa zbudować własną listę priorytetów, podać w wątpliwość podstawowe przekonania, które wydają się być niezmienne i twarde jak skała, puścić niektóre sprawy, nauczyć się patrzeć w przyszłość i nie odwracać się, a na dodatek jest to ogromne wyzwanie dla związku. Przynajmniej dla naszego. W jeden rok z Małym L dojrzeliśmy tak bardzo, że bez niego zajęłoby to, co najmniej 10 lat, jeśli w ogóle udałoby nam się wejść na taki etap. Nie zaprzeczam, że nie było chwil, w których myślałam, że nie damy rady. Patrzyłam na nas i jedyne, co widziałam, to dwie osoby, które nie darzą się uczuciem, które nie są w stanie zrobić kroku naprzód, żeby wyprzedzić własny cień. Silne jednostki, które stworzyły piękne, nowe życie, ale stały się dla siebie obce, bo nie umiały docenić tego, co mają. Przestaliśmy ze sobą rozmawiać, przestaliśmy wyrażać emocje, zaczęliśmy patrzeć na siebie bardziej krytycznie, oceniać przez pryzmat nowych ról, które na nas spadły. Zaczęliśmy obwiniać siebie nawzajem, obwiniać drugą osobę, że nie robi wystarczająco dużo, że nie robimy rzeczy we właściwy sposób, zaczęliśmy się porównywać z ideałami, które mieliśmy w swojej głowie. Teraz, gdy nasze życie nie kręci się jedynie wokół nas, kiedy jesteśmy za kogoś odpowiedzialni, teraz gdy musimy znaleźć równowagę w tak wielu sprawach, rzeczy bardzo się skomplikowały. Mały L połączył nas na całe życie i już zawsze będziemy tymi dwoma dawcami DNA, którzy go stworzyli, ale z drugiej strony przyłożył też lustro do naszej relacji i patrząc w nie, zrozumieliśmy, że kilka razy zbliżyliśmy się do rozstania. 
Ale przetrwaliśmy i wierzę, że dzięki Małemu L, jesteśmy teraz silniejsi, nadal uczymy się pochylać głowę i nie myśleć egoistycznie, co nie zawsze się udaję, a tak naprawdę, nadal jest z tym ciężko, ale teraz przynajmniej wiemy, że chcemy się starać. Jesteśmy jedynie jednorocznymi rodzicami i jest jeszcze czas, żeby się rozwijać. 
Kocham być mamą Małego L i kocham ten miniony rok, razem z jego wzlotami i upadkami. Nie mogę się doczekać, co przyniesie czas, wszystkich niespodzianek, które na mnie czekają. Doceniam każdą chwilę, gdy mnie przytula, bo wiem, że kiedyś się obudzę i zdam sobie sprawę, że on już nie chce być przytulany przez swoją mamę, że nie chce być całowany, ani noszony na rękach i będę patrzeć na niego z boku, wiedząc, że muszę dać mu odejść, tęskniąc za tymi pięknymi chwilami, kiedy ja byłam całym jego światem, a on moim. 

Tłumaczenie: Weronika Makowska