Is that really already two years ago? Yesterday Bart finished putting this video together, two years after our trip to Asia. I watched it and smiled but it hurt. Passing of time, without mercy without compromises. I could feel emotions from those particular moments, I have a visual memory and remember all the details, but emotions are the strangest because I can still feel them they are so alive. Having this kind of memories is so awkward in a way. Just like scrolling through the photos on the phone, couple moves of a finger and you are transmitted in time. My phone has a memory of photographs since Gaias birth. I scroll for seconds and suddenly I see Gaias first breaths while she sits next to me and hugs me. Its a great gift to be able to do so but it also reminds me in a very tangible and straight forward way of all the yesterdays that are gone. And today I get frustrated because kids don’t listen to me, I get frustrated because once again as for past months I did not manage to find time for myself to work one projects that sit in my mind. And than today I watch our video from two years ago and I feel I don’t care about those small, unimportant obstacles that make motherhood so exhausting, and I fell I don’t have enough. I am with my kids practically 24/7 and yet I feel it is not enough, because my mind is very often far away and it is only my body that moves around, because I think about things I might be missing on, jobs, work, projects, meeting people, life. And than I watch our video and I know those moments when my mind travels to the dark corners of doubts, comparation, self pity and fear are the moments that I regret most. Because those moments don’t give me anything in change for the intentional time they take away from me.  Because I love to be with my kids and watch them grow and change and hold them and show them world and laugh with them. They piss me of like nobody else but make me happy like nobody else, make me full, they fill my cup and empty my cup. But this is me, I don’t need much from life, I don’t have high expectations, I am the woman who wants to live life with kids while they want. Because inn the evening when they fall asleep and I have moment to think I don’t find myself regretting that I said no to the offered jobs or to the invitations to parties or cooperations. I only find myself regretting the time that has passed and I was not present and I was not humble.

I tend to put myself down for many things, I tend to be hard on myself and cut my own wings. I fight that with small success but in the mess of it all there are some bright moments when things seems to make sense, when everything is so clear and I feel like I understand who I am. And that I do it just right, giving my family time and also slowly finding time to do my stuff because Leo and Gaia now have longer and longer periods where they drift into their imaginary world of play. But I know that for those years to come I will try to get most of the time we have together because it is most valuable, most beautifully and happily spent life.

Okinawa Trip 2018 from eyaeya on Vimeo.

music Mongol800

film Silvia Bart Leo Gaia

in express time, shortie from a short trip to Barcelona

Trip to Barcelona from eyaeya on Vimeo.

I was in Japan twice in my life. First time I was pregnant with Leo, second time with Gaia. Having kids is an amaizing one of a kind, unique journey which I wish I started much sooner so we could have at least tree little people but I know this will not happen anymore. So at least next time I go to Japan I will fully enjoy some hot baths. This little blink is a continuation of our trip one year ago as a family of 4 already. Gaia than was HUGE, SCARY unknow to us. And today all the pieces of our puzzle are in the right place. Its nice to be family of four. Everything is just perfect

Trip to Japan 2016 from eyaeya on Vimeo.

I could not wait to leave NZ. It felt as if NZ was part of a bad dream that we were gonna wake up from the moment our plane takes of , I was counting minutes after Mr.B’s surgery as he could not fly for one week. I was nervous, unconcentrated, desperate, confused, edgy, irritated and sorry. I was sorry for Leo with whom I could not be as patient as I wished to be and to whom I had almost none energy to offer for careless running around and playing, I was sorry for Mr.B who has been working his ass of to pay for this dream trip and now everything was just so fucked up, we had to pay extra money to rebook flights, pay for extra nights in Auckland, pay fees for changing bookings in Japan as our trip there was shortened and all that in a burial mood. Where was all the happiness, showers of joy and laughter that we have pictured. I could see how depressed he was getting day by day and how angry he was at himself for not being able to get his bad mood under control which in the end resulted in our fights. We were fighting like rabid dogs, our nerves were irritated to such point that every little change of the mood of one of us caused an unmanageable explosion of anger of the other and although we have tried to discuss it in the moments of delicate peace, comprehending how important it is that we stand side by side now and support each other it did not help any and even these discussion ended /in a better scenario/ in a bitter cold silence. I was sorry for the little baby that grew inside of me, I was sorry that I could not develop all the feelings it deserved form its mother, I was sorry for myself to have to go through this and not be able to fully enjoy the pregnancy which sure is the last one in my life.
I was sorry and pissed and angry and sad and all that was nothing compared to the constant vomitting and pain of my stomach. We made an appointment in the Mother’s clinic in Tokyo to do some additional tests after our arrival and I could not wait. I could not wait for someone to tell me that it was all just a misunderstanding,but at the same time I feared that moment as hell, because it might have just as well all continued in a wrong direction and I was not sure how we gonna cope with that.
I had an online conversation about our issue from Auckland and was advised to undergo CVS (Chorionic Villus Sampling) due to the high NT measurement that our baby had. Which I decided to decline and go for one more ultrasound scan and some blood tests at first although the lady in NZ told me that blood tests make no sense because the results are gonna be bad for sure.
After we arrived to Japan and changed all our travel plans according to the scheduled procedures in the clinic, we had two more days in a strange agony to wait for my appointment. Two days that passed by in such a stress that they are now covered in heavy fog in my memory.

Then the day came. The ultrasound screening I had was I swear the longest and most terrifying 15 minutes as far as I can remember. Lady who was doing the scan could not speak any english. Tears were running down my face during the whole time, I kept asking OK? OK? and she just strangely nodded her head and made a sound which I could not translate as positive or negative reaction. Well I for sure learned the hard way what the fuck it means to be lost in translation.
I had to wait for the doctor to come and have a look at scan results and I was uncontrollably shaking and crying. That was apparently way to emotional for the poor lady and it made her feel uncomfortable, she did not know how to act in such situation and I could see that she just wished to be teleported to a different room, to a normal japanesse patient who could keep it together better than me. And for the first time I did not give a shit. All my life I constantly worried about how my behaviour influences other people’s feelings, if I don ’t make them feel bad by doing something wrong, and this time I could see this poor lady suffer as if she was locked in the pressure cabin and I did not give a shit that I am actually the one who is causing her such problem. I did not care because I was not in charge of my body reaction to that stress, and I was really pissed that she works in an international clinic and can’t say a fucking word in english to make me feel better. After the battle that both of us had to fight for minutes that felt like hours doctor came in, he looked veeeery carefully on the results, did some more scans by himself again while talking japanesse with the poor lady and looking at me with a look that did not say anything and I was ready to kill. The short movie that scrolled in front of my eyes of how I simply cold blooded kill them all helped me remain within the frame of sanity and calm down until I was finally told that the NT measurement is not as high as they measured in NZ, it was at the highest from what is considered to be the normal range. 3,4 mm he said. It is not good but not bad. Well whatever that means. So should I be happy now? Or not yet? Is this satisfying? What the hell means the measurement that was done in NZ than? What should I think of it? What is next? I had so many questions but the conversation possibilities were very limited and I had to do with the fact that it is not tragic and now we have to wait for blood results. Arigato, arigato, bow to the floor and bye bye.
I thought I should feel relieved, and maybe I even did slightly, but definitely not as much as I hoped I would.
Mr.B is a positive thinker, so he took on the HELL IT IS ALL GOOD option, but I am the one who is always scared and I could not share his excitement. There was still a lot ahead of us, at least two different blood test, maybe amniocentesis, very specific baby’s heart scans at different stages of pregnancy and who knows what else. I looked in front of me and all I could see was months and months of unsureness, one test after another, because for each type of the test the baby has to have certain gestational age and time spent waiting for results between the tests.I knew that I will be revealed from this torture only after the baby is born. That was my reality now.
We were in Japan exactly 3 years ago. I did a pregnancy test in Beppu on 14.2.2013 and the test was positive, we were in Japan not just the two of, it was three of us already. Leo was on his way. And it was as abstract as it could be, for me, for us at that time.
Three years later, 2016, we were in Japan again. Those three years in between I could not wait, I could not wait to be back. Japan was my absolutely strongest travel experience. It was so different from anything I knew before. It was overwhelming, intriguing, shocking, inspiring, visually unique and so strong. For 3 years I had constant flash backs from Japan, the smell of air, the light, touch of cold on my skin or just a short second of undefinable taste of the moment and I was back there. I wished to be back there, because in Japan I felt everything so intensely. My senses were facing a challenge all at the same time and it felt so good.
So here we are again, three of us in Japan, Leo is walking talking person who is fun to be around, who is tough to be around, who is fun to discover the world with and who is exhausting to travel with at the same time, but who is an essential part of our lives. The little guy who was just a two blue lines on a piece of plastic 3 years ago is now so profoundly part of me that I cant recall the feeling of life before him. And this time around we are four.
Another life that I have brought inside of my body, another life that is two blue lines on a piece of plastic and loads of pages of ultrasound scans. Life that is a mystery for us, not because we don’t know how it feels to parent a tiny human but because this human is a surprise on a completely new level.
I try to get hold of things again as we walk in temporary calmness around a lake in Kawaguchiko. I am pushing myself into living the moment, into letting fear go and enjoying what we have and what we are given. Tests are OK, the risk of chromosomal abnormalities is quite low, but now low enough to be completely sure of course. The curse of ambiguousness is now the new reality. Another test is ahead of us in Poland, but for now this should be enough. Enough to hold Little L tight in my arms before he runs wild to imaginary fishing duties, enough to let Mr.B hold me in his arms and let myself feel the love I have for him, hidden somewhere deep under the load of sour leftovers from our recent fights, and enough for me to finally touch my belly that is not anymore only mine and let myself feel happiness for the growing missing puzzle of our family that is on its way.Healthy or not, we shall see.

Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu wyjedziemy z Nowej Zelandii. Czułam, jakby wszystko, co się tam wydarzyło, było jednym wielkim koszmarem, z którego wybudzę się jak tylko wsiądziemy do samolotu. Liczyłam minuty od operacji Pana B, który nie mógł podróżować przez tydzień. Byłam zdenerwowana, rozkojarzona, zdesperowana, zdezorientowana, drażliwa, poirytowana i rozżalona. Było mi żal Leo, dla którego nie miałam wystarczająco dużo cierpliwości i siły, żeby się bawić i biegać beztrosko. Było mi żal Pana B., który harował, jak wół, żeby zapłacić za tę podróż marzeń, a teraz wszystko tak się popieprzyło, że musieliśmy dopłacić za przebukowanie lotu, zapłacić za nocleg w Auckland, pokryć dodatkowe opłaty za zmianę rezerwacji w Japonii, gdzie nasz pobyt będzie krótszy, niż planowaliśmy, a wszystko to w żałobnym nastroju. Gdzie się podziało całe szczęście, chwile radości i śmiechu, które sobie wyobrażaliśmy. Widziałam jak z dnia na dzień robił się coraz bardziej przygnębiony i jak bardzo był zły na siebie, że nie mógł opanować swoich uczuć, co z kolei, zawsze kończyło się na kłótni. Walczyliśmy ze sobą jak wściekłe psy, byliśmy tak poirytowani, że każda najmniejsza huśtawka nastroju u jednego z nas powodowała wybuch złości u drugiego i, mimo iż w kruchych momentach spokoju próbowaliśmy o tym rozmawiać, a każde z nas rozumiało jak ważne jest, żebyśmy stali za sobą murem i wspierali się, nic to nie pomagało, a nawet te rozmowy /w najlepszym wypadku/ kończyły się w atmosferze lodowatego milczenia. Było mi żal za to dziecko, które rosło we mnie i żałowałam, że nie umiałam obdarzyć go wszystkimi uczuciami, na które zasługiwało od swojej mamy. Było mi żal za samą siebie, że musiałam przez to przechodzić, zamiast cieszyć się ciążą, która na pewno jest ostatnią w moim życiu. Byłam rozżalona, wkurwiona i zła i smutna i to wszystko, to nic w porównaniu z ciągłymi wymiotami i bólem brzucha. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii, zapisaliśmy się na dodatkowe badania w klinice położniczej, w Tokyo i nie mogłam się doczekać. Nie mogłam się doczekać, aż ktoś mi powie, że to wszystko, to tylko nieporozumeinie, ale jednocześnie bałam się tej wizyty jak cholera, bo wszystko mogło potoczyć się w złym kierunku i nie wiedziałam, czy sobie z tym poradzimy. Odbyłam rozmowę z lekarzem przez internet i poradzono mi, żebym poddała się biopsji kosmówki, ponieważ badania wykazały, że nasze dziecko ma duże stężenie NT. Odmówiłam i postanowiłam, że zrobię jeszcze jedno badanie ultradźwiękowe i badanie krwi, ale lekarz w Nowej Zelandii powiedział mi, że badanie krwi nie ma sensu, bo wyniki na pewno będą złe. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii i zmieniliśmy wszystkie plany podróży, z powodu umówionej wizyty w klinice, miały minąć jeszcze dwa dni agonii w oczekiwaniu na wyznaczony dzień. Dwa dni, które minęły w tak ogromnym stresie, że kiedy teraz o nich myślę, widze tylko gęstą mgłę. I w końcu nadszedł sądny dzień. Przysięgam, że tamto badanie ultradźwiekięm, to było njabardziej przerażające 15 minut w moim życiu. Pani, która je robiła nie mówiła ani słowa po angielsku. Przez cały czas po policzkach spływały mi łzy i ciągle pytałam OK? OK?, a ona tylko dziwnie kiwała głową i wydawała z siebie dźwięk, którego nie mogłam roszyfrować. Na własnej skórze przekonałam się co, do cholery, oznacza być zagubionym w tłumaczeniu. Cała w spazmach, czekałam na lekarza, aż spojrzy na wyniki badań. Ta sytuacja była ewidentie zbyt pełna emocji dla tej biednej kobiety, która czuła się niezręcznie, nie wiedziała jak się zachować i pewnie pragnęła tylko, żeby teleportowali ją do jakiegoś innego pokoju, gdzie normalna, japońska pacjentka umie zachować swoje uczucia dla siebie, lepiej, niż ja. Ale po raz pierwszy w życiu, gówno mnie to obchodziło. Przez całe życie martwiłam się, jak moje zachowanie wpływa na uczucia innych ludzi, czy nie sprawiam nikomu przykrości, ale w tamtej chwili widziałam jak ta biedna pani cierpi, niczym zamknięta w kabinie ciśnieniowej i gówno mnie obchodziło, że to ja jestem przyczyną jej cierpienia. Przecież nie mogłam panować nad reakcją mojego ciała na stres i byłam naprawdę wkurwiona, że kobieta pracuje w międzynarodowej klinice i nie może powiedzieć jednego, pieprzonego słowa po angielsku, żeby mnie pocieszyć. Po całej tej walce, którą obie musiałyśmy stoczyć, przez minuty, które ciągnęły się, niczym godziny, do gabinetu wszedł lekarz, spojrzał baaaardzo dokładnie na wyniki, zrobił jeszcze kilka skanów, rozmawiając po japońsku z biedną kobietą i patrzył na mnie wzrokiem, który nic mi nie mówił i byłam gotowa zabić. Przez chwilę wyobraziłam sobie, jak z zimną krwią zabijam ich oboje i ten obraz pozwolił mi zachować spokój, aż w końcu powiedzieli mi, że poziom NT nie jest tak wysoki, jak wykazały badania w Nowej Zelandii, teraz był na granicy normalnego poziomu. 3.4 mm, powiedział. Nie jest dobrze, ale nie jest źle. Cokolwiek to onzacza. Mogę być teraz zadowolna? Czy jeszcze nie? Czy to jest dobra wiadomość? I jakie to ma, do cholery, znaczenie, że wyniki były inne w Nowej Zelandii? Co mam o tym myśleć? Co dalej? Miałam w głowie tyle pytań, ale nasza rozmowa była bardzo ograniczona i musiałam zaakceptować fakt, że sytuacja nie jest już tragiczna i trzeba czekać na wyniki badań krwi. Arigato, arigato, ukłon do podłogi i papa. Pomyślałam, że powinnam czuć ulgę i może nawet trochę ją czułam, ale nie aż tak, jakbym chciała. Pan. B jest optymistą, więc przyjął tę wiadomość jako SUPER, WSZYSTKO JEST OK, ale mi, która zawsze się martwię, nie udzialał się jesgo optymizm. Dużo jeszcze przed nami, co najmniej dwa różne badania krwi, może amniopunkcja, wiele badań serca dziecka na różnych etapach ciąży i kto wie co jeszcze. Patrzyłam przed siebie i widziałam tylko długie miesiące niepewności i jedno badanie za drugim, bo do każdego badania dziecko musi mieć odpowiedni wiek. Miałam też przed oczami czas spędzony w oczekiwaniu na wyniki kolejnych badań. Wiedziałam, że będę wolna od tego piekła dopiero po urodzeniu dziecka. Od teraz, to była moja rzeczywistość. Byliśmy w Japonii dokładnie 3 lata temu. Zrobiłam test ciążowy w Beppu 14.02.2013 i okazał się pozytywny, byliśmy już wtedy we trójkę. Miał się urodzić Leo. I było to dla nas jedno z bardziej abstrakcyjnych doświadczeń. Trzy lata później, 2016, znowu byliśmyw Japonii. Przez te trzy lata nie mogłam się doczekać, żeby tam wrócić. Japonia była dla mnie jednym z najbardziej intensywnych doświadczeń podróżniczych. Zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory znałam. Oszałamiająca, intrygująca, szokująca, inspirująca, wizualnie wyjątkowa i intensywna. Przez 3 lata miałam ciągłe flashbacki z Japonii, zapach powietrza, światła, dotyk zimna na mojej skórze albo tylko smak chwili i znowu tam byłam. Chciałam tam wrócić, bo w Japonii czułam wszystko o wiele mocniej. Moje zmysły stały przed wyzwaniem, wszystkie w tym samym czasie i to było wspaniałe uczucie. A więc znowu tu jesteśmy, nasza trójka w Japonii, Leo był chodzącą i mówiąca osobą, z którą świetnie spędza się czas i z którą ciężko się spędza czas, z którym jednocześnie super odkrywa się na nowo świat, ale potrafi to być wycieńczające, ale który jest nieodłączną częścią naszego świata. A tym razem jest nas czworo. Kolejne życie, które noszę w brzuchu, kolejne życie, które jest podwójną niebieską linią na kawałku plastiku i mnóstwem wydruków z badań ultradźwiękiem. Życie, które jest dla nas zagadką, nie dlatego, że nie wiemy jak być rodzicem dla malutkiego człowieka, ale dlatego, że ten człowiek będzie kolejnym zaskoczeniem na wielu płaszczyznach. Kiedy wracamy do domu w chwilowym spokoju, wokół jeziora Kawaguchiko, próbuję znowu chłonąć to, co nas otacza. Próbuję żyć chwilą, pozbyć się strachu i cieszyć się tym, co mamy i tym, co zostało nam dane. Wyniki są OK, zagrożenie anomaliami chromosomalnymi jest dośc niskie, ale nie na tyle, żeby mieć jakąkolwiek pewność. Dni pełne niepewności, to nasza nowa rzeczywistość. Czeka nas kolejny test w Polsce, ale na razie, to wystarczy. Wystarczy, żeby mocno przytulić do siebie Małego L, zanim pobiegnie do swoich wyimaginowanych połowów rybackich, wystarczy, żebym pozwoliła się przytulić Panu B. i poczuła do niego miłość, schowaną głęboko pod gorzkimi resztkami z naszych niedawnych kłótni i wystarczy, żebym w końcu dotknęła mojego brzucha, który nie jest już tylko mój i pozwoliła sobie poczuć szczęście za tę rosnącą istotę, nowy element układanki, jaką jest nasza rodzina. Zdrowa, czy nie,to się jeszcze okaże.

Tłumaczenie: Weronika Makowska

Just a short note here.

Children’s view of the world is probably the most valuable thing that we are losing. Having a child is a second chance we are given.

This post was supposed to be uploaded exactly 28 days ago. It was meant to be a special dedication to Little L’s first year with us. I had many plans concerning that day. I knew we were supposed to be in Warszaw, all our language unpacked, flat clean, fresh flowers on the table, birthday cake in the oven, special program for Little L, and that special post uploaded exactly at the time he was born. Day all about him all for him, cameras, short heartbreaking movie, blowing of candle, smiles in camera, messy little hands and face from the cake, again cameras, pictures to remember for rest of the life, pictures he will once show to his girlfriend, or his kids, his first birthday celebration. I have such picture myself and my mom frequently talked about it. If I noticed that tiny golden bracelet on my hand, that starched tip top ironed dress I have on, all signs of how much she cared.

Well I had that plan in my head. But as it usually is plans are for dreamers, when reality strikes in you are either prepared and you go with it, or you are shocked and paralysed. I was both. First I was shocked. We packed our car FULL in Kraliky, I said good bye to Zofka with tears in my eyes, I squashed myself on 20 cm in the back seat between Little L, Mr.T, huge bag full of sound making toys and three other bags. We calculated how much time that trip will take and I felt mentally ready to entertain L for as long as it will be possible as fiercely as I can, and physically ready to spend those 8 hours in one position only. One last glimpse on our house and we hit the road, well if we can call it that way, cause we hit the road exactly for 3 km and than our car stopped. It stopped in the middle of the road between two villages in so called black hole, which is area without coverage. I was shocked, I was not ready for this sort of entertainment and I felt paralysed. I am not gonna bother you with all the details of how we got back home, unpacked the car, how Zofka herself for the first time thought that she went crazy when she saw me standing in the room again.
The point is we did not make it to Warszaw that day, not even day after and that drastically influenced the idilic picture I had in my mind. But we could still make some nice Bday happen I thought, we can still work with this, maybe the bags will not be unpacked and maybe the flat will not be cleaned but that is not going to be visible on the photos so who cares. How wrong was I.

When we were ready to hit the road to Warsaw one more time we called a friend who has keys from our place to go there and turn on the heating so when we arrive it is not freezing cold, please keep in mind that we live on ground level and it gets really cold from the floor, but that happened to be a fail again. One short phone call and I knew my last hope of special day for Little L is gone. Our heating system was broken. We somehow managed to arrange a service guy who said he would come as soon as possible and that was exactlly on 31.10, which meant we can not arrive to Warszaw sooner and get everything ready.
And so there was nothing left from my dream about big day for Little man. On his birthday we entered cold flat, dropped all our bags in the kitchen, waited for service guy and left to spend the day tired as hell after all night drive from Slovakia just wondering around. I did not bake a cake, I did not post a special post for Little L exactly at the time he was born, we did not go to swimming pool and than to the playground, we did not blow the candle together, did not smile to the camera, did not make a heartbreaking movie. I felt terrible sadness because I thought I failed as a mother not being able to provide my one and only child proper celebration of his first year /ok maybe I overreacted/  and I was angry because I knew we can not make it up, we can not celebrate on first of november because that would be a lie, I would know it was a lie. His first Bday came and passed and it can not be reacted, that is simply how it happened and how fucked up it was. I was even thinking to bake that cake couple of days later, when things were sort of settled down, just for that one photo, but I just could not get over the fact we should be faking it, that simply would not have the right atmosphere, it would be like pretending having fun on New Year’s party on the TV show that is made in september. And so I did not post that special post dedicated to Little L’s first year with us because we dropped dead into still cold beds and because that day was simply all wrong.

So why am I posting it now? Hmm probably because I have not posted anything for a long time :), or because something happened in last week that made me think of time in a different way or maybe because I simply want to have that little note on my blog for future generations :).  Either way it is 28th of november exactly 28 days later than Little L’s birthday but at least it is friday just like it was on 31.10.

One year

I was thinking to write this note as a letter to Little L, but common how stupid it is to write a letter to somebody and give it to read to anybody and everybody first. That would really be weird. So I decided to write a letter to Little L and keep it just for him, and I hope letters from his next birthdays will follow and maybe one day when Little L is not so little anymore, one day after he goes through tantrums of 2 years old, when he and I overcome terrible rebellion of teen age, when he gets over broken heart phase and friends are my closest family stage, and he is bored to death somewhere not knowing what to do with long days he will read those letters and he will get a feeling that he wants to call his mother just to hear her voice because hey such letters must make sentimental even a tough guy.

I am writing this post because I have a need to scream out to the whole world that my SON just turned one. That I turned one as well, one year as a mother. I started a new life that second I felt he was pulled out of my body, it happened even before he screamed for the first time, as he was entering our world I was changed forever. I will never be the same person again. At least for one reason, I never cried before when somebody was telling me about new baby being born, now I cry each time I hear such story.
I want to scream out that this has been the most beautiful and the most difficult year of my life. I experienced emotions that were surreal, that can not be described, explained or named. I got to know my biggest fears and I am still getting used to the fact that they now accompany me every day since I open my eyes in the morning till I go to sleep in the evening and sometimes they even make it to my dreams. I got to know a completely new sort of happiness, that silent happiness when all I need is to sit next to L and watch him discover new things, see his face when he turns to me and his concentration changes into smile, when he hugs me, takes my hand and puts it on his cheek, when he gets up in a bathtub and leans towards me to give me a birdie kiss with his small mouth open, when he holds me around my neck and puts his head on my shoulder and I feel his not so tiny body wrapped around me. It is that happiness that does not require anything, no new shoes, or better camera or air ticket to Australia, that is happiness that exists simply because Little L exists.
Time has changes its meaning, now I treasure every day cause I watch a life develop, I see a little human changing every single day, I see what a difference one month can make, and what a mile stone one year is. Small, blind, tiny veggie turned to big eyed walking and talking little buddy that is fun to be around, that knows how to joke with me, how to make me laugh, how to make me happiest woman.
Thank to him I discovered how strong I can be and how week I am. I reached to the bottom of my physical power, I reached to the top of excitement, I was tired and angry, unhappy and confused, I thought I am not good mother, I thought I will never be able to give him enough, I wanted to go back in time because I was worried I can not live with the fear that something bad might happen to him, that this fear is bigger than me, that my love is bigger than me, that I was not prepared to encompass all those emotions with necessary dignity and humbleness, I thought it was all a mistake, I thought it was always meant to be, I felt exhausted, desperate, impatient but there is one thing I did not feel since he was born, I never felt lonely. That kind of loneliness I felt before, loneliness that unexpectedly bursts from some hidden place inside of me and that reminds me that humans are actually irreversibly lonely through out their journey. No that loneliness is forgotten. Now I know there is a part of me living independently from me, through another person and that I am part of that person and as long as he IS I will not be lonely.

Having a child is a miracle in every possible sense but having a child is also one hell of a challenge. One has to rearrange many values, question some basic beliefs that seem to be already fix formed and solid as stone, let go of many things, learn how to look forward and not turn back and it sure is a challenge for relationship. At least it was for us. One year with L made our relationship grow to a point where we would maybe get in ten years without him, if we ever would. I will not deny that there were no moments when I thought we will not make it. When I looked at us and all I could see were two dissafectioned individuals who are not able to make a step forward to outstep their own shadows. Strong individuals who created beautiful new life but became aliens because they could not be grateful enough for it. We got lost in communication, we got lost in expressing emotions, we started to look at each other more critically, to judge each through prism of the new roles we now have. We started to blame ourselves, accuse of not doing enough, not doing things right way, we started to compare ourselves with the ideals that we created in our heads.
Now that our life was not only about us, now that we were responsible for somebody else, now that we had to find balance in so many aspects things were not that simple anymore. Little L enlinked us together for the rest of our lives, as we will always be those two DNA information carriers that made him happen, but he also set up a mirror to our relationship and looking at it we thought, we felt that we are close to parting appart couple of times.

But we made it, and I believe thanks to Little L we grew stronger, we are still learning how to bend our heads and stop thinking selfishly, which does not always work out, actually it is still a tough process, but at least now we know that we want to keep trying. We are only one year old parents, and there is still time to grow.

I love being Little L’s mother, I loved that one year with all its ups and downs. I can’t wait for what is to come, for all the surprised he has ready for me. I treasure every single time he hugs me because I know that one day I will wake up and realise he does not want to be hugged by his mother all the time, that he does not want to be kissed and held in arms and I will be looking at him from distance, knowing I have to let him go, aching for these beautiful moments when I am his whole world and he is mine.

————————————————————————————————————————————————

Ten wpis miał zostać opublikowany dokładnie 28 dni temu. Ze specjalną dedykacją dla Małego L., który jest z nami od roku. Miałam wiele planów związanych z tym dniem. Wiedziałam, że będziemy wtedy w Warszawie, nasze walizki rozpakowane, mieszkanie posprzątane, świeże kwiaty na stole, tort urodzinowy w piekarniku, specjalny program dnia dla Małego L. i ten wyjątkowy wpis wstawiony dokładnie o godzinie, w której się urodził. Cały dzień związany z nim i przeznaczony dla niego, zdjęcia, krótki, rozczulający film, zdmuchnięcie świeczek, uśmiechy w obiektywie, brudne, małe rączki, twarz znad tortu i kolejne zdjęcia, które pozwolą mu zapamiętać na całe życie, które kiedyś pokaże dziewczynie albo dzieciom. Jego pierwsze przyjęcie urodzinowe. Ja też mam takie zdjęcie i moja mama często o nim mówiła. Kiedy spoglądam na małą, złotą bransoletkę na moim nadgarstku i perfekcyjnie wykrochmaloną, wyprasowaną sukienkę, widzę, jak bardzo się starała. 
Miałam taki plan w głowie. Ale jak to zwykle bywa, plany są dla marzycieli, a kiedy dopada cię rzeczywistość, to albo jesteś przygotowany i jej się poddajesz albo paraliżuje cię szok. W moim przypadku stało się jedno i drugie. Najpierw szok. W Kralikach zapakowaliśmy nasz samochód na FULL, pożegnałam się z Zofką ze łzami w oczach, wcisnęłam się na tylne siedzenie, mając do dyspozycji 20 centymetrów, pomiędzy Małym L, Panem T, ogromną torbą wypełnioną piszczącymi zabawkami i trzema innymi torbami. Obliczyliśmy ile zajmie nam podróż i byłam psychicznie przygotowana na zabawianie Małego L tak długo, jak można i tak intensywnie, jak tylko się da oraz fizycznie gotowa, żeby spędzić 8 godzin w jednej pozycji. Ostatnie spojrzenie na nasz dom i wyruszyliśmy w drogę, jeśli można to tak nazwać, ponieważ przejechaliśmy całe 3 kilometry, po czym nasz samochód się zatrzymał. Utknęliśmy na środku drogi, pomiędzy dwoma wioskami, w tak zwanej czarnej dziurze, czyli w miejscu bez zasięgu. Byłam w szoku, nie przygotowałam się na tego typu rozrywkę i czułam, że ogarnia mnie paraliż. Nie będę was męczyć wszystkimi szczegółami o tym jak wróciliśmy do domu, wypakowaliśmy rzeczy z samochodu, jak Zofka sama z siebie, po raz pierwszy stwierdziła, że chyba zwariowała, kiedy zobaczyła mnie znowu w dużym pokoju. 
Nie udało nam się dojechać tamtego dnia do Warszawy, ani nawet następnego, co wpłynęło negatywnie na idylliczny obrazek, który miałam w głowie. Ale mimo to, myślałam, uda nam się jeszcze zorganizować urodziny, wszystko naprawimy, może walizki nie będą rozpakowane, a mieszkanie posprzątane, ale i tak na zdjęciach nikt tego nie zauważy, więc kogo to obchodzi. Ale bardzo się myliłam. 
Kiedy byliśmy gotowi, żeby znowu wyruszyć do Warszawy, zadzwoniliśmy do przyjaciela, który ma klucze do naszego mieszkania i poprosiliśmy, czy włączy nam ogrzewanie, żebyśmy nie zamarzli, kiedy dotrzemy na miejsce. Miejcie na uwadze, że mieszkamy na parterze i zimno uderza od podłogi. Ale włączenie ogrzewania również okazało się porażką. Krótka rozmowa przez telefon i wiedziałam, że ulatnia się moja ostatnia nadzieja na wyprawienie urodzin Małemu L. Nasze ogrzewanie się zepsuło. Jakimś cudem udało nam się znaleźć speca, który powiedział, że przyjedzie, jak tylko będzie mógł, a to wszystko wydarzyło się dokładnie 31.10, co oznaczało, że nie damy rady przyjechać wcześniej do Warszawy i wyprawić urodzin. Tak więc, nic nie pozostało po moich marzeniach o przygotowaniu wyjątkowego dnia dla Małego L. W jego urodziny weszliśmy do zimnego mieszkania, zostawiliśmy wszystkie torby w kuchni, czekaliśmy na pana z serwisu i wyszliśmy, żeby spędzić ten dzień, szwendając się po mieście piekielnie zmęczeni, po całonocnej podróży ze Słowacji. Nie upiekłam ciasta, nie zamieściłam wpisu zadedykowanego Małemu L o godzinie, o której się urodził, nie poszliśmy na basen popływać, ani na plac zabaw, nie zdmuchnęliśmy razem świeczki, nie śmialiśmy się do aparatu, nie nakręciliśmy rozczulającego filmiku. Ogarnął mnie ogromny smutek, ponieważ myślałam, że odniosłam porażkę jako matka, bo nie udało mi się zorganizować pierwszych urodzin mojemu jednemu, jedynemu dziecku /ok, może przesadziłam/ i byłam zła, ponieważ wiedziałam, że nie możemy oszukać, nie możemy świętować 1 listopada, bo byłoby to kłamstwo, ja wiedziałbym, że to kłamstwo. 


Jego pierwsze urodziny przyszły i odeszły i nie można ich odegrać, tak się właśnie stało i cała ta sytuacja była popieprzona. Kilka dni później, kiedy wszystko wróciło do normy, pomyślałam nawet, że upiekę ten tort, żeby zrobić chociaż jedno zdjęcie, ale nie mogłam się pogodzić z tym, że musimy udawać. W ten sposób nie da się stworzyć odpowiedniej atmosfery. Przypominałoby to sylwestra w telewizji, kiedy ludzie udają, że tak świetnie się bawią, a tak naprawdę nakręcili cały program we wrześniu. I dlatego nie opublikowałam wpisu poświęconego Małemu L i pierwszych dwunastu miesięcy spędzonych z nami. Wieczorem upadliśmy ze zmęczenia na zimne łóżka i cały dzień poszedł nie tak. 
A więc dlaczego zdecydowałam się zamieścić go teraz? Hmm może dlatego, że od dłuższego czasu nic nie pisałam  albo dlatego, że w zeszłym tygodniu zdarzyło się coś, co sprawiło, że inaczej spoglądam na przemijanie czasu albo zwyczajnie chcę mieć ten tekst na moim blogu dla przyszłych pokoleń . Tak, czy inaczej, jest 28 listopada, 28 dni po urodzinach Małego L, ale przynajmniej jest piątek, tak samo jako 31. 10.

Jeden rok
Pomyślałam, że napiszę ten tekst w formie listu do Małego L, ale to bardzo głupi pomysł napisać komuś list i najpierw dać go do przeczytania wszystkim, poza nim samym. To byłoby naprawdę dziwne. Więc postanowiłam, że prawdziwy list zachowam tylko dla niego i mam nadzieję, że w przyszłości dołączę do niego listy z kolejnych urodzin i może któregoś dnia, kiedy Mały L nie będzie już taki mały, kiedy już przejdzie przez burzliwy okres dwulatka, kiedy razem pokonamy nastoletni bunt, po tym, jak pierwszy raz ktoś mu złamie serce i kiedy minie etap, w którym przyjaciele są najbliższą rodziną, będzie siedział gdzieś znudzony na śmierć i nie będzie wiedział co ze sobą zrobić w długie dni, przeczyta te listy i pomyśli, że powinien zadzwonić do mamy, żeby usłyszeć jej głos, bo przecież takie listy rozczulą nawet największego twardziela. 
Piszę ten tekst, ponieważ czuję, że muszę wykrzyczeć całemu światu, że mój SYN właśnie skończył rok. A ja jestem teraz jednoroczną mamą. W chwili, kw której poczułam, że wyciągają go z mojego ciała, zanim jeszcze zapłakał po raz pierwszy, rozpoczęłam nowe życie. Kiedy wszedł no naszego świata, zmieniłam się na zawsze. Przynajmniej z jednego powodu, nigdy już nie będę ta samą osobą. Nigdy wcześniej nie płakałam, kiedy ktoś mówił mi o narodzinach dziecka, a teraz płaczę za każdym razem, gdy ktoś mi o tym opowiada. 
Chcę wykrzyczeć, że był to najtrudniejszy i zarazem najpiękniejszy rok mojego życia. Doświadczyłam surrealistycznych emocji, które nie mogą być opisane, ani nazwane. Poznałam moje największe lęki i jeszcze nie przyzwyczaiłam się do faktu, że towarzyszą mi każdego dnia od momentu, gdy otwieram rano oczy, aż do chwili, gdy wieczorem je zamykam. A czasami nawet przemykają się do moich snów. Poznałam kompletnie nowy rodzaj szczęścia. Ciche szczęście, kiedy jedyne, czego potrzebuję, to siedzieć obok Małego L i patrzeć, jak odkrywa świat. Patrzeć na jego twarz, kiedy się do mnie odwraca, a jego koncentracja przeradza się w uśmiech. Kiedy mnie przytula, bierze moją rękę i kładzie na swoim policzku, kiedy wstaje w wannie i pochyla się, żeby dać mi swój ptasi pocałunek ze swoimi małymi, otwartymi ustami, kiedy tuli się do mojej szyi i kładzie mi głowę na ramieniu i czuję jego, nie tak małe ciało, przyciśnięte do mojego. To szczęście, które niczego nie potrzebuje, ani nowych butów albo lepszego aparatu, ani biletu do Australii, to szczęście istnieje zwyczajnie dlatego, że Mały L istnieje. 
Czas zmienił swoje znaczenie, teraz doceniam każdy dzień, bo widzę jak rozwija się życie, widzę małego człowieka, jak zmienia się każdego dnia, widzę jak wielką różnicę może mieć jeden miesiąc i jakim kamieniem milowym jest jeden rok. Małe, niewidome, kruche warzywko zmieniło się w wielkookiego, chodzącego i mówiącego, małego chłopca, z którym miło spędza się czas, który wie jak ze mną żartować, jak mnie rozśmieszyć, jak sprawić, że jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. 
Dzięki niemu odkryłam jak silna potrafię być i jak bardzo bywam słaba. Sięgnęłam dna moich sił psychicznych i szczytu podekscytowania, byłam zmęczona i zła, nieszczęśliwa i zagubiona, myślałam, że nie jestem dobrą matką, myślałam, że nigdy nie będę w stanie dać mu tego, czego potrzebuje, chciałam odwrócić czas, bo bałam się, że nie będę w stanie żyć ze świadomością, że może mu się przytrafić coś złego, że ten strach mnie przerasta, że ta miłość mnie przerasta, że nie jestem gotowa, żeby objąć w pełni te uczucia z wystarczającą godnością i pokorą, myślałam, że to wszystko jest pomyłką, myślałam, że to było mi przeznaczone od samego początku, czułam się wyczerpana, zdesperowana, niecierpliwa, ale jest jedna rzecz, której nie czułam od jego narodzin, ani razu nie czułam się samotna. Samotna w taki sposób, jaki odczuwałam wcześniej. Samotność niespodziewanie wybuchała z moich trzewi i przypominała, że ludzie są nieodwracalnie samotni w swojej podróży. Teraz ta samotność została zapomniana. Teraz wiem, że część mnie żyje niezależnie ode mnie, poprzez inną osobę i ja jestem częścią tej osoby, a dopóki on JEST, ja nie będę samotna. 
Posiadanie dziecka jest cudem pod każdym względem, ale jest to również ogromne wyzwanie. Trzeba od nowa zbudować własną listę priorytetów, podać w wątpliwość podstawowe przekonania, które wydają się być niezmienne i twarde jak skała, puścić niektóre sprawy, nauczyć się patrzeć w przyszłość i nie odwracać się, a na dodatek jest to ogromne wyzwanie dla związku. Przynajmniej dla naszego. W jeden rok z Małym L dojrzeliśmy tak bardzo, że bez niego zajęłoby to, co najmniej 10 lat, jeśli w ogóle udałoby nam się wejść na taki etap. Nie zaprzeczam, że nie było chwil, w których myślałam, że nie damy rady. Patrzyłam na nas i jedyne, co widziałam, to dwie osoby, które nie darzą się uczuciem, które nie są w stanie zrobić kroku naprzód, żeby wyprzedzić własny cień. Silne jednostki, które stworzyły piękne, nowe życie, ale stały się dla siebie obce, bo nie umiały docenić tego, co mają. Przestaliśmy ze sobą rozmawiać, przestaliśmy wyrażać emocje, zaczęliśmy patrzeć na siebie bardziej krytycznie, oceniać przez pryzmat nowych ról, które na nas spadły. Zaczęliśmy obwiniać siebie nawzajem, obwiniać drugą osobę, że nie robi wystarczająco dużo, że nie robimy rzeczy we właściwy sposób, zaczęliśmy się porównywać z ideałami, które mieliśmy w swojej głowie. Teraz, gdy nasze życie nie kręci się jedynie wokół nas, kiedy jesteśmy za kogoś odpowiedzialni, teraz gdy musimy znaleźć równowagę w tak wielu sprawach, rzeczy bardzo się skomplikowały. Mały L połączył nas na całe życie i już zawsze będziemy tymi dwoma dawcami DNA, którzy go stworzyli, ale z drugiej strony przyłożył też lustro do naszej relacji i patrząc w nie, zrozumieliśmy, że kilka razy zbliżyliśmy się do rozstania. 
Ale przetrwaliśmy i wierzę, że dzięki Małemu L, jesteśmy teraz silniejsi, nadal uczymy się pochylać głowę i nie myśleć egoistycznie, co nie zawsze się udaję, a tak naprawdę, nadal jest z tym ciężko, ale teraz przynajmniej wiemy, że chcemy się starać. Jesteśmy jedynie jednorocznymi rodzicami i jest jeszcze czas, żeby się rozwijać. 
Kocham być mamą Małego L i kocham ten miniony rok, razem z jego wzlotami i upadkami. Nie mogę się doczekać, co przyniesie czas, wszystkich niespodzianek, które na mnie czekają. Doceniam każdą chwilę, gdy mnie przytula, bo wiem, że kiedyś się obudzę i zdam sobie sprawę, że on już nie chce być przytulany przez swoją mamę, że nie chce być całowany, ani noszony na rękach i będę patrzeć na niego z boku, wiedząc, że muszę dać mu odejść, tęskniąc za tymi pięknymi chwilami, kiedy ja byłam całym jego światem, a on moim. 

Tłumaczenie: Weronika Makowska

We spent last month and a half in Warsaw. I suppose that was it for this year. There is couple more days left before we take off for a new adventure and than probably two more day days in september and thats it. Leo’s room will wait until little man walks in by himself next time he comes.

This past month was busy, very busy, intense in many ways, untraditionally social which in other words means we even met some people, I mean we actually set up meetings with a lot of different people not just met them by coincidence, and that is something quite new to us :). But most of all this past month was emotionally challenging, well at least for me it was, because I had to deal with tons of my own intense emotions, and that’s not my favourite thing to do.

We arrived to Warsaw at the beginning of July with little baby, we set up his own room, deleted “living room” from the map of our flat and moved our bedroom to where this fancy, bohemian and useless salon used to be. Things get a bit more functional once there is resident under three years living with you. Sometimes when I lay in the bed at night and can’t fall asleep after Little L woked me for third time I get this exaggerated idea that setting up his own room must have somehow speeded up his growth. Maybe he felt that he has to grow up and become responsible for his own place, his toys and all his possessions, or simply the fact that he has his own room like a big boy made him wanna be a big boy. Anyway that little baby that arrived to Warsaw is gone and there is little boy sitting in his room talking in some strange language to himself reading one of his four contrast books over and over again and if he is not reading he is vehemently demolishing his potty, because who likes to sit on the potty and be cheered up like a american football player if he can throw it around and make some real noise.

L simply went through some incredible transition and I feel like I woke up next to independent little person one day. And believe me that fact activates A LOT of strong emotions. He is not that sweet little thing that I can cover with kisses every half a minute, that I can squeeze in my embrace anytime I feel like, which is again every half a minute. He still is little and crazy sweet but he is in charge now, he shows me that he gets really bothered when I kiss him like insane, when I hug him to much or to often or when I do both at the same time. He pushes me away with his little hand and gives me a strange look of annoyed 10 year old. I am really glad he does not talk yet. He shows his personality, his need for his own space which is not constantly attacked by a crazy affectionate woman called his mama. His need for freedom is so noticeable and he is not even 10 months old, that it scares the hell out of me. Like he is gonna be four and he’ll be free solo climbing or what? I thought I have a baby and babies are supposed to be babies for a long time not only for couple of months. Litte L’s growing independence is terrifying me much more than finding a grey hair on sunny sunday morning or listening to good advices on parenting and life in general from women who raised their babies in times when cell phones did not even make it to sci-fi movies. I loved that obsessive kissing attacks when I could easily without any obstacles almost eat him up and now I have to ask this little man who possesss four teeth and his own mind for a permission. I am sure one day I will be able to appreciate an independent kid who can entertain himself for half an hour without my assistance, I will be over the top happy about it, but for now this change from baby that was external part of me to baby who is a complete separate unit is just way to shocking. Why nobody prepared me for this? People were giving me so many trivial advices but they somehow forgot to tell me that my baby will grow up over one night.

But having an independent nine moths old living with us was not the only fact that caused me some sleepless nights. We have hired a baby sitter. OMG. Baby sitter a word that in my pre-baby period connected in my mind with horrible quality youtube videos showing some big ladies with mean faces hitting little people, carrying them around the house in aggressive way, throwing them on the floor or letting them cry in their crib while they play FB games. I never thought I will have a baby sitter for L, at least I did not think about it when he was three, four or five months old. I was sure we will make it, just us and Little guy until he is at least one year old. But we did not. As he started to move around, change his position within minutes, as he showed his elevated interest in electrocity plugs, smashing chairs on himself and than on the floor, eating everything that does not run away and finding the most dangerous objects in house most interesting we capitulated. I thought I was busy with him when he was a little lying veggie. No I was not! Only now I truly understood the luxury of fearless one minute pee break. So we did what I thought was the last option, we called for help from a stranger, gave this strange lady the most valuable thing in the world in her hands together with a bottle of water and clean nappy, showed her the way to the park and felt relieved when we saw her back getting of our sight behind the next corner. First time this happened I did not know if I should cry from sadness, fear or happiness. So I cried from all of those reasons each at a time and some other as well. Like feeling of complete failure as a mother, feeling worried if L will not be kidnapped by some organised group infiltrating pensionary harmless looking ladies into the lives of young families. If this lady will not suffer from fatal hear attack during one of those tropic days in the park and L will be pulled away in his stroller and we will never find our where he ended up. I saw myself running around the streets of Warsaw in unspeakable panic, with long gray hair and thorn apart clothes for the next 20 years, becoming an urban legend. I saw many different scenarios and I actually still see them every time I wave to my little man and see his content smile as he is being driven to park with by his nanny.

Oh yes I had to fight a lot of crazy emotions this month and I know I am still at the beginning and there is much more waiting for me along the way. As for now I am happy we ‘r packing and hitting the road again very very soon. No nannies just four of us, one car and loads of plans, how positive does that sound :)

————————————————————-

Ostatnie półtora miesiąca spędziliśmy w Warszawie i chyba to koniec na ten rok. Pozostało jeszcze kilka dni zanim ruszymy po nową przygodę i pewnie ze dwa dni we wrześniu, ale to wszystko. Pokój Leo poczeka, aż następnym razem, on sam do niego wejdzie. Zeszły miesiąc był bardzo, ale to bardzo zabiegany, pod wieloma względami intensywny, nie tradycyjnie towarzyski. Nawet poznaliśmy nowych ludzi i umawialiśmy się na spotkania, a nie tylko spotykaliśmy ich przypadkowo i jest to dla nas coś nowego. Ale ten zeszły miesiąc był przede wszystkim trudny pod względem emocjonalnym. Przynajmniej dla mnie, ponieważ musiałam radzić sobie z ogromem moich silnych emocji, a nie jest to moje ulubione zajęcie. Przyjechaliśmy do Warszawy na początku lipca, z małym dzieckiem, któremu urządziliśmy własny pokój, zamazaliśmy “pokój dzienny” na mapie mieszkania i przenieśliśmy naszą sypialnię w miejsce tego luksusowego, ekscentrycznego oraz bezużytecznego salonu. Rzeczy przybierają bardziej funkcjonalny charakter, kiedy mieszka z tobą człowiek poniżej trzeciego roku życia. Czasami w nocy, kiedy leżę w łóżku i nie mogę zasnąć, po tym jak Mały L obudził mnie trzeci raz z rzędu, zaczynam myśleć, że posiadanie własnego pokoju sprawiło, iż szybciej dorasta. Może poczuł, że musi dojrzeć i wziąć odpowiedzialność za swoje własne miejsce, zabawki oraz resztę rzeczy, które do niego należą, albo po prostu to, że posiada pokój, niczym duży chłopiec, sprawiło, że zapragnął stać się dużym chłopcem. W każdym razie, małe dziecko, które przyjechało do Warszawy zniknęło, a w jego pokoju siedzi teraz mały chłopiec, który mówi do siebie jakimś dziwnym językiem i ogląda w kółko jedną ze swoich czterech książeczek, aż do znudzenia, a jeśli nie czyta, to z zacięciem demoluje swój nocnik, bo kto lubi siedzieć na nocniku i być dopingowanym jak jakiś amerykański piłkarz, jeśli może nim rzucać, robiąc przy tym niemożliwy hałas. L przeszedł niesamowitą przemianę i czuję się, jakbym pewnego dnia obudziła się obok zupełnie niezależnej osoby. I uwierzcie mi, wyzwala to we mnie WIELE silnych emocji. Nie jest już słodkim dzidziusiem, którego mogę obcałować co trzydzieści sekund, którego mogę wyściskać, jak tylko mam na to ochotę, czyli również co trzydzieści sekund. Nadal jest mały i szalenie słodki, ale teraz to on ma kontrolę i daje mi do zrozumienia, że przeszkadza mu, kiedy całuję go jak opętana, czy za mocno lub za często przytulam, a co gorsza, gdy robię obie z tych rzeczy równocześnie. Odpycha mnie swoją małą rączką i patrzy na mnie poirytowany, niczym dziesięciolatek. Naprawdę cieszę się, że jeszcze nie zaczął mówić. Pokazuje swoją osobowość, potrzebę własnej przestrzeni, która nie jest wiecznie naruszana przez szaloną i zbyt czułą kobietę, zwaną jego mamą. Mimo iż nie skończył jeszcze dziesięciu miesięcy, jego potrzeba wolności jest tak zauważalna, że aż mnie to przeraża. A co jak będzie miał cztery lata? Będzie się wspinał bez zabezpieczenia, czy co? Myślałam, że mam dziecko, a dzieci powinny nimi zostać przez długi czas, a nie tylko przez kilka miesięcy. Rosnąca potrzeba samodzielności Małego L przeraża mnie bardziej, niż siwy włos znaleziony w słoneczny, niedzielny poranek albo słuchanie dobrych rad na temat rodzicielstwa i życia w ogóle, od kobiet, które wychowywały dzieci w czasach, w których telefony komórkowe nie pojawiały się nawet w filmach science fiction. Uwielbiałam te chwile, kiedy mogłam rzucać się na niego z pocałunkami, jakbym chciała go zjeść żywcem, a teraz muszę prosić tego małego człowieka, który posiada cztery zęby i własny umysł, o jego pozwolenie. Jestem pewna, że któregoś dnia docenię niezależne dziecko, które potrafi się samo bawić przez pół godziny, bez mojej pomocy i będę nawet super szczęśliwa z tego powodu, ale teraz ta zmiana z dziecka, które było zewnętrzną częścią mnie, w dziecko, które jest osobną jednostką, jest dla mnie zbyt szokująca. Dlaczego nikt mnie na to nie przygotował? Ludzie dawali mi tyle błahych rad, ale z jakiegoś powodu zapomnieli mi powiedzieć, że moje dziecko urośnie w jedną noc. Ale fakt, że nagle mieszka z nami niezależna, dziewięciomiesięczna osoba, nie był jedyną przyczyną moich bezsennych nocy. Zatrudniliśmy opiekunkę do dziecka. O mój Boże. W moim okresie sprzed porodu, opiekunka do dziecka kojarzyła mi się z okropnej jakości filmikami na you tubie, w których występują grube panie ze złośliwymi twarzami i które biją małych ludzi. noszą je po domu w agresywny sposób, rzucają o ziemię i pozwalają płakać w łóżeczku, podczas gdy same grają w gry na Facebooku. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę miała opiekunkę dla L, a przynajmniej nie myślałam o tym, kiedy miał trzy, cztery czy pięć miesięcy. Byłam pewna, że nam się uda, tylko my i nasz Mały chłopiec, przynajmniej dopóki nie skończy roku. Ale nie udało się. Kiedy zaczął się ruszać, zmieniać pozycję w ciągu kilku minut oraz okazywać wzmożone zainteresowanie gniazdkami, wywalać krzesła na siebie, a potem na podłogę, jeść wszystko, co nie ucieka, a w końcu, kiedy najbardziej zaczęły mu się podobać najniebezpieczniejsze przedmioty w naszym domu, skapitulowaliśmy. Wydawało mi się, że miałam z nim dużo pracy, kiedy był jeszcze małym, leżącym warzywkiem. To nieprawda! Dopiero teraz naprawdę doceniam, jakim luksusem jest móc pójść w spokoju na siku. Więc zrobiliśmy to, co uważałam za ostatnią opcję, poprosiliśmy o pomoc nieznajomą, powierzyliśmy tej obcej pani najcenniejszą rzecz, jaką mamy, podaliśmy ją jej do rąk razem z butelką wody i czystą pieluchą, pokazaliśmy drogę do parku i poczuliśmy ulgę, kiedy zobaczyliśmy, jak znika z naszego wzroku, za najbliższym rogiem. Za pierwszym razem nie wiedziałam, czy mam płakać ze smutku, strachu, czy szczęścia. Tak więc płakałam ze wszystkich tych powodów po kolei oraz z kilku innych. Na przykład dlatego, że czuję się okropną matką albo boję się, że Mały L zostanie porwany przez jakąś grupę zorganizowaną, która podstawia młodym rodzinom starsze panie, wyglądające na nieszkodliwe. Bałam się, że ta starsza pani dostanie zawału w parku, a w tym czasie ktoś zabierze wózek z Małym L i już nigdy go nie odnajdziemy. Wyobrażałam sobie, jak biegam po ulicach Warszawy w niewyobrażalnej panice przez kolejne 20 lat, z długimi, szarymi włosami i podartym ubraniem, stając się miejską legendą. Widziałam przed oczami wiele różnych scenariuszy i, prawdę mówiąc, nadal je sobie wyobrażam za każdym razem, kiedy macham do małego mężczyzny i widzę jego zadowolony uśmiech, podczas gdy niania zabiera go do parku. O tak, muszę walczyć z wieloma pokręconymi emocjami w tym miesiącu i wiem, że to dopiero początek i jeszcze tyle mnie czeka po drodze. Teraz bardzo się cieszę, że się pakujemy i za chwilę wyjeżdżamy. Przez jakiś czas żadnych niań, tylko nasza czwórka, jeden samochód i mnóstwo planów, jak to pozytywnie brzmi :).
 

I wanted to write this post for so long. I have tried to find the moment so many times and meanwhile the ideas passed by, the topics I wanted to talk about came and went, stopped to be accurate or just got forgotten. I was trying to hold on to my life really badly for past two months.

Before Little L was born I was sure that first weeksor months are the toughest of all. If we make it through first 3 months without any major loss on sanity we ‘r safe. And than things are only gonna get easier up to the point where it will be like eating bread with honey. OH my, how I was wrong. Last month and a half was really hard. We came back from Malta to Warsaw where we stayed exactly for one day. Half of it I was waiting for my lost suitcase and second half was unpacking and packing again. In the night we hit the road and drove to Klodzko to stay for couple of days, than we moved to Dusseldorf where my sister lives. Little L, Mr.T and I stayed there for 3 weeks while Mr.B was flying to work. Short trip to Amsterdam and than on the way to Slovakia we stopped at Klodzko again, stayed in Kraliky drove to Vienna came back to Kraliky. I feel like my whole life is packed in suitcases and all I do is unpack and pack. And during this whole time Little L was teething.

I thought first three months are the toughest, oh my how I was wrong. First three months were not easy for many reasons, I was not feeling well physically, my hormones were going crazy, Little L did not know what the hell is going on, he was shocked from where he landed, but I have to say he was coping with us – two strangers – his parents for rest of his live pretty well. Everything was new for him and for us. But that was nothing compared to teething phase. Teething means that Little man does not like anything for longer than 5 minutes, OK he likes to watch baby einstein puppets for about 30 minutes when he has a good day, scream like a hurt animal for quite some time every day but what he loves most of all is my breast, all day and all night. It also means that I carry his proud 12 kilos in carrier most of the days, we cook together, iron together, vacuum together, walk together, take photos together and that might be a lot of fun for him, but don’t ask me about my back. He started to move a lot lately as well so I can’t practically leave him out of my sight cause he is able to change his location quickly and without any prior notice.

Lately I’ve been hearing a lot from older women – older women meaning my mom and her generation of mothers – that we are raising him wrong. That it is wrong that he is used to being carried, that he sleeps with us in one bed and that he is vegan just as we are. And I have been going through a lot of self doubts. How does one know if she is a good mother ?

During my last month of pregnancy when I grew into monstrous proportions, I was all swollen and could hardly move and breath at the same time I had a lot qualms that I don’t work enough. Mr.B used to tell me all the time that I should not worry about it, because women have some magic ability and they manage to do much more after they give birth. Well I was waiting for that moment, imagining myself as a super woman who gets as extra a package of super powers during the delivery and does everything she was doing before plus much more with a baby stuck under her arm. And guess what I was terribly terribly wrong. I am not a super women, I am not a super wife and I am probably not a super mother even thought I try to be at least one of it at a time.
Little L is almost eight months old and there are still days when I am happy to find time for a shower, days that are better, days that are worse. But I am by far not doing what I was doing before and more. I am not drawing and I miss it intensely. I am not doing all those new things that I was expecting to do. No explosion of energy, no explosion of new ideas, no super powers. I did not sleep through one whole night since Little man was born, actually I have not slept longer than 3 hours for eight months. I am often tired and I have a lot of self doubts. I compare myself to other women and sometimes I even compare Leo to other babies and I hate that. But I kind of feel like I failed, like I disappointed somebody, don’t know exactly whom, but when it comes to the point it does not matter. I simply feel like a looser almost every evening when I go to bed and look back at my day.
I thought when baby is eight months I simply put her to some “safe area” – whatever that is – and she is gonna play by herself for hours, than eat and sleep and I can start doing my things. OK I really knew shit about babies until we made one. There is no such as safe area unless I don’t want to put Little L into some cage. He also does not play by himself for hours and he has two very short naps a day, if he has a good day :).
So I really really wander how those super women out there do it. What is the secret of their time management. How come they look great, feel great, they go to gym, take care of a baby, work and in the evening when their little treasures fall asleep they feel sexy enough to seduce their men and whats more they even have enough energy to have a wild sex. And they have my respect if they manage just half of it.

I’m not joking here. I really am in a HUGE self doubts phase. But at the same time I am as happy as I never was before. I am happy at night when I feel his hands reaching for me in the dark and his face with closed eyes trying to find my breast – for the 5th time in three hours – looking for comfort. When I see him calming down and falling back to sleep while he nurses and while I am lying in a terrible inhuman position just not to wake him up again.

I feel happiness that can not be described when he looks at me and smiles looking already so aware of word around him. When his eyes search for me in the room after he looses me from sight. When he laughs and giggles laud on my attempts to be funny.

When he hugs me and snuggles his head somewhere between my breast and arm as if he wanted to be a part of my body for a while again. When I see him being curious and so eager to be discovering and learning. When he explores my face with his hand and always finishes with squeezing my nose for five minutes.

I love that he gives me a chance to have a look at the world that already got usual for me. I feel like blind who was given new eyes. I love his facial expressions when he experiences something new, when he feels new tastes, when he hears weird sounds, I love how his emotions are so pure and intense. I loved his toothless smile and now I love those two tiny teeth sticking out and even those two new upper monsters that are giving him such a hard time. Its a bitter sweet feeling to watch him grow and change every single day, but what it brings along is overwhelming.

I remember my mother always using a phrase “U will understand THIS only once you have a child of your own” which I of course hated from the bottom of my heart. Oh my, how right she was. Only now through him I can understand what is fear, what is happiness, what is humbleness, what is unconditional love. Becoming a mother is such valuable thing, it changes the perception of the world, it is a chance to be reborn and it is definitely a source of extreme emotions. So I guess self doubts are simply part of the journey and I have to learn how to live with them.

 
Long awaited video from Malta. Its been already two months since we came back, but time is no longer a comprehensible quantity :)

I believe, ok I am almost sure a new post with photos will follow anytime soon :)

Leo and Malta from Bart Pogoda on Vimeo.

Our trip to  Malta was full of strong emotions.  It was first time for Little L to travel by plane, which was not as bad as I have worried.  In Malta his first two teeth came out and that was connected with A LOT of crying. We did not have even one meal where Bart and me would sit at the table at the same time. There always had to be one of us walking around with the pushchair trying to calm him down. I was feeling sorry for our room neighbours, as I can still very well remember how I did not have much understanding with babies crying in my “before Little L life”.

But there were also fun times, short moments when Little man forgot his teeth were growing. Moments of shock when he found himself surrounded by unimaginable amount of water in the swimming pool, which made an impression on him for 15 minutes and than he reminded himself those two teeth in his mouth and forgot the rest. Moments when he was overwhelmed by palm trees moving in wind, kids playing in swimming pool, or his newly acquired ability to sit by himself .

There were also couple of uninterrupted minutes when he fell asleep outside either in pushchair or in carrier, whichever he preferred :). And in those treasured priceless minutes of quiet we were hunting for the light and photos with Mr.B. Light in Malta was amazing and the place itself was quite a surprise. I’ve experienced loads of very powerful flashbacks while walking around. I felt as if I was in Tunisia, France, Italy, Israel, England at times even in Japan. Loads of amazing old shop signs, abandoned houses, mixed architecture, nice beaches, impressive buildings with touch of great details and everything within 20 minutes drive. It definitely is a place worth to go back and explore more.

I think Little L changed me in a massive way, I become partly a new person and there is no turning back to who I was before. I became much more emotional, I treasure  our love with  Mr.B and life we have together much more, I value every day events more and I cry way to often :). I cried a river when Mr.B left from Malta after one week. I cried a lot when there was small boy with two teeth sitting next to me in the airplane on the way back and I realised how much two weeks mean in Little L’s life, I cried when I said good bye to my mom on the airport in Vienna knowing last time I spent one week holidays with her was almost 20 years ago. And I have to say I enjoy this new emotional crying me. It seems as if my life was more vivid and more fulfilled….not to mention that I did not have 50 photos post in a long time :)