I MISS U MR.T

“>

Just a short note here.

Children’s view of the world is probably the most valuable thing that we are losing. Having a child is a second chance we are given.

This post was supposed to be uploaded exactly 28 days ago. It was meant to be a special dedication to Little L’s first year with us. I had many plans concerning that day. I knew we were supposed to be in Warszaw, all our language unpacked, flat clean, fresh flowers on the table, birthday cake in the oven, special program for Little L, and that special post uploaded exactly at the time he was born. Day all about him all for him, cameras, short heartbreaking movie, blowing of candle, smiles in camera, messy little hands and face from the cake, again cameras, pictures to remember for rest of the life, pictures he will once show to his girlfriend, or his kids, his first birthday celebration. I have such picture myself and my mom frequently talked about it. If I noticed that tiny golden bracelet on my hand, that starched tip top ironed dress I have on, all signs of how much she cared.

Well I had that plan in my head. But as it usually is plans are for dreamers, when reality strikes in you are either prepared and you go with it, or you are shocked and paralysed. I was both. First I was shocked. We packed our car FULL in Kraliky, I said good bye to Zofka with tears in my eyes, I squashed myself on 20 cm in the back seat between Little L, Mr.T, huge bag full of sound making toys and three other bags. We calculated how much time that trip will take and I felt mentally ready to entertain L for as long as it will be possible as fiercely as I can, and physically ready to spend those 8 hours in one position only. One last glimpse on our house and we hit the road, well if we can call it that way, cause we hit the road exactly for 3 km and than our car stopped. It stopped in the middle of the road between two villages in so called black hole, which is area without coverage. I was shocked, I was not ready for this sort of entertainment and I felt paralysed. I am not gonna bother you with all the details of how we got back home, unpacked the car, how Zofka herself for the first time thought that she went crazy when she saw me standing in the room again.
The point is we did not make it to Warszaw that day, not even day after and that drastically influenced the idilic picture I had in my mind. But we could still make some nice Bday happen I thought, we can still work with this, maybe the bags will not be unpacked and maybe the flat will not be cleaned but that is not going to be visible on the photos so who cares. How wrong was I.

When we were ready to hit the road to Warsaw one more time we called a friend who has keys from our place to go there and turn on the heating so when we arrive it is not freezing cold, please keep in mind that we live on ground level and it gets really cold from the floor, but that happened to be a fail again. One short phone call and I knew my last hope of special day for Little L is gone. Our heating system was broken. We somehow managed to arrange a service guy who said he would come as soon as possible and that was exactlly on 31.10, which meant we can not arrive to Warszaw sooner and get everything ready.
And so there was nothing left from my dream about big day for Little man. On his birthday we entered cold flat, dropped all our bags in the kitchen, waited for service guy and left to spend the day tired as hell after all night drive from Slovakia just wondering around. I did not bake a cake, I did not post a special post for Little L exactly at the time he was born, we did not go to swimming pool and than to the playground, we did not blow the candle together, did not smile to the camera, did not make a heartbreaking movie. I felt terrible sadness because I thought I failed as a mother not being able to provide my one and only child proper celebration of his first year /ok maybe I overreacted/  and I was angry because I knew we can not make it up, we can not celebrate on first of november because that would be a lie, I would know it was a lie. His first Bday came and passed and it can not be reacted, that is simply how it happened and how fucked up it was. I was even thinking to bake that cake couple of days later, when things were sort of settled down, just for that one photo, but I just could not get over the fact we should be faking it, that simply would not have the right atmosphere, it would be like pretending having fun on New Year’s party on the TV show that is made in september. And so I did not post that special post dedicated to Little L’s first year with us because we dropped dead into still cold beds and because that day was simply all wrong.

So why am I posting it now? Hmm probably because I have not posted anything for a long time :), or because something happened in last week that made me think of time in a different way or maybe because I simply want to have that little note on my blog for future generations :).  Either way it is 28th of november exactly 28 days later than Little L’s birthday but at least it is friday just like it was on 31.10.

One year

I was thinking to write this note as a letter to Little L, but common how stupid it is to write a letter to somebody and give it to read to anybody and everybody first. That would really be weird. So I decided to write a letter to Little L and keep it just for him, and I hope letters from his next birthdays will follow and maybe one day when Little L is not so little anymore, one day after he goes through tantrums of 2 years old, when he and I overcome terrible rebellion of teen age, when he gets over broken heart phase and friends are my closest family stage, and he is bored to death somewhere not knowing what to do with long days he will read those letters and he will get a feeling that he wants to call his mother just to hear her voice because hey such letters must make sentimental even a tough guy.

I am writing this post because I have a need to scream out to the whole world that my SON just turned one. That I turned one as well, one year as a mother. I started a new life that second I felt he was pulled out of my body, it happened even before he screamed for the first time, as he was entering our world I was changed forever. I will never be the same person again. At least for one reason, I never cried before when somebody was telling me about new baby being born, now I cry each time I hear such story.
I want to scream out that this has been the most beautiful and the most difficult year of my life. I experienced emotions that were surreal, that can not be described, explained or named. I got to know my biggest fears and I am still getting used to the fact that they now accompany me every day since I open my eyes in the morning till I go to sleep in the evening and sometimes they even make it to my dreams. I got to know a completely new sort of happiness, that silent happiness when all I need is to sit next to L and watch him discover new things, see his face when he turns to me and his concentration changes into smile, when he hugs me, takes my hand and puts it on his cheek, when he gets up in a bathtub and leans towards me to give me a birdie kiss with his small mouth open, when he holds me around my neck and puts his head on my shoulder and I feel his not so tiny body wrapped around me. It is that happiness that does not require anything, no new shoes, or better camera or air ticket to Australia, that is happiness that exists simply because Little L exists.
Time has changes its meaning, now I treasure every day cause I watch a life develop, I see a little human changing every single day, I see what a difference one month can make, and what a mile stone one year is. Small, blind, tiny veggie turned to big eyed walking and talking little buddy that is fun to be around, that knows how to joke with me, how to make me laugh, how to make me happiest woman.
Thank to him I discovered how strong I can be and how week I am. I reached to the bottom of my physical power, I reached to the top of excitement, I was tired and angry, unhappy and confused, I thought I am not good mother, I thought I will never be able to give him enough, I wanted to go back in time because I was worried I can not live with the fear that something bad might happen to him, that this fear is bigger than me, that my love is bigger than me, that I was not prepared to encompass all those emotions with necessary dignity and humbleness, I thought it was all a mistake, I thought it was always meant to be, I felt exhausted, desperate, impatient but there is one thing I did not feel since he was born, I never felt lonely. That kind of loneliness I felt before, loneliness that unexpectedly bursts from some hidden place inside of me and that reminds me that humans are actually irreversibly lonely through out their journey. No that loneliness is forgotten. Now I know there is a part of me living independently from me, through another person and that I am part of that person and as long as he IS I will not be lonely.

Having a child is a miracle in every possible sense but having a child is also one hell of a challenge. One has to rearrange many values, question some basic beliefs that seem to be already fix formed and solid as stone, let go of many things, learn how to look forward and not turn back and it sure is a challenge for relationship. At least it was for us. One year with L made our relationship grow to a point where we would maybe get in ten years without him, if we ever would. I will not deny that there were no moments when I thought we will not make it. When I looked at us and all I could see were two dissafectioned individuals who are not able to make a step forward to outstep their own shadows. Strong individuals who created beautiful new life but became aliens because they could not be grateful enough for it. We got lost in communication, we got lost in expressing emotions, we started to look at each other more critically, to judge each through prism of the new roles we now have. We started to blame ourselves, accuse of not doing enough, not doing things right way, we started to compare ourselves with the ideals that we created in our heads.
Now that our life was not only about us, now that we were responsible for somebody else, now that we had to find balance in so many aspects things were not that simple anymore. Little L enlinked us together for the rest of our lives, as we will always be those two DNA information carriers that made him happen, but he also set up a mirror to our relationship and looking at it we thought, we felt that we are close to parting appart couple of times.

But we made it, and I believe thanks to Little L we grew stronger, we are still learning how to bend our heads and stop thinking selfishly, which does not always work out, actually it is still a tough process, but at least now we know that we want to keep trying. We are only one year old parents, and there is still time to grow.

I love being Little L’s mother, I loved that one year with all its ups and downs. I can’t wait for what is to come, for all the surprised he has ready for me. I treasure every single time he hugs me because I know that one day I will wake up and realise he does not want to be hugged by his mother all the time, that he does not want to be kissed and held in arms and I will be looking at him from distance, knowing I have to let him go, aching for these beautiful moments when I am his whole world and he is mine.

————————————————————————————————————————————————

Ten wpis miał zostać opublikowany dokładnie 28 dni temu. Ze specjalną dedykacją dla Małego L., który jest z nami od roku. Miałam wiele planów związanych z tym dniem. Wiedziałam, że będziemy wtedy w Warszawie, nasze walizki rozpakowane, mieszkanie posprzątane, świeże kwiaty na stole, tort urodzinowy w piekarniku, specjalny program dnia dla Małego L. i ten wyjątkowy wpis wstawiony dokładnie o godzinie, w której się urodził. Cały dzień związany z nim i przeznaczony dla niego, zdjęcia, krótki, rozczulający film, zdmuchnięcie świeczek, uśmiechy w obiektywie, brudne, małe rączki, twarz znad tortu i kolejne zdjęcia, które pozwolą mu zapamiętać na całe życie, które kiedyś pokaże dziewczynie albo dzieciom. Jego pierwsze przyjęcie urodzinowe. Ja też mam takie zdjęcie i moja mama często o nim mówiła. Kiedy spoglądam na małą, złotą bransoletkę na moim nadgarstku i perfekcyjnie wykrochmaloną, wyprasowaną sukienkę, widzę, jak bardzo się starała. 
Miałam taki plan w głowie. Ale jak to zwykle bywa, plany są dla marzycieli, a kiedy dopada cię rzeczywistość, to albo jesteś przygotowany i jej się poddajesz albo paraliżuje cię szok. W moim przypadku stało się jedno i drugie. Najpierw szok. W Kralikach zapakowaliśmy nasz samochód na FULL, pożegnałam się z Zofką ze łzami w oczach, wcisnęłam się na tylne siedzenie, mając do dyspozycji 20 centymetrów, pomiędzy Małym L, Panem T, ogromną torbą wypełnioną piszczącymi zabawkami i trzema innymi torbami. Obliczyliśmy ile zajmie nam podróż i byłam psychicznie przygotowana na zabawianie Małego L tak długo, jak można i tak intensywnie, jak tylko się da oraz fizycznie gotowa, żeby spędzić 8 godzin w jednej pozycji. Ostatnie spojrzenie na nasz dom i wyruszyliśmy w drogę, jeśli można to tak nazwać, ponieważ przejechaliśmy całe 3 kilometry, po czym nasz samochód się zatrzymał. Utknęliśmy na środku drogi, pomiędzy dwoma wioskami, w tak zwanej czarnej dziurze, czyli w miejscu bez zasięgu. Byłam w szoku, nie przygotowałam się na tego typu rozrywkę i czułam, że ogarnia mnie paraliż. Nie będę was męczyć wszystkimi szczegółami o tym jak wróciliśmy do domu, wypakowaliśmy rzeczy z samochodu, jak Zofka sama z siebie, po raz pierwszy stwierdziła, że chyba zwariowała, kiedy zobaczyła mnie znowu w dużym pokoju. 
Nie udało nam się dojechać tamtego dnia do Warszawy, ani nawet następnego, co wpłynęło negatywnie na idylliczny obrazek, który miałam w głowie. Ale mimo to, myślałam, uda nam się jeszcze zorganizować urodziny, wszystko naprawimy, może walizki nie będą rozpakowane, a mieszkanie posprzątane, ale i tak na zdjęciach nikt tego nie zauważy, więc kogo to obchodzi. Ale bardzo się myliłam. 
Kiedy byliśmy gotowi, żeby znowu wyruszyć do Warszawy, zadzwoniliśmy do przyjaciela, który ma klucze do naszego mieszkania i poprosiliśmy, czy włączy nam ogrzewanie, żebyśmy nie zamarzli, kiedy dotrzemy na miejsce. Miejcie na uwadze, że mieszkamy na parterze i zimno uderza od podłogi. Ale włączenie ogrzewania również okazało się porażką. Krótka rozmowa przez telefon i wiedziałam, że ulatnia się moja ostatnia nadzieja na wyprawienie urodzin Małemu L. Nasze ogrzewanie się zepsuło. Jakimś cudem udało nam się znaleźć speca, który powiedział, że przyjedzie, jak tylko będzie mógł, a to wszystko wydarzyło się dokładnie 31.10, co oznaczało, że nie damy rady przyjechać wcześniej do Warszawy i wyprawić urodzin. Tak więc, nic nie pozostało po moich marzeniach o przygotowaniu wyjątkowego dnia dla Małego L. W jego urodziny weszliśmy do zimnego mieszkania, zostawiliśmy wszystkie torby w kuchni, czekaliśmy na pana z serwisu i wyszliśmy, żeby spędzić ten dzień, szwendając się po mieście piekielnie zmęczeni, po całonocnej podróży ze Słowacji. Nie upiekłam ciasta, nie zamieściłam wpisu zadedykowanego Małemu L o godzinie, o której się urodził, nie poszliśmy na basen popływać, ani na plac zabaw, nie zdmuchnęliśmy razem świeczki, nie śmialiśmy się do aparatu, nie nakręciliśmy rozczulającego filmiku. Ogarnął mnie ogromny smutek, ponieważ myślałam, że odniosłam porażkę jako matka, bo nie udało mi się zorganizować pierwszych urodzin mojemu jednemu, jedynemu dziecku /ok, może przesadziłam/ i byłam zła, ponieważ wiedziałam, że nie możemy oszukać, nie możemy świętować 1 listopada, bo byłoby to kłamstwo, ja wiedziałbym, że to kłamstwo. 


Jego pierwsze urodziny przyszły i odeszły i nie można ich odegrać, tak się właśnie stało i cała ta sytuacja była popieprzona. Kilka dni później, kiedy wszystko wróciło do normy, pomyślałam nawet, że upiekę ten tort, żeby zrobić chociaż jedno zdjęcie, ale nie mogłam się pogodzić z tym, że musimy udawać. W ten sposób nie da się stworzyć odpowiedniej atmosfery. Przypominałoby to sylwestra w telewizji, kiedy ludzie udają, że tak świetnie się bawią, a tak naprawdę nakręcili cały program we wrześniu. I dlatego nie opublikowałam wpisu poświęconego Małemu L i pierwszych dwunastu miesięcy spędzonych z nami. Wieczorem upadliśmy ze zmęczenia na zimne łóżka i cały dzień poszedł nie tak. 
A więc dlaczego zdecydowałam się zamieścić go teraz? Hmm może dlatego, że od dłuższego czasu nic nie pisałam  albo dlatego, że w zeszłym tygodniu zdarzyło się coś, co sprawiło, że inaczej spoglądam na przemijanie czasu albo zwyczajnie chcę mieć ten tekst na moim blogu dla przyszłych pokoleń . Tak, czy inaczej, jest 28 listopada, 28 dni po urodzinach Małego L, ale przynajmniej jest piątek, tak samo jako 31. 10.

Jeden rok
Pomyślałam, że napiszę ten tekst w formie listu do Małego L, ale to bardzo głupi pomysł napisać komuś list i najpierw dać go do przeczytania wszystkim, poza nim samym. To byłoby naprawdę dziwne. Więc postanowiłam, że prawdziwy list zachowam tylko dla niego i mam nadzieję, że w przyszłości dołączę do niego listy z kolejnych urodzin i może któregoś dnia, kiedy Mały L nie będzie już taki mały, kiedy już przejdzie przez burzliwy okres dwulatka, kiedy razem pokonamy nastoletni bunt, po tym, jak pierwszy raz ktoś mu złamie serce i kiedy minie etap, w którym przyjaciele są najbliższą rodziną, będzie siedział gdzieś znudzony na śmierć i nie będzie wiedział co ze sobą zrobić w długie dni, przeczyta te listy i pomyśli, że powinien zadzwonić do mamy, żeby usłyszeć jej głos, bo przecież takie listy rozczulą nawet największego twardziela. 
Piszę ten tekst, ponieważ czuję, że muszę wykrzyczeć całemu światu, że mój SYN właśnie skończył rok. A ja jestem teraz jednoroczną mamą. W chwili, kw której poczułam, że wyciągają go z mojego ciała, zanim jeszcze zapłakał po raz pierwszy, rozpoczęłam nowe życie. Kiedy wszedł no naszego świata, zmieniłam się na zawsze. Przynajmniej z jednego powodu, nigdy już nie będę ta samą osobą. Nigdy wcześniej nie płakałam, kiedy ktoś mówił mi o narodzinach dziecka, a teraz płaczę za każdym razem, gdy ktoś mi o tym opowiada. 
Chcę wykrzyczeć, że był to najtrudniejszy i zarazem najpiękniejszy rok mojego życia. Doświadczyłam surrealistycznych emocji, które nie mogą być opisane, ani nazwane. Poznałam moje największe lęki i jeszcze nie przyzwyczaiłam się do faktu, że towarzyszą mi każdego dnia od momentu, gdy otwieram rano oczy, aż do chwili, gdy wieczorem je zamykam. A czasami nawet przemykają się do moich snów. Poznałam kompletnie nowy rodzaj szczęścia. Ciche szczęście, kiedy jedyne, czego potrzebuję, to siedzieć obok Małego L i patrzeć, jak odkrywa świat. Patrzeć na jego twarz, kiedy się do mnie odwraca, a jego koncentracja przeradza się w uśmiech. Kiedy mnie przytula, bierze moją rękę i kładzie na swoim policzku, kiedy wstaje w wannie i pochyla się, żeby dać mi swój ptasi pocałunek ze swoimi małymi, otwartymi ustami, kiedy tuli się do mojej szyi i kładzie mi głowę na ramieniu i czuję jego, nie tak małe ciało, przyciśnięte do mojego. To szczęście, które niczego nie potrzebuje, ani nowych butów albo lepszego aparatu, ani biletu do Australii, to szczęście istnieje zwyczajnie dlatego, że Mały L istnieje. 
Czas zmienił swoje znaczenie, teraz doceniam każdy dzień, bo widzę jak rozwija się życie, widzę małego człowieka, jak zmienia się każdego dnia, widzę jak wielką różnicę może mieć jeden miesiąc i jakim kamieniem milowym jest jeden rok. Małe, niewidome, kruche warzywko zmieniło się w wielkookiego, chodzącego i mówiącego, małego chłopca, z którym miło spędza się czas, który wie jak ze mną żartować, jak mnie rozśmieszyć, jak sprawić, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. 
Dzięki niemu odkryłam jak silna potrafię być i jak bardzo bywam słaba. Sięgnęłam dna moich sił psychicznych i szczytu podekscytowania, byłam zmęczona i zła, nieszczęśliwa i zagubiona, myślałam, że nie jestem dobrą matką, myślałam, że nigdy nie będę w stanie dać mu tego, czego potrzebuje, chciałam odwrócić czas, bo bałam się, że nie będę w stanie żyć ze świadomością, że może mu się przytrafić coś złego, że ten strach mnie przerasta, że ta miłość mnie przerasta, że nie jestem gotowa, żeby objąć w pełni te uczucia z wystarczającą godnością i pokorą, myślałam, że to wszystko jest pomyłką, myślałam, że to było mi przeznaczone od samego początku, czułam się wyczerpana, zdesperowana, niecierpliwa, ale jest jedna rzecz, której nie czułam od jego narodzin, ani razu nie czułam się samotna. Samotna w taki sposób, jaki odczuwałam wcześniej. Samotność niespodziewanie wybuchała z moich trzewi i przypominała, że ludzie są nieodwracalnie samotni w swojej podróży. Teraz ta samotność została zapomniana. Teraz wiem, że część mnie żyje niezależnie ode mnie, poprzez inną osobę i ja jestem częścią tej osoby, a dopóki on JEST, ja nie będę samotna. 
Posiadanie dziecka jest cudem pod każdym względem, ale jest to również ogromne wyzwanie. Trzeba od nowa zbudować własną listę priorytetów, podać w wątpliwość podstawowe przekonania, które wydają się być niezmienne i twarde jak skała, puścić niektóre sprawy, nauczyć się patrzeć w przyszłość i nie odwracać się, a na dodatek jest to ogromne wyzwanie dla związku. Przynajmniej dla naszego. W jeden rok z Małym L dojrzeliśmy tak bardzo, że bez niego zajęłoby to, co najmniej 10 lat, jeśli w ogóle udałoby nam się wejść na taki etap. Nie zaprzeczam, że nie było chwil, w których myślałam, że nie damy rady. Patrzyłam na nas i jedyne, co widziałam, to dwie osoby, które nie darzą się uczuciem, które nie są w stanie zrobić kroku naprzód, żeby wyprzedzić własny cień. Silne jednostki, które stworzyły piękne, nowe życie, ale stały się dla siebie obce, bo nie umiały docenić tego, co mają. Przestaliśmy ze sobą rozmawiać, przestaliśmy wyrażać emocje, zaczęliśmy patrzeć na siebie bardziej krytycznie, oceniać przez pryzmat nowych ról, które na nas spadły. Zaczęliśmy obwiniać siebie nawzajem, obwiniać drugą osobę, że nie robi wystarczająco dużo, że nie robimy rzeczy we właściwy sposób, zaczęliśmy się porównywać z ideałami, które mieliśmy w swojej głowie. Teraz, gdy nasze życie nie kręci się jedynie wokół nas, kiedy jesteśmy za kogoś odpowiedzialni, teraz gdy musimy znaleźć równowagę w tak wielu sprawach, rzeczy bardzo się skomplikowały. Mały L połączył nas na całe życie i już zawsze będziemy tymi dwoma dawcami DNA, którzy go stworzyli, ale z drugiej strony przyłożył też lustro do naszej relacji i patrząc w nie, zrozumieliśmy, że kilka razy zbliżyliśmy się do rozstania. 
Ale przetrwaliśmy i wierzę, że dzięki Małemu L, jesteśmy teraz silniejsi, nadal uczymy się pochylać głowę i nie myśleć egoistycznie, co nie zawsze się udaję, a tak naprawdę, nadal jest z tym ciężko, ale teraz przynajmniej wiemy, że chcemy się starać. Jesteśmy jedynie jednorocznymi rodzicami i jest jeszcze czas, żeby się rozwijać. 
Kocham być mamą Małego L i kocham ten miniony rok, razem z jego wzlotami i upadkami. Nie mogę się doczekać, co przyniesie czas, wszystkich niespodzianek, które na mnie czekają. Doceniam każdą chwilę, gdy mnie przytula, bo wiem, że kiedyś się obudzę i zdam sobie sprawę, że on już nie chce być przytulany przez swoją mamę, że nie chce być całowany, ani noszony na rękach i będę patrzeć na niego z boku, wiedząc, że muszę dać mu odejść, tęskniąc za tymi pięknymi chwilami, kiedy ja byłam całym jego światem, a on moim. 

Tłumaczenie: Weronika Makowska

Finally I have a little bit time to post photos from Lisbon. I m sitting in Kraliky, listening to sound of ocean waves and seagulls from my phone, Little L finally asleep, Mr.T as usually asleep and one floor lower Zofka finally waking up.

This is my last of 5 days here and we are packing again driving our four asses and tons of our necessary and unnecessary crap to Warszaw.

I feel sad, actually very sad and this sadness comes from somewhere deep inside of me. Many times when I go to sleep next to warm Little L’s body I think of Zofka who falls asleep with ice cold feet and hands wrapped in two blankets with headphones on her head that don’t help her anyway to hear what she is watching on TV, thinking that it actually happens in her room,  and on the bed next to her sleeps a lady who is not her family who is just payed to be there and look after her. This contrast of new life in a full bloom and old life disappearing from an old sore body is so present and strong. I am happy Zofka lived long enough to meet my child but at the same time I feel terrible pain when I look at her and see that she can not sort me to a proper box in her head anymore. She has no idea whether I am her daughter, her mother, her sister or her father. She know I am somebody from the family but she is completely lost in the world of words and their meanings. Actually she is lost in the world as such.

Each time I come here I see that sweet insanity eating up another piece of her and each time I am about to leave I am saying my last good bye.

This 5 days have not been easy. I can’t even touch her anymore, cause each time I feel her bones covered with paper thin wrinkled skin I can’t stop tears falling from my eyes. And she looks at me and does not understand what is the meaning of tears so she is not worried about me as she was just 3 months ago.

Sometimes I feel jealous that she is on this almost psychedelic trip all the time. She watches TV and asks me what are those man doing here as she simply thinks they are in the room with us. Than she explains me that she had two husbands, one is dead and second one is working, while by the second one she actually means my mom, her daughter. I feel happy for her that she is drowning in this sensational world which does not have boundaries at all and where everything is possible and OK. But at the same time I am longing for Zofka who was missing me, who asked me when will I be back, who told me that she loves me, who told me that I am her treasure, who told me we are as close as sisters.

My feelings that I desperately want her to look at me with understanding, loving, recognising eyes full of worries that we have to drive for so many hours just one last time is highly egoistic. But if I had one wish to make that would be it. Because I am meeting her always after couple of months witnessing that progress is like getting hit really hard in my face.

I feel sorry I am not here with her, I am sorry she has to slowly disappear from real world being assisted by women who actually don’t give a shit. I am sorry I was not able to pay her back for everything she has done for me. I am sorry that she raised me and I left her to live my own life. I am sorry that one day I will get a phone call that a person who was middle of my universe stopped breathing and non of her closest people was there to hold her hand. But there is at least one thing that makes me happy, the fact that her eyes light up enormous amount when she sees Little L and that I am the one who brought to life this little person who is in a way continuation of her as well and who is able to make her last days brighten up and who makes her REALLY happy.

I LOVE U Zofka to the moon and back.

PS: I am sorry that I am posting photos from Lisbon in such unhappy atmosphere, but I have to say good bye to Zofka today and I truly worry….

—————————————————————————————————————————————————-

Lisbona z Kralik


W końcu mam trochę czasu, żeby wstawić zdjęcia z Lizbony. Siedzę w Kralikach, słuchając odgłosu fal morskich i mew z mojego telefonu. Mały L. w końcu zasnął, Pan T. jak zwykle śpi, a Zofka, piętro niżej, w końcu się obudziła. 
To ostatni z 5 dni, które tu spędziłam. Pakujemy się, a potem zawieziemy nasze cztery tyłki oraz wszystkie potrzebne i niepotrzebne rzeczy, do Warszawy. 
Jest mi smutno, a nawet bardzo i ten smutek rodzi się gdzieś głęboko we mnie. Wiele razy, kiedy kładę się obok ciepłego ciała Małego L., myślę o Zofce, która zasypia z lodowatymi stopami, dłońmi owiniętymi w dwa koce, ze słuchawkami na uszach, które i tak nie pomagają jej usłyszeć tego, co ogląda w telewizji, a w łóżku obok śpi kobieta, która nawet nie jest z nią spokrewniona, ale zostaje opłacona, żeby się nią zajmować. Ten kontrast pomiędzy życiem w pełnym rozkwicie, a starym życiem, które przemija w rozbolałym ciele, jest tak widoczny i silny. Jestem szczęśliwa, że Zofka żyła na tyle długo, żeby poznać moje dziecko, ale z drugiej strony odczuwam ogromny ból, kiedy widzę, że już nie może mnie przydzielić do konkretnej przegródki w swojej głowie. Nie ma pojęcia czy jestem jej córką, matką, siostrą, czy ojcem. Wie, że jestem kimś z rodziny, ale jest kompletnie zagubiona w świecie słów i ich znaczeń. Tak naprawdę jest zagubiona w świecie w ogóle. 
Za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżam widzę to słodkie szaleństwo, które zjada ją po kawałku i za każdym razem, kiedy wyjeżdżam żegnam się z nią po raz ostatni. 
Minione 5 dni nie było łatwych. Nie mogę jej już nawet dotknąć, bo za każdym razem, gdy czuję cienką jak pergamin, pomarszczoną skórę, nie udaje mi się powstrzymać łez, które napływają mi do oczu. A ona patrzy na mnie i nie wie, co oznaczają łzy, więc nie martwi się o mnie tak, jak się martwiła jeszcze 3 miesiące temu. 
Czasami zazdroszczę jej, że żyje tak, jakby cały czas była na psychodelicznym tripie. Ogląda telewizję i pyta mnie, co robią ci dwaj mężczyźni, bo myśli, że ktoś jest z nami w pokoju. Potem opowiada mi, że miała dwóch mężów, jeden nie żyje, a drugi jest w pracy, przy czym ten drugi, to moja mama. Cieszę się, że odpływa w świecie wrażeń, bez granic, w którym wszystko jest możliwe i OK. Ale z drugiej strony brakuje mi Zofki, która za mną tęskniła, która pytała mnie, kiedy wrócę, która mówiła mi, że mnie kocha i że jestem jej skarbem i która mówiła mi, że jesteśmy ze sobą tak związane, jak siostry. 
Moje uczucia, kiedy rozpaczliwie pragnę, żeby spojrzała na mnie ze zrozumieniem, miłością, oczami pełnymi zmartwienia, że znowu musieliśmy przejechać tyle kilometrów, są bardzo egoistyczne. Ale gdybym mogła spełnić jedno życzenie, wybrałabym właśnie to. Ponieważ, kiedy widzę ją po kilku miesiącach przerwy i zauważam postępy jej choroby, czuję się, jakbym dostała bardzo mocno w twarz. 
Jest mi przykro, że nie mogę z nią być, jest mi przykro, że znika powoli z tego świata i asystują jej przy tym kobiety, których to w ogóle nie obchodzi. Jest mi przykro, że nie mogłam odwdzięczyć się za wszystko, co dla mnie zrobiła. Jest mi przykro, że ona mnie wychowała, a ja zostawiłam ją, żeby zająć się własnym życiem. Jest mi przykro, że któregoś dnia dowiem się przez telefon, że osoba, która była dla mnie centrum wszechświata, przestała oddychać i nikt z jej najbliższych nie był przy niej i nie trzymał jej za ręki. Ale jest przynajmniej jedna rzecz, która mnie cieszy, widok jej oczu, które rozpalają się mocno za każdym razem, kiedy patrzy na Małego L. i to ja dałam życie tej małej osobie, która w pewnym sensie jest też kontynuacją jej samej i która przynosi jej tyle radości. 

KOCHAM CIĘ Zofka jak stąd na księżyc i z powrotem.

PS. Przykro mi, że wrzucam zdjęcia z Lisbony w tak smutnej atmosferze, ale muszę pożegnać dzisiaj Zofkę i naprawdę się martwię…
Z Kralik.

Tłumaczenie: Weronika Makowska

From Kraliky

To Lisbon

While we were planing our trip to Azores we found a photo on google that took our breath. Waterfall in the background, lake in the first plan, incredible green, no traces of human, no electricity cables, no houses, just beautiful nature that looked a bit like if it was in New Zealand /which is still our dream destination/ and we decided we HAVE to go there. It was a photo from small island called Flores. Flores what a promising name, Flores tiny island in the middle of nowhere…

And let me tell you Flores was a weird place to be. It was small, it was really small and strange. I realised how small it is when the lady in the car rental told us that there is only one gas station on whole island. OK  it might not be shocking information but for me it was a shock as I had a movie going on right away, us in the car in the middle of the road somewhere in the night without phone connection and gas, Mr.B leaving me and little L in the car, saying good bye as he goes of on a dangerous journey in search for help, me tears in my eyes, Little L knowing nothing of this danger we are at silently on my breast, I locked the door and stare to darkness waiting for what is to come, thinking if I will ever meet Mr.B again….Hmm OK, sorry that is another story, back to Flores.

Packed in the smallest possible car that was for rent we drove to the shop to do some food shopping as we planed to cook for ourselves. As we entered what looked like a shop Mr.Be said he feels like he is back in Mongolia. In “veggies department” we stood in shock and silence in front of loads of onion, couple of apples and some old cucumbers. I knew it must be some kind of misunderstanding, common we are on an island where there is never ending spring they have to swim in veggies this must be some some strange mistake. So we went to ask where could we actually buy some fresh fruits and veggies. Lady that seemed as if she was born in that shop and spend there her whole life sitting at the cash register gave us with an undefinable look and unemotionally informed us that fresh veggies arrive once in 15 days when the ship comes. I swear I had white in front of my eyes, dry in my mouth and the floor under my feet turned into wobbly gelatine. We are vegans I whispered to her, as my voice was still stuck,  and hoped that she will tell us this is all just a joke once she realises how tragic this situation is. But she did not realise what is vegan in the first place and the rest was non of her business.

OK saying you are vegan on this island can only cause one thing – blank look as it is not a word they have in vocabulary, and trying to explain what it means was not a good idea in most of the cases. Most of the people looked at us as if we were sick, dangerous individuals that should not be walking free but sit locked somewhere under control.

Well we drove to every shop in the island to obtain some sort of veggie inventory, but after all we knew we won the battle and we are gonna make it without starving. If you are a carnivore and you imagine yourself sitting in a small restaurant in Flores eating a delicious fresh fish than forget it as well :), that ain’t gonna happen either. People in Flores eat cows, fish is for export, so maybe you have a better chance to eat delicious fish from Flores sitting in Poland watching snow fall.

Anyway after initial concerns about fulfilling our elementary needs were gone, we were able to savour the breathtaking beauty of  the unspoiled nature of this place. Flores is at the end of the world but if I think of paradise this is what I see, at least at the entrance to it, cause I know everything can get better :). And we savoured that beauty exactly for one day as for the next four island was covered with thick white fog and visibility was around 20 meters. But we were not complaining, we made around 500km taking almost every single road on the island. That place so unusual even in daylight became really really weird when abandoned houses were popping out at you from that heavy white curtain. Small, but really small villages where you could only guess people behind the windows. Villages where you could not even guess them. Roads without cars just the three of us, our small toyota, baby Einstein screaming from iPad, Little L screaming from car seat, me with my Tshirt rolled up and bra rolled down, or the uncensored version Little L finally asleep on the back seat and me with my Tshirt rolled up and bra rolled down stuck in the baby car seat.

I had the best coffee in a small stinky, dark, local bar with a crossed eyed bartender dressed always in black, I had the worse pizza of my entire life, I had the worse possible dinner that can be served in a restaurant, I had an intensive feeling that I am in a horror movie couple of times, I stood breathless many times when the fog disappeared for a moment and I could realise where I am and I sure have seen ninety pro cent of the houses in Flores. It was great to be in Flores but it was great to get on the plane and fly to civilisation again.

———————————————————————————————————————————————

Koniec świata początek raju

Planując naszą podróż na Azory, natknęliśmy się w google na zdjęcie zapierające dech w piersiach. Wodospad w tle, na pierwszym planie jezioro, niesamowita zieleń, żadnych ludzkich śladów, ani kabli wysokiego napięcia, żadnych domów, tylko piękna przyroda, przypominająca tę Nowej Zelandii /która nadal pozostaje naszym wymarzonym miejscem docelowym/ i zdecydowaliśmy, że MUSIMY tam pojechać. Zdjęcie przedstawiało małą wysepkę o nazwie Flores. Flores, co za obiecująca nazwa, Flores, mała wysepka na totalnym pustkowiu.
Powiem wam, że Flores okazało się dość dziwnym miejscem. Małym, bardzo małym i dziwnym. Zdałam sobie sprawę z jego wymiarów, kiedy pani w wypożyczalni samochodów, powiedziała nam, że na wyspie znajduje się tylko jedna stacja benzynowa. OK, może nie jest to aż tak szokująca informacja, ale dla mnie było to ogromne zaskoczenie i od razu włączył mi się film w głowie: my w samochodzie, na jakimś pustkowiu, w nocy, bez zasięgu w telefonie, ani benzyny. Pan. B zostawia mnie i Małego L. w samochodzie, żegna się z nami i wyrusza na niebezpieczną wyprawę w poszukiwaniu pomocy, ja cała we łzach, Mały L., który nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa, leży spokojnie przy mojej piersi, zamykam drzwi do samochodu i patrzę w ciemność, czekając na to, co się wydarzy i zastanawiając się, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę Pana B…. Hmm OK, wybaczcie, to inna historia, wróćmy do Flores. 

Zapakowani w najmniejszy ze wszystkich samochodów do wynajęcia, pojechaliśmy do sklepu, po zakupy żywnościowe, ponieważ mieliśmy w planach, że sami będziemy gotować. Kiedy weszliśmy do pomieszczenia, które przypominało sklep, Pan B. powiedział, że czuje się, jakby znowu był w Mongolii. W „dziale warzywnym” staliśmy w milczeniu i ogromnym zdziwieniu, patrząc na stosy cebuli, kilka jabłek i jakieś stare ogórki. Wiedziałam, że to musi być nieporozumienie, przecież jesteśmy na wyspie, na której panuje niekończąca się wiosna, oni przecież muszą opływać w warzywa, a to wszystko, to tylko dziwna pomyłka. Więc spytaliśmy, gdzie dostaniemy świeże warzywa i owoce. Pani, która wyglądała jakby się urodziła w tym sklepie i spędziła całe życie, siedząc przy kasie, rzuciła nam dziwne spojrzenie i bez emocji w głosie, oznajmiła, że świeże warzywa przypływają na statku co 15 dni. Przysięgam, że miałam białą plamę przed oczami, sucho w ustach, a podłoga pod moimi stopami zamieniła się w drżącą galaretę. Jesteśmy weganami, wyszeptałam do niej, lecz mój głos nadal był zduszony i cały czas miałam nadzieję, że ekspedientka powie nam, że tylko żartowała, kiedy tylko zda sobie sprawę w jak tragicznej sytuacji się znajdujemy. Ale po pierwsze nie wiedziała nawet co to jest weganizm, a po drugie nic jej to nie obchodziło. 
OK, słowo weganin może wywołać tylko jedną reakcję na tej wyspie – pusty wzrok. To wyrażenie nie figuruje w ich słowniku, a wytłumaczenie go, w większości przypadków, nie okazuje się najlepszym pomysłem. Ludzie patrzyli na nas, jakbyśmy byli chorymi, niebezpiecznymi inwalidami, którzy nie powinni znajdować się na wolności, ale powinno się ich zamknąć gdzieś pod nadzorem. 
Objechaliśmy wszystkie sklepy na wyspie i zrobiliśmy inwentarz warzyw, ale przynajmniej wygraliśmy tę bitwę i nie umarliśmy z głodu. Jeśli jesteś mięsożercą i wyobrażasz sobie, jak siedzisz w małej restauracji na Flores, jedząc pyszną, świeżą rybę, zapomnij o tym to też się nie wydarzy. Ludzie na Flores jedzą krowy, ryby są przeznaczone na eksport, więc może masz większe szanse zjeść pyszną rybę z Flores, siedząc w Polsce i patrząc na spadający śnieg. 


Po tym jak udało nam zażegnać obawy o to, że nie uda nam się zaspokoić naszych podstawowych potrzeb, mogliśmy w końcu delektować się zapierającym dech w piersiach pięknem, dziewiczej przyrody Flores. Wyspa znajduje się na końcu świata, ale kiedy myślę o raju, właśnie taki obraz przychodzi mi do głowy, a przynajmniej na samym wejściu, bo wiem, że zawsze może być lepiej  Tak więc delektowaliśmy się tym pięknem przez jeden dzień, ponieważ przez następne cztery, wyspa została pogrążona w gęstej, białej mgle, a widoczność spadła do 20 metrów. Ale nie narzekaliśmy, zrobiliśmy jakieś 500 kilometrów i przejechaliśmy chyba każdą drogą na Flores. Ta wyspa, która nawet w świetle dnia jest niezwykła, stałą się jeszcze dziwniejsza, kiedy opuszczone domy wyskakiwały nagle spod ciężkiej, białej zasłony. Małe, ale naprawdę małe wioski, gdzie można było tylko zgadywać, że za oknami domów są ludzie. Wioski, w których nawet nie dało się zgadywać. Opustoszałe drogi i tylko nasza trójka, mała toyota, baby Einstein, które wydzierało się z iPada, Mały L., wydzierający się z fotelika samochodowego, ja z podciągniętym do góry T- shirtem i opuszczonym stanikiem albo wersja niecenzuralna, Mały L. śpi na tylnym siedzeniu, a ja z podciągniętym do góry T- shirtem i opuszczonym stanikiem, wciśnięta w fotelik dla dziecka. 

Piłam najlepszą kawę w małym, śmierdzącym, ciemnym, miejscowym barze, gdzie obsługiwał nas zezowaty barman zawsze ubrany na czarno. Jadłam najgorszą pizzę w całym życiu oraz najohydniejszy obiad, jaki tylko można podać w restauracji. Kilka razy miałam bardzo silne wrażenie, że jestem bohaterką horroru. Wiele razy stałam zachwycona, kiedy mgła opadała na chwilę i mogłam zobaczyć, gdzie się znajdujemy. I jestem przekonana, że widziałam dziewięćdziesiąt procent domów na Flores. Było super pojechać na Flores, ale było też super wsiąść do samolotu i polecieć znowu do cywilizacji.

Translated by: Weronika Makowska

Before I post some photos there is a leftover from Sweden, small video, not an oscar movie, just us walking in different directions.

 PS: I hope to answer all the comments and post some new photos soon, but even now as I am trying to write this sentence little L breastfeeds and plays with the keyboard. He is going through very intensive teething period – as he seems to be for last six months :) and I have to admit again I am not superwoman and I am really tired by the evening and all I can think of is to lay down and get some sleep before his majesty wakes up again.

Camper Life. Sweden from eyaeya on Vimeo.

Many times during our trip I was thinking how the “ideas of ideals” in or heads are created. Please notice “many times I was thinking” phrase and just imagine it is for real! Well anyway I am talking about those stereotyped pictures. Like when I look at a photo of an old van /it has to be an old van, best old VW, of course it can’t be that new ugly white bulky shoe box which may be much more comfy but fuckes up the photo/ I get immediately chills up my spine.
Old red or yellow van parked at the edge of wood or on the beach. NO people in the picture, just some traces of them. Fire, fire sparks in the air, little stove, two chairs, dusk, checked blankets, what a fantastic atmosphere. It is more romantic than kissing couple in the crowd under Eiffel tower.
And than you wake up all twisted with a huge cramp in your leg, numb hand under your head, one breast sticking out from pyjama always ready, always within reach, ice cold back as you are not covered and cold air coming from your mouth as you breath. Yes the reality strikes in. Your baby takes 80 pro cent of the bed, the rest is pillows around him so he is not cold from the side and you are actually floating somewhere between. Your sleep is not important as your only function is to breastfeed and be a panel that protects baby from falling of the bad into the void of that hated camper. Your husband sleeps already third week in separate single bed under you, you can not go to toilet cause the baby might turn in sleep and fall down, you can not move because the bad is so narrow that every movement wakes the baby up and that is the last thing you want, you don’t want that even more than you want to pee. You know that you have to concentrate and convince yourself that you actually don’t need to go to toilet, that it was only a bad dream that waked you up. So what you do in such moments is you think who the fuck made you believe that traveling with camper is more romantic than kissing the man you love on a november chilly evening under Eifel tower. Well and that explains why I was thinking many times and a lot.

Than the morning comes and after the baby is changed, fed, happy and content, after you already had first argument of the day with your husband, after the “kitchen” of your camper – which actually means the whole camper – looks like a battlefield, your dog is pissed of that he did not have enough time for a morning walk and you are all stinky and sweaty still in pyjama, than you remind yourself you actually needed to pee some time ago. You pack a ultra minimal version of your cosmetic belongings – there is no time and space for fanciness – and head to share those intimate things you have to do with some strangers. U join a pee symphony in one of 10 toilette cabins, occasionally interrupted by drums like sound from your neighbour whose shoes are sticking out through the gap on the bottom of the wall. You try to pee as silently as possible, OK maybe not you but I do, so I try to pee as silently as possible because I still believe it is quite an intimate thing to do and I want my neighbour to think he is also safe and alone.
I wait until the drummer from next door leaves, I don’t want to put him in embarrassing situation meeting him and I go to take a shower. Whole time I am showering I pray that the guy whom I heard clearing his throat and spitting yesterday is not gonna take shower at the same time next door cause that is really a bit to much especially because in this particular camping also the walls in shower cabins don’t touch the ground and leave a gap so the water from one cabin floats to another.

All this happens in about 10 minutes of time, as I said there is no space for fanciness, and I run back with wet hair and wet shoes on cause I forgot to take flip flops for bathroom purposes. Baby is not happy and content anymore, coffee is cold, dog called a strike and your husband is still pissed from the earlier argument.
You take the baby for a walk, dog decides for himself what he wants to do, when and how and husband goes to wash the dishes. Than you have to pack everything, fold up the bed, change the baby again, clean things so they don’t move around when you drive and by the time you hit the road you are hungry again, sweaty again but you talk to your husband and that is a good thing because if you did not start talking to each other you could not argue with him in about two hours again.
You drive at highest speed 60km per hour, well you are on fjords after all, and you break all the possible rules. You sit on a plastic case from photo equipment between two front seats so that you can entertain the baby all the time. You see one huge NOTHING from the road as you are almost on a floor level. You have your dog in the lap so you can’t move as you don’t want to piss him off more than he already is. But than baby shows first signs of discontent and you forget the possibly worse mood of your dog and  walk around camper looking for things that might catch his attention for at least 30 seconds. When you run out of all possible harmless objects and they are all on the floor all you have left is your breast again. So you get stucked between the seats in more or less stable position, take out your breast and breastfeed while your husband is driving. All that you can think of is how that looks to the drivers who pass you by in a opposite line. And please keep in mind that camper drivers have a habit – which I can’t quite understand – of waving to each other. That means when they are getting closer to your car they really look at you waving, smiling like one big happy family. And there you are leaning over the baby seat with your face smashed on the front window with your Tshirt up and breast out. I am so thankful to norwegian police for their absolute absence on the roads.

Than a miracle happens, you drive through incredible landscapes and photographic excitement reunites you and your husband into one loving and understanding whole. You share your exaltation and lenses with loving looks, you kiss, make sexy statements even though you know there is another night in separation ahead of you but that does not matter, you are simply nice to each other, even the dog feels better around you again. And that is good because as evening starts to sneak in and baby is unhappy and tired, and you are tired and hungry because there was no time to make lunch and you look for a place to stay over night and dog is pissed again as he would wish for more play time, and the place where you are about to sleep is a complete mess after whole day, tension level rises up high easily and before you even know or finish your dinner third argument of the day is at its bloom. And there are only two possible endings. Either you put your baby to sleep at nine o clock and you stay in bed with him because you don’t speak to your husband and your dog and there is only 5 sq meters that you share together or you put your baby to sleep at nine o clock which means he finally falls asleep at ten o clock. You barricade him with everything possible so that you can silently and in the dark sit by the table with your husband and your dog. Downloading photos from the day and finding a way to each other while whispering about the lenses and settings of the camera you used. Than at eleven you are so tired that even climbing up to the bed seems to be way beyond your physical possibilities so you sit quietly for another 10 minutes looking at that peak of the mounting where you have to get and thinking if you should maybe pee one more time before you assemble yourself in that inhuman position next to the baby that you are gonna love much more in couple of hours than you love him now, even though you already love him more than possible.
And than you fall asleep and dream of a romantic camper ride.

Well there is couple of things I know for sure after this trip.

1. I know having a baby is a challenging time for the couple who was so lucky to make him. I remember I overheard several times in my life conversations of middle aged ladies talking how some xy woman got pregnant just to make her husband stay. Well that is kind of a tricky thing I guess, at least if it is true, that most couples divorce during first year after their child is born. Having a baby is a good test of relationship, but having a baby who is not even one year old and going for a month trip with camper is one hell of a test for the baby, the couple and the camper and the dog.

2. Having a baby is the most beautiful experience ever. I never understood people who had kids and were telling me how difficult that is and how much they love it. C’mon how can you love being in a difficult situation?!
Now I know what that means. It is the most difficult, tiring and most beautiful thing that can happen. You can not stop even for a minute, you are a parent and you have to keep on going no matter how tired you are, how much you want to put your feet up take a bottle of wine in one hand and maybe another bottle in second and and just get a little time for yourself. But that is not possible. And than you take your child out for a walk, you show him a dandelion, you blow it and suddenly you almost faint from that magic that happened. You see that flower falling into small pieces flowing away, you see it through eyes of your baby with your baby and you are lucky you have that chance. Of course you don’t remember seeing dandelion for the first time yourself but now you were given a chance to experience it for the second time and share that miracle with somebody who is so purely overwhelmed and that is magic. Thank god for dandelions and shower.

3. After this “holidays” I came home tired as if I worked in a cole mine for one month. SO I don’t ever want to do this again. Please somebody remind me of this post next year before summer :)

PS: I was actually looking for coming back to Poland after the trip until I have not met the first lady over fifty on the street and she did not tell me that I should not carry such a cute baby in a carrier because that is hurting his neck and he may even bleed. Crush with reality :)

——————————————————————————-

Wiele razy podczas naszej podróży myślałam o tym, jak rodzą się w naszej głowie “iluzoryczne ideały”. Proszę, zwróćcie uwagę na zwrot “wiele razy myślałam” i wyobraźcie sobie, że to prawda! Mam na myśli wszystkie te stereotypowe obrazki. Na przykład, kiedy patrzę na zdjęcie starego vana/ koniecznie stary van, a najlepiej stary Volkswagen, ale w żadnym wypadku jakiś nowy, brzydki i wielki model, przypominający pudełko na buty, który może i jest wygodny, ale za to kompletnie spieprzy całe zdjęcie/, to od razu dostaję gęsiej skórki. Stary, czerwony albo żółty van, zaparkowany na skraju lasu lub na plaży. ŻADNYCH ludzi na zdjęciu, tylko ślady, które po sobie zostawili. Ogień, iskierki w powietrzu, mały piecyk, dwa krzesła, zmierzch, koce w kratkę, co za niesamowita atmosfera. O wiele bardziej romantyczna, niż para całująca się w tłumie pod wieżą Eiffela.

A potem budzisz się, cała powyginana, z ogromnym skurczem w nodze, zdrętwiałą ręka pod głową, jedna pierś wystaje spod piżamy, zawsze gotowa, zawsze w zasięgu, odkryte, lodowate plecy i zimna para, która leci z ust, przy każdym oddechu. Tak, rzeczywistość atakuje. Twoje dziecko zajmuje 80 procent łóżka, a reszta to poduszki wokół niego, żeby nie było mu zimno w plecy, a ty pływasz gdzieś pomiędzy. Twój sen się nie liczy, bo twoje jedyne zadanie to karmienie piersią i odgradzanie dziecka tak, żeby nie spadło w przepaść tego znienawidzonego kampera. Twój mąż już trzeci tydzień śpi w dostawce pod twoim łóżkiem, nie możesz iść do ubikacji, bo dziecko mogłoby się przekręcić przez sen i spaść. Nie możesz się ruszać, bo łóżko jest tak wąskie, że każdy najmniejszy ruch obudzi dziecko, a to ostatnia rzecz, której pragniesz. Nie chcesz tego bardziej, niż chce ci się siku. Wiesz, że musisz się skoncentrować i przekonać samą siebie, że tak naprawdę nie potrzebujesz iść do toalety i obudził cię tylko zły sen. Więc w takich momentach zaczynasz się zastanawiać, kto, do cholery, wmówił ci, że podróżowanie kamperem jest bardziej romantyczne, niż całowanie mężczyzny, którego kochasz, w listopadowy, chłodny wieczór pod wieżą Eiffela. I to wyjaśnia, dlaczego myślałam o tym wiele razy i bardzo dużo.

Nadchodzi ranek i po tym, jak dziecko jest przewinięte, nakarmione i zadowolone, po tym, jak już odbyłaś pierwszą kłótnię z mężem, po tym, jak „kuchnia” w kamperze, co tak naprawdę oznacza cały kamper, wygląda jak pole bitwy, twój pies jest wkurzony, ponieważ nie miał wystarczająco dużo czasu na poranny spacer, a ty jesteś śmierdząca i spocona, nadal w piżamie i nagle przypominasz sobie, że jakiś czas temu zachciało ci się siku. Pakujesz super skróconą wersję swoich kosmetyków – nie ma czasu, ani miejsca na luksusy – i idziesz podzielić swój intymny czas w łazience, z jakimiś obcymi ludźmi. Przyłączasz się do symfonii sikania, w jednej z 10 toalet, która co jakiś czas jest przerywana odgłosami bębnów z kabiny sąsiada, którego buty wystają z dolnej przerwy w ścianie. Starasz się sikać najciszej, jak potrafisz, OK, może nie ty, ale jak tak, staram się sikać najciszej, jak to możliwe, bo nadal wierzę w to, że jest to dość intymna czynność i chcę, żeby mój sąsiad poczuł się bezpiecznie, jakby wokół niego nie było nikogo. Czekam, aż bębniarz z ubikacji obok sobie pójdzie, nie chcę stawiać go w niezręcznej sytuacji, a potem idę wziąć prysznic. Przez cały czas, kiedy się myję, modlę się, żeby facet, który wczoraj chrząkał i pluł pod prysznicem, nie kąpał się w kabinie obok mojej, bo to już za wiele, szczególnie, że na tym kampingu ściany kabin prysznicowych kończą się kilka centymetrów nad ziemią, więc woda spod jednego prysznica przelewa się do drugiego. Wszystko to wydarza się w ciągu 10 minut, jak już powiedziałam, nie ma miejsca na luksusy i biegnę z powrotem z mokrymi włosami i przemoczonymi butami, bo zapomniałam zabrać ze sobą klapków do kąpieli. Dziecko nie jest już szczęśliwe i zadowolone, kawa jest zimna, pies ogłosił strajk, a twój mąż jest nadal wkurzony po ostatniej kłótni. Bierzesz dziecko na spacer, pies sam decyduje co chce robić, kiedy i gdzie, a mąż idzie pozmywać talerze. Potem musisz wszystko spakować, złożyć łóżko, jeszcze raz przewinąć dziecko, pozbierać rzeczy, żeby nie pospadały, a gdy w końcu ruszacie w drogę, znowu jesteś głodna, spocona, ale za to rozmawiasz już z mężem, co jest dobrą rzeczą, bo przynajmniej możecie się znowu pokłócić za jakieś dwie godziny.

Jedziecie z największa prędkością 60 km na godzinę, w końcu jesteście między fiordami i łamiecie wszystkie możliwe przepisy. Ty siedzisz na plastikowej skrzynce po sprzęcie fotograficznym, pomiędzy przednimi siedzeniami, żebyś mogła cały czas zabawiać dziecko. Ponieważ siedzisz praktycznie na podłodze, za oknem widzisz jedno wielkie NIC. Na kolanie masz psa, więc nie możesz się ruszać, bo nie chcesz go jeszcze bardziej wkurzyć. Ale potem dziecko zaczyna marudzić, więc zapominasz o humorach psa i chodzisz po kamperze, szukając rzeczy, które mogą odwrócić uwagę dziecka na przynajmniej 30 sekund. Kiedy wyczerpałaś już zapas bezpiecznych przedmiotów i wszystkie leżą na podłodze, ostatnią deską ratunku pozostaje pierś. Tak więc wciskasz się pomiędzy siedzenia, ustawiasz w, mniej więcej, stabilnej pozycji, wyjmujesz pierś i karmisz dziecko, podczas gdy twój mąż prowadzi. Myślisz jedynie o tym, jak to musi wyglądać dla innych kierowców, którzy mijają was z naprzeciwka. Miejcie na uwadze, że, nigdy nie zrozumiałam dlaczego, ale kierowcy kampera mają w zwyczaju machania do siebie nawzajem i uśmiechania się, jakbyśmy wszyscy byli jedną, wielką rodziną. A ty stoisz pochylona nad dzieckiem, z twarzą przyklejoną do przedniej szyby, podwiniętą bluzką i wystającą piersią. Jestem bardzo wdzięczna norweskiej policji, za ich nieobecność na drogach.

Potem dzieje się cud, przejeżdżacie obok zapierających dech w piersiach krajobrazów i ekscytacja fotografią znowu łączy cię z twoim mężem w jedną kochającą i rozumiejącą się całość. Dzielicie się radością i obiektywami, wymieniacie kochające spojrzenia, całujecie się i mówicie sobie seksowne rzeczy, mimo iż wiecie, że przed wami kolejna noc w separacji, ale to się nie liczy, jesteście po prostu mili dla siebie i nawet pies znowu czuje się lepiej w waszym towarzystwie. I to są dobre chwile, bo kiedy wieczór skrada się powoli, a dziecko robi się niezadowolone i zmęczone, a ty jesteś zmęczona i głodna, bo nie było czasu, żeby zjeść obiad. Szukacie kampingu na noc, a pies znowu jest wkurzony, bo miał nadzieję na więcej rozrywki, a w miejscu, w którym macie spać panuje okropny bałagan, napięcie rośnie bardzo szybko i zanim się obejrzysz, zanim skończysz kolację trzecia kłótnia dnia jest w pełnym rozkwicie. I są tylko dwa możliwe zakończenia. Albo kładziesz dziecko spać o dziewiątej i zostajesz z nim w łóżku, bo nie rozmawiasz z mężem, ani psem, a macie do dyspozycji tylko 5 metrów kwadratowych albo kładziesz dziecko o dziewiątej, co oznacza, że zasypia w końcu o dziesiątej. Barykadujesz je wszystkim, co możliwe, żeby w ciszy i mroku usiąść przy stole z mężem oraz psem. Zgrywacie zdjęcia z minionego dnia, próbujecie się dogadać, szepcząc o obiektywach i ustawieniach w aparacie, których wcześniej użyliście. O jedenastej jesteś już tak zmęczona, że nawet wspiąć się na własne łóżko wydaje się ponad twoją sprawność fizyczną, więc siedzisz cucho jeszcze 10 minut, patrząc na czubek, na który musisz się wdrapać, zastanawiając się czy może powinnaś jeszcze raz zrobić siku, zanim przyjmiesz tą nieludzką pozycję obok dziecka, które będziesz kochać jeszcze mocniej za dwie godziny, nawet jeśli kochasz je już bardziej, niż to możliwe. Potem zasypiasz i śnisz o romantycznej wyprawie kamperem.

Po tej podróży wiem na pewno kilka rzeczy:

1. Wiem, że narodziny dziecka to ciężki okres dla pary, która miała to szczęście je zrobić. Pamiętam, że kilka razy w moim życiu zdarzyło mi się podsłuchać rozmowy kobiet w średnim wieku, które mówiły, że jakaś kobieta xy zaszłą w ciąże tylko po to, żeby zatrzymać przy sobie mężczyznę. To dość przewrotny sposób, szczególnie jeśli sprawdzają się statystyki mówiące, iż większość małżeństw rozwodzi się w pierwszych miesiącach po narodzinach dziecka. To dobry sprawdzian dla związku, ale posiadanie dziecka, które nie ma jeszcze roku i wyruszenie w podróż kamperem jest niezłym sprawdzianem dla dziecka, pary, kampera i psa.

2. Macierzyństwo to jedno z piękniejszych doświadczeń życiowych. Nigdy nie rozumiałam ludzi z dziećmi, którzy mówili mi, jakie to trudne, ale jak bardzo to kochają. Przestań, jak można kochać trudną sytuację?! Teraz wiem, co to znaczy. To najtrudniejsza, najbardziej męcząca, a zarazem najpiękniejsza rzecz, która może się przydarzyć. Nie da się przestać ani na chwilę, jesteś rodzicem i musisz iść do przodu, jakkolwiek nie byłbyś zmęczony i jak bardzo byś nie chciał położyć się na kanapie z butelką wina w jednej dłoni i kolejną butelką w drugiej dłoni i znaleźć trochę czasu dla siebie. Ale to niemożliwe. A potem bierzesz swoje dziecko na spacer, pokazujesz mu mlecze, zdmuchujesz je i nagle mdlejesz od magii wokół. Widzisz jak ten kwiat rozpada się na małe kawałeczki i odlatuje, widzisz to oczami swojego dziecka, z twoim dzieckiem i masz szczęście, że dostałeś tę szansę. Oczywiście nie pamiętasz chwili, w której zobaczyłeś dmuchawce po raz pierwszy w życiu, ale teraz dostałeś szansę przeżyć to drugi raz i podzielić ten cud z kimś, kto jest tak zwyczajnie przytłoczony i to się nazywa magią. Dzięki Bogu za mlecze i prysznic.

3. Po tych „wakacjach” wróciłam zmęczona, jakbym pracowała w kopalni przez miesiąc. WIĘC nie chcę już nigdy tego powtórzyć. Proszę, niech ktoś mi przypomni o tym wpisie przed następnymi wakacjami PS: Nie mogłam się doczekać powrotu do Polski, dopóki nie spotkałam na ulicy pierwszej kobiety po pięćdziesiątce, która powiedziała mi, że nie powinnam nosić dziecka w nosidełku, bo uszkodzi sobie kark i może się wykrwawić. Zderzenie z rzeczywistością :)

Translated by: Weronika Makowska

I thought I would upload photos from the rest of our trip once we are at home. But we are only about 10 days in Norway and I have collected 49 photos in my final selection. Well by the time this trip is over I might have to many photos to upload at once. Who likes to look at hundreds pics of us in the mountains :). So I am taking advantage of the fact that we have quite good internet connection and upload first part of photos from Norway. More writing will follow of course with my next post. There is so much more I have to let out :)
———————————————————————————————————————-

Myślałam, że wstawię zdjęcia z reszty naszej podróży, kiedy wrócimy do domu. Ale jesteśmy w Norwegii od 10 dni i wybrałam już 49 zdjęć po ostatecznej selekcji. Na koniec naszej wyprawy pewnie będę miała za dużo zdjęć, żeby wstawić je wszystkie naraz. Kto by chciał oglądać setki naszych zdjęć z gór Tak więc skorzystam z okazji, że mamy całkiem szybki internet i opublikuję pierwszą część zdjęć z Norwegii. Napiszę więcej w następnym wpisie. Jest tyle rzeczy, które muszę z siebie wyrzucić
  

I thought I am never gonna do this post, ok maybe not ever but for sure not on this trip. Downloading photos, making a selection, editing them, uploading and most of all writing at least short text requires certain amount of concentration. I know it is not a work of nuclear physician but its a work that has to be done somewhere between 22:30 and 24:00 when I am still partly conscious.

OK this trip definitely does not belong to the easiest ones that we’ve done so far. At this point I could actually swore it is the toughest one. I know that once we’r back home and bad memories fade out to the point that they actually disappear and I will not recall them anymore I will be sentimentally coming back in my mind to places we’ve been and things we have done. Some of them might even be nominated to “the best of” and we’ll be laughing at situations that will have lost their sharp contures. But for now I am at this melting pot, inside of it, inside of this “supercamper” situation and I see things as they are, fresh and crisp.

We have been traveling with camper before. Our first trip with Sven was an adventure of three without any plan whatsoever, without any clue what we want and what we don’t want. Sven was fully loaded with alcohol and we were loaded with expectations. We were making decision on the road and those decisions made us drive poor old Sven all the way to north of Norway for no other reason besides the one of getting there. We spent most of the days driving hundreds of kilometres at highest speed of 80km per hour. We slept on parking lots by the road and by the time we got back down to Helsinki we were dead tired and from the constant driving I had a feeling that I am shaking inside even after week at home. I knew I never want to do it again.

But than one year later we got married and decided to spend our honeymoon – HOW? – driving poor old Sven through France and Spain. I always thought nothing can beat that trip when it comes to number of cathasthropies that can happen in such a short period of time. Everything that was possible went wrong. It all started with Sven breaking after first 200 km in Austria and by the middle of our trip we were driving a camper with broken fridge, not working gas stove, without air-condition. Driving whole days with opened windows, not talking to each other as it was really loud in the cabin, we were taking pain killers every evening which in combination with alcohol helped us forget about those terrible headaches from noise and air draught. Main goal of our days was to drive hundreds of kilometres in search of one free spot on the overcrowded campsites. We were lucky when we finally ended up sleeping parked by the toilets or showers as free camping in that part of Europe is strongly restricted. When we came home I was sure our marriage can overcome ABSOULTELLY EVERYTHING. Well almost everything….

Can somebody tell me why we did it again? This time not even with our beloved old Sven but some anonymous, ugly rented camper in combination with little crawling baby and the great idea of spending 5 weeks of beautiful summer on the road again. This time we can’t even get drunk in the evenings. And even if we could we would not have enough power to do it.

We got divorced at least 3 times a day during first week, and 5 times a day during second week. Mr. B suggested to throw us all out of the camper and drive down from a mountain, buy us an airplane ticket around the world and do the rest of the trip alone, leave me the camper and actually everything he owns and go hitchhiking around the world and I was thinking about regulated gas explosion that would catapult us on a trip in cosmos. Little L decide to sabotage this whole traveling idea and for the first time was giving us hard time while driving. Making even 80 km distance per day was a victory worth mexican wave. He started teething, but this time I am worried he is getting at least 24 teeth at the same time. Mr.T is so sick of us that he came to a logic conclusion that HE himself is his only boss. I personally don’t share the same idea and that means we find ourselves conflicting interests very often. I need him to go right but he ONLY goes left. When it happened for the first time I was worried that he lost his hearing due to his age, but this little smart ass simply decided he needs a break from this crazy family.

Our camper became an authentic kingdom of anarchy. We have broken all the possible rules, and I am happy we did not get to meet any police till now. There is NO WAY to keep things in place, clean and logically sorted for longer than 5 minutes. I am in constant search of socks, shoes, pacifiers, dentinox, clean cups, wallet and everything else. My brain is washed from listening to same baby songs over and over again and I have stopped cleaning floor in the camper. But we are still together in this car, neither of us has contacted a lawyer yet, it looks like we even love each other, little L loves to do “baran baran buc” everything, starting with his toys, table, my feet, window, plates, cups and the trip goes on….

———————————————————————————————————

Myślałam, że już nigdy nie napiszę tego tekstu, ok, może nie nigdy, ale na pewno nie na tym wyjeździe. Przegrywanie zdjęć, wybieranie ich, obróbka, wstawianie na stronę, a przede wszystkim napisanie chociaż kilku zdań, wymaga odpowiedniej koncentracji. Wiem, że to nie praca fizyka jądrowego, ale muszę wykonać to zadanie gdzieś pomiędzy 22:30, a 24:00, kiedy nadal jestem choć trochę przytomna. OK, ta podróż na pewno nie należy do najłatwiejszych, jakie do tej pory odbyliśmy. W tym momencie mogłabym nawet przysiąc, że należy do najtrudniejszych. Wiem, że kiedy wrócimy do domu i złe wspomnienia wyblakną tak bardzo, że właściwie znikną, to nie będę już o nich pamiętać i zacznę wracać uczuciami oraz pamięcią do miejsc, w których się zatrzymaliśmy i rzeczy, które robiliśmy. Niektóre z nich trafią do zakładki “najlepsze” i będziemy śmiać się z sytuacji, które z czasem zatracą swoje ostre kontury. Ale teraz siedzę w tym tyglu, w samym jego środku i środku tej całej, „superkamperowej” sytuacji. Widzę rzeczy w ich prawdziwej postaci, kiedy są jeszcze świeże i kruche. Nie jest to nasza pierwsza podróż kamperem.

Pierwsza wycieczka ze Svenem była trzyosobową przygodą, bez jakiegokolwiek planu, ani pojęcia na to, czego chcemy, a czego nie chcemy. Sven był przeładowany alkoholem, a my oczekiwaniami. Podejmowaliśmy decyzje w czasie jazdy i to one sprawiły, że dojechaliśmy biednym, starym Svenem aż do północnej Norwegii, bez żadnego innego powodu, jak tylko, żeby tam się dostać. Większość dni spędziliśmy jeżdżąc setki kilometrów, z największą prędkością 80 km na godzinę. Spaliśmy na przydrożnych parkingach, a kiedy dojechaliśmy do Helsinek byliśmy śmiertelnie zmęczeni. Od ciągłej jazdy czułam, że trzęsę się w środku, nawet po tygodniu od powrotu. Wiedziałam, że już nigdy nie chcę tego powtórzyć.

Ale rok później wzięliśmy ślub i postanowiliśmy spędzić nasz miesiąc miodowy – JAK? – jeżdżąc biednym, starym Svenem po Francji i Hiszpanii. Zawsze myślałam, że nic nie pobije tej podróży pod względem ilości katastrof, które mogą przydarzyć się w tak krótkim czasie. Wszystko, co tylko możliwe, poszło nie tak. Zaczęło się od tego, że Sven zepsuł się w Austrii, po 200 kilometrach, więc od połowy naszej podróży nie mieliśmy działającej lodówki, ani kuchenki gazowej, ani nawet klimatyzacji. Jechaliśmy całe dnie z otwartymi oknami, nie rozmawiając ze sobą, ponieważ w kabinie było za głośno, a każdego wieczora braliśmy środki przeciwbólowe, które w połączeniu z alkoholem pozwalały nam zapomnieć o potwornych bólach głowy, wywołanych hałasem i przeciągiem. Naszym głównym celem, przez większość dni, było przejechanie setek kilometrów w poszukiwaniu miejsca na zatłoczonych kempingach. Mieliśmy szczęście, jeśli udawało nam się zaparkować gdzieś przy ubikacjach i prysznicach, bo, w tej części Europy, rozbijanie się na dziko jest surowo zabronione. Kiedy wróciliśmy do domu byłam pewna, że nasze małżeństwo może udźwignąć ABSOLUTNIE WSZYSTKO. Przynajmniej prawie wszystko….

Czy ktoś może mi powiedzieć dlaczego znowu to zrobiliśmy? Tym razem nie wzięliśmy nawet naszego ukochanego, starego Svena, ale jakiegoś anonimowego, brzydkiego kampera z wypożyczalni, do którego dorzuciliśmy małe, raczkujące dziecko oraz pomysł na spędzenie 5, pięknych tygodni lata, w drodze. Tym razem, nie możemy się nawet upić. A nawet gdybyśmy mogli, to nie mamy na to wystarczająco dużo siły. Groziliśmy sobie rozwodem przynajmniej 3 razy dziennie, podczas pierwszego tygodnia i 5 razy dziennie, podczas tego drugiego. Pan B. zasugerował, że wyrzuci nas wszystkich z kampera i zjedzie w przepaść, kupi nam bilet dookoła świata i dokończy podróż sam, zostawi mi kampera i wszystko, co posiada, a sam wyruszy autostopem dookoła świata, a ja w tym czasie planowałam wybuch gazu, który wystrzeli nas w kosmos. Mały L. postanowił sabotować cały ten pomysł z podróżowaniem i po raz pierwszy przysparzał nam kłopotów w czasie jazdy. Sprawiło to, że przejechanie nawet 80 kilometrów było tak wielkim sukcesem godnym fali meksykańskiej. Zaczął ząbkować, ale tym razem boję się, że rosną mu co najmniej 24 zęby naraz. Pan T. ma nas tak dosyć, że doszedł do logicznego wniosku, że tylko ON jest swoim panem. Ja osobiście nie podzielam tego pomysłu, co oznacza, że bardzo często dochodzi pomiędzy nami do konfliktu interesów. Kiedy chcę, żeby szedł w prawo, on idzie TYLKO w lewo. Za pierwszym razem przestraszyłam się, że traci słuch z powodu swojego wieku, ale ten mały spryciarz po prostu zdecydował, że potrzebuje przerwy od swojej zwariowanej rodziny.

Nasz kamper stał się prawdziwym, anarchistycznym królestwem. Złamaliśmy wszystkie możliwe zasady i cieszę się, że jak dotąd nie spotkaliśmy jeszcze na naszej drodze policji. NIE DA SIĘ utrzymać rzeczy na swoim miejscu, czystych i poukładanych, na dłużej niż 5 minut. Nieustannie szukam skarpetek, butów, smoczków, żelu do dziąseł, czystych kubeczków, portfela i wszystkiego innego. Mój mózg jest wyprany od słuchania w kółko tych samych piosenek dla dzieci i nawet przestałam myć podłogę w kamperze. Ale nadal jesteśmy razem w tym samochodzie, żadne z nas nie zadzwoniło jeszcze do prawnika, wygląda na to, że nawet się kochamy. Mały L. uwielbia robić „baran baran buc” ze wszystkim, co napotka zaczynając od zabawek, stołu, moich stóp, okien, talerzy, kubeczków, a podróż nadal trwa…

We spent last month and a half in Warsaw. I suppose that was it for this year. There is couple more days left before we take off for a new adventure and than probably two more day days in september and thats it. Leo’s room will wait until little man walks in by himself next time he comes.

This past month was busy, very busy, intense in many ways, untraditionally social which in other words means we even met some people, I mean we actually set up meetings with a lot of different people not just met them by coincidence, and that is something quite new to us :). But most of all this past month was emotionally challenging, well at least for me it was, because I had to deal with tons of my own intense emotions, and that’s not my favourite thing to do.

We arrived to Warsaw at the beginning of July with little baby, we set up his own room, deleted “living room” from the map of our flat and moved our bedroom to where this fancy, bohemian and useless salon used to be. Things get a bit more functional once there is resident under three years living with you. Sometimes when I lay in the bed at night and can’t fall asleep after Little L woked me for third time I get this exaggerated idea that setting up his own room must have somehow speeded up his growth. Maybe he felt that he has to grow up and become responsible for his own place, his toys and all his possessions, or simply the fact that he has his own room like a big boy made him wanna be a big boy. Anyway that little baby that arrived to Warsaw is gone and there is little boy sitting in his room talking in some strange language to himself reading one of his four contrast books over and over again and if he is not reading he is vehemently demolishing his potty, because who likes to sit on the potty and be cheered up like a american football player if he can throw it around and make some real noise.

L simply went through some incredible transition and I feel like I woke up next to independent little person one day. And believe me that fact activates A LOT of strong emotions. He is not that sweet little thing that I can cover with kisses every half a minute, that I can squeeze in my embrace anytime I feel like, which is again every half a minute. He still is little and crazy sweet but he is in charge now, he shows me that he gets really bothered when I kiss him like insane, when I hug him to much or to often or when I do both at the same time. He pushes me away with his little hand and gives me a strange look of annoyed 10 year old. I am really glad he does not talk yet. He shows his personality, his need for his own space which is not constantly attacked by a crazy affectionate woman called his mama. His need for freedom is so noticeable and he is not even 10 months old, that it scares the hell out of me. Like he is gonna be four and he’ll be free solo climbing or what? I thought I have a baby and babies are supposed to be babies for a long time not only for couple of months. Litte L’s growing independence is terrifying me much more than finding a grey hair on sunny sunday morning or listening to good advices on parenting and life in general from women who raised their babies in times when cell phones did not even make it to sci-fi movies. I loved that obsessive kissing attacks when I could easily without any obstacles almost eat him up and now I have to ask this little man who possesss four teeth and his own mind for a permission. I am sure one day I will be able to appreciate an independent kid who can entertain himself for half an hour without my assistance, I will be over the top happy about it, but for now this change from baby that was external part of me to baby who is a complete separate unit is just way to shocking. Why nobody prepared me for this? People were giving me so many trivial advices but they somehow forgot to tell me that my baby will grow up over one night.

But having an independent nine moths old living with us was not the only fact that caused me some sleepless nights. We have hired a baby sitter. OMG. Baby sitter a word that in my pre-baby period connected in my mind with horrible quality youtube videos showing some big ladies with mean faces hitting little people, carrying them around the house in aggressive way, throwing them on the floor or letting them cry in their crib while they play FB games. I never thought I will have a baby sitter for L, at least I did not think about it when he was three, four or five months old. I was sure we will make it, just us and Little guy until he is at least one year old. But we did not. As he started to move around, change his position within minutes, as he showed his elevated interest in electrocity plugs, smashing chairs on himself and than on the floor, eating everything that does not run away and finding the most dangerous objects in house most interesting we capitulated. I thought I was busy with him when he was a little lying veggie. No I was not! Only now I truly understood the luxury of fearless one minute pee break. So we did what I thought was the last option, we called for help from a stranger, gave this strange lady the most valuable thing in the world in her hands together with a bottle of water and clean nappy, showed her the way to the park and felt relieved when we saw her back getting of our sight behind the next corner. First time this happened I did not know if I should cry from sadness, fear or happiness. So I cried from all of those reasons each at a time and some other as well. Like feeling of complete failure as a mother, feeling worried if L will not be kidnapped by some organised group infiltrating pensionary harmless looking ladies into the lives of young families. If this lady will not suffer from fatal hear attack during one of those tropic days in the park and L will be pulled away in his stroller and we will never find our where he ended up. I saw myself running around the streets of Warsaw in unspeakable panic, with long gray hair and thorn apart clothes for the next 20 years, becoming an urban legend. I saw many different scenarios and I actually still see them every time I wave to my little man and see his content smile as he is being driven to park with by his nanny.

Oh yes I had to fight a lot of crazy emotions this month and I know I am still at the beginning and there is much more waiting for me along the way. As for now I am happy we ‘r packing and hitting the road again very very soon. No nannies just four of us, one car and loads of plans, how positive does that sound :)

————————————————————-

Ostatnie półtora miesiąca spędziliśmy w Warszawie i chyba to koniec na ten rok. Pozostało jeszcze kilka dni zanim ruszymy po nową przygodę i pewnie ze dwa dni we wrześniu, ale to wszystko. Pokój Leo poczeka, aż następnym razem, on sam do niego wejdzie. Zeszły miesiąc był bardzo, ale to bardzo zabiegany, pod wieloma względami intensywny, nie tradycyjnie towarzyski. Nawet poznaliśmy nowych ludzi i umawialiśmy się na spotkania, a nie tylko spotykaliśmy ich przypadkowo i jest to dla nas coś nowego. Ale ten zeszły miesiąc był przede wszystkim trudny pod względem emocjonalnym. Przynajmniej dla mnie, ponieważ musiałam radzić sobie z ogromem moich silnych emocji, a nie jest to moje ulubione zajęcie. Przyjechaliśmy do Warszawy na początku lipca, z małym dzieckiem, któremu urządziliśmy własny pokój, zamazaliśmy “pokój dzienny” na mapie mieszkania i przenieśliśmy naszą sypialnię w miejsce tego luksusowego, ekscentrycznego oraz bezużytecznego salonu. Rzeczy przybierają bardziej funkcjonalny charakter, kiedy mieszka z tobą człowiek poniżej trzeciego roku życia. Czasami w nocy, kiedy leżę w łóżku i nie mogę zasnąć, po tym jak Mały L obudził mnie trzeci raz z rzędu, zaczynam myśleć, że posiadanie własnego pokoju sprawiło, iż szybciej dorasta. Może poczuł, że musi dojrzeć i wziąć odpowiedzialność za swoje własne miejsce, zabawki oraz resztę rzeczy, które do niego należą, albo po prostu to, że posiada pokój, niczym duży chłopiec, sprawiło, że zapragnął stać się dużym chłopcem. W każdym razie, małe dziecko, które przyjechało do Warszawy zniknęło, a w jego pokoju siedzi teraz mały chłopiec, który mówi do siebie jakimś dziwnym językiem i ogląda w kółko jedną ze swoich czterech książeczek, aż do znudzenia, a jeśli nie czyta, to z zacięciem demoluje swój nocnik, bo kto lubi siedzieć na nocniku i być dopingowanym jak jakiś amerykański piłkarz, jeśli może nim rzucać, robiąc przy tym niemożliwy hałas. L przeszedł niesamowitą przemianę i czuję się, jakbym pewnego dnia obudziła się obok zupełnie niezależnej osoby. I uwierzcie mi, wyzwala to we mnie WIELE silnych emocji. Nie jest już słodkim dzidziusiem, którego mogę obcałować co trzydzieści sekund, którego mogę wyściskać, jak tylko mam na to ochotę, czyli również co trzydzieści sekund. Nadal jest mały i szalenie słodki, ale teraz to on ma kontrolę i daje mi do zrozumienia, że przeszkadza mu, kiedy całuję go jak opętana, czy za mocno lub za często przytulam, a co gorsza, gdy robię obie z tych rzeczy równocześnie. Odpycha mnie swoją małą rączką i patrzy na mnie poirytowany, niczym dziesięciolatek. Naprawdę cieszę się, że jeszcze nie zaczął mówić. Pokazuje swoją osobowość, potrzebę własnej przestrzeni, która nie jest wiecznie naruszana przez szaloną i zbyt czułą kobietę, zwaną jego mamą. Mimo iż nie skończył jeszcze dziesięciu miesięcy, jego potrzeba wolności jest tak zauważalna, że aż mnie to przeraża. A co jak będzie miał cztery lata? Będzie się wspinał bez zabezpieczenia, czy co? Myślałam, że mam dziecko, a dzieci powinny nimi zostać przez długi czas, a nie tylko przez kilka miesięcy. Rosnąca potrzeba samodzielności Małego L przeraża mnie bardziej, niż siwy włos znaleziony w słoneczny, niedzielny poranek albo słuchanie dobrych rad na temat rodzicielstwa i życia w ogóle, od kobiet, które wychowywały dzieci w czasach, w których telefony komórkowe nie pojawiały się nawet w filmach science fiction. Uwielbiałam te chwile, kiedy mogłam rzucać się na niego z pocałunkami, jakbym chciała go zjeść żywcem, a teraz muszę prosić tego małego człowieka, który posiada cztery zęby i własny umysł, o jego pozwolenie. Jestem pewna, że któregoś dnia docenię niezależne dziecko, które potrafi się samo bawić przez pół godziny, bez mojej pomocy i będę nawet super szczęśliwa z tego powodu, ale teraz ta zmiana z dziecka, które było zewnętrzną częścią mnie, w dziecko, które jest osobną jednostką, jest dla mnie zbyt szokująca. Dlaczego nikt mnie na to nie przygotował? Ludzie dawali mi tyle błahych rad, ale z jakiegoś powodu zapomnieli mi powiedzieć, że moje dziecko urośnie w jedną noc. Ale fakt, że nagle mieszka z nami niezależna, dziewięciomiesięczna osoba, nie był jedyną przyczyną moich bezsennych nocy. Zatrudniliśmy opiekunkę do dziecka. O mój Boże. W moim okresie sprzed porodu, opiekunka do dziecka kojarzyła mi się z okropnej jakości filmikami na you tubie, w których występują grube panie ze złośliwymi twarzami i które biją małych ludzi. noszą je po domu w agresywny sposób, rzucają o ziemię i pozwalają płakać w łóżeczku, podczas gdy same grają w gry na Facebooku. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę miała opiekunkę dla L, a przynajmniej nie myślałam o tym, kiedy miał trzy, cztery czy pięć miesięcy. Byłam pewna, że nam się uda, tylko my i nasz Mały chłopiec, przynajmniej dopóki nie skończy roku. Ale nie udało się. Kiedy zaczął się ruszać, zmieniać pozycję w ciągu kilku minut oraz okazywać wzmożone zainteresowanie gniazdkami, wywalać krzesła na siebie, a potem na podłogę, jeść wszystko, co nie ucieka, a w końcu, kiedy najbardziej zaczęły mu się podobać najniebezpieczniejsze przedmioty w naszym domu, skapitulowaliśmy. Wydawało mi się, że miałam z nim dużo pracy, kiedy był jeszcze małym, leżącym warzywkiem. To nieprawda! Dopiero teraz naprawdę doceniam, jakim luksusem jest móc pójść w spokoju na siku. Więc zrobiliśmy to, co uważałam za ostatnią opcję, poprosiliśmy o pomoc nieznajomą, powierzyliśmy tej obcej pani najcenniejszą rzecz, jaką mamy, podaliśmy ją jej do rąk razem z butelką wody i czystą pieluchą, pokazaliśmy drogę do parku i poczuliśmy ulgę, kiedy zobaczyliśmy, jak znika z naszego wzroku, za najbliższym rogiem. Za pierwszym razem nie wiedziałam, czy mam płakać ze smutku, strachu, czy szczęścia. Tak więc płakałam ze wszystkich tych powodów po kolei oraz z kilku innych. Na przykład dlatego, że czuję się okropną matką albo boję się, że Mały L zostanie porwany przez jakąś grupę zorganizowaną, która podstawia młodym rodzinom starsze panie, wyglądające na nieszkodliwe. Bałam się, że ta starsza pani dostanie zawału w parku, a w tym czasie ktoś zabierze wózek z Małym L i już nigdy go nie odnajdziemy. Wyobrażałam sobie, jak biegam po ulicach Warszawy w niewyobrażalnej panice przez kolejne 20 lat, z długimi, szarymi włosami i podartym ubraniem, stając się miejską legendą. Widziałam przed oczami wiele różnych scenariuszy i, prawdę mówiąc, nadal je sobie wyobrażam za każdym razem, kiedy macham do małego mężczyzny i widzę jego zadowolony uśmiech, podczas gdy niania zabiera go do parku. O tak, muszę walczyć z wieloma pokręconymi emocjami w tym miesiącu i wiem, że to dopiero początek i jeszcze tyle mnie czeka po drodze. Teraz bardzo się cieszę, że się pakujemy i za chwilę wyjeżdżamy. Przez jakiś czas żadnych niań, tylko nasza czwórka, jeden samochód i mnóstwo planów, jak to pozytywnie brzmi :).