Many times during our trip I was thinking how the “ideas of ideals” in or heads are created. Please notice “many times I was thinking” phrase and just imagine it is for real! Well anyway I am talking about those stereotyped pictures. Like when I look at a photo of an old van /it has to be an old van, best old VW, of course it can’t be that new ugly white bulky shoe box which may be much more comfy but fuckes up the photo/ I get immediately chills up my spine.
Old red or yellow van parked at the edge of wood or on the beach. NO people in the picture, just some traces of them. Fire, fire sparks in the air, little stove, two chairs, dusk, checked blankets, what a fantastic atmosphere. It is more romantic than kissing couple in the crowd under Eiffel tower.
And than you wake up all twisted with a huge cramp in your leg, numb hand under your head, one breast sticking out from pyjama always ready, always within reach, ice cold back as you are not covered and cold air coming from your mouth as you breath. Yes the reality strikes in. Your baby takes 80 pro cent of the bed, the rest is pillows around him so he is not cold from the side and you are actually floating somewhere between. Your sleep is not important as your only function is to breastfeed and be a panel that protects baby from falling of the bad into the void of that hated camper. Your husband sleeps already third week in separate single bed under you, you can not go to toilet cause the baby might turn in sleep and fall down, you can not move because the bad is so narrow that every movement wakes the baby up and that is the last thing you want, you don’t want that even more than you want to pee. You know that you have to concentrate and convince yourself that you actually don’t need to go to toilet, that it was only a bad dream that waked you up. So what you do in such moments is you think who the fuck made you believe that traveling with camper is more romantic than kissing the man you love on a november chilly evening under Eifel tower. Well and that explains why I was thinking many times and a lot.
Than the morning comes and after the baby is changed, fed, happy and content, after you already had first argument of the day with your husband, after the “kitchen” of your camper – which actually means the whole camper – looks like a battlefield, your dog is pissed of that he did not have enough time for a morning walk and you are all stinky and sweaty still in pyjama, than you remind yourself you actually needed to pee some time ago. You pack a ultra minimal version of your cosmetic belongings – there is no time and space for fanciness – and head to share those intimate things you have to do with some strangers. U join a pee symphony in one of 10 toilette cabins, occasionally interrupted by drums like sound from your neighbour whose shoes are sticking out through the gap on the bottom of the wall. You try to pee as silently as possible, OK maybe not you but I do, so I try to pee as silently as possible because I still believe it is quite an intimate thing to do and I want my neighbour to think he is also safe and alone.
I wait until the drummer from next door leaves, I don’t want to put him in embarrassing situation meeting him and I go to take a shower. Whole time I am showering I pray that the guy whom I heard clearing his throat and spitting yesterday is not gonna take shower at the same time next door cause that is really a bit to much especially because in this particular camping also the walls in shower cabins don’t touch the ground and leave a gap so the water from one cabin floats to another.
All this happens in about 10 minutes of time, as I said there is no space for fanciness, and I run back with wet hair and wet shoes on cause I forgot to take flip flops for bathroom purposes. Baby is not happy and content anymore, coffee is cold, dog called a strike and your husband is still pissed from the earlier argument.
You take the baby for a walk, dog decides for himself what he wants to do, when and how and husband goes to wash the dishes. Than you have to pack everything, fold up the bed, change the baby again, clean things so they don’t move around when you drive and by the time you hit the road you are hungry again, sweaty again but you talk to your husband and that is a good thing because if you did not start talking to each other you could not argue with him in about two hours again.
You drive at highest speed 60km per hour, well you are on fjords after all, and you break all the possible rules. You sit on a plastic case from photo equipment between two front seats so that you can entertain the baby all the time. You see one huge NOTHING from the road as you are almost on a floor level. You have your dog in the lap so you can’t move as you don’t want to piss him off more than he already is. But than baby shows first signs of discontent and you forget the possibly worse mood of your dog and walk around camper looking for things that might catch his attention for at least 30 seconds. When you run out of all possible harmless objects and they are all on the floor all you have left is your breast again. So you get stucked between the seats in more or less stable position, take out your breast and breastfeed while your husband is driving. All that you can think of is how that looks to the drivers who pass you by in a opposite line. And please keep in mind that camper drivers have a habit – which I can’t quite understand – of waving to each other. That means when they are getting closer to your car they really look at you waving, smiling like one big happy family. And there you are leaning over the baby seat with your face smashed on the front window with your Tshirt up and breast out. I am so thankful to norwegian police for their absolute absence on the roads.
Than a miracle happens, you drive through incredible landscapes and photographic excitement reunites you and your husband into one loving and understanding whole. You share your exaltation and lenses with loving looks, you kiss, make sexy statements even though you know there is another night in separation ahead of you but that does not matter, you are simply nice to each other, even the dog feels better around you again. And that is good because as evening starts to sneak in and baby is unhappy and tired, and you are tired and hungry because there was no time to make lunch and you look for a place to stay over night and dog is pissed again as he would wish for more play time, and the place where you are about to sleep is a complete mess after whole day, tension level rises up high easily and before you even know or finish your dinner third argument of the day is at its bloom. And there are only two possible endings. Either you put your baby to sleep at nine o clock and you stay in bed with him because you don’t speak to your husband and your dog and there is only 5 sq meters that you share together or you put your baby to sleep at nine o clock which means he finally falls asleep at ten o clock. You barricade him with everything possible so that you can silently and in the dark sit by the table with your husband and your dog. Downloading photos from the day and finding a way to each other while whispering about the lenses and settings of the camera you used. Than at eleven you are so tired that even climbing up to the bed seems to be way beyond your physical possibilities so you sit quietly for another 10 minutes looking at that peak of the mounting where you have to get and thinking if you should maybe pee one more time before you assemble yourself in that inhuman position next to the baby that you are gonna love much more in couple of hours than you love him now, even though you already love him more than possible.
And than you fall asleep and dream of a romantic camper ride.
Well there is couple of things I know for sure after this trip.
1. I know having a baby is a challenging time for the couple who was so lucky to make him. I remember I overheard several times in my life conversations of middle aged ladies talking how some xy woman got pregnant just to make her husband stay. Well that is kind of a tricky thing I guess, at least if it is true, that most couples divorce during first year after their child is born. Having a baby is a good test of relationship, but having a baby who is not even one year old and going for a month trip with camper is one hell of a test for the baby, the couple and the camper and the dog.
2. Having a baby is the most beautiful experience ever. I never understood people who had kids and were telling me how difficult that is and how much they love it. C’mon how can you love being in a difficult situation?!
Now I know what that means. It is the most difficult, tiring and most beautiful thing that can happen. You can not stop even for a minute, you are a parent and you have to keep on going no matter how tired you are, how much you want to put your feet up take a bottle of wine in one hand and maybe another bottle in second and and just get a little time for yourself. But that is not possible. And than you take your child out for a walk, you show him a dandelion, you blow it and suddenly you almost faint from that magic that happened. You see that flower falling into small pieces flowing away, you see it through eyes of your baby with your baby and you are lucky you have that chance. Of course you don’t remember seeing dandelion for the first time yourself but now you were given a chance to experience it for the second time and share that miracle with somebody who is so purely overwhelmed and that is magic. Thank god for dandelions and shower.
3. After this “holidays” I came home tired as if I worked in a cole mine for one month. SO I don’t ever want to do this again. Please somebody remind me of this post next year before summer :)
PS: I was actually looking for coming back to Poland after the trip until I have not met the first lady over fifty on the street and she did not tell me that I should not carry such a cute baby in a carrier because that is hurting his neck and he may even bleed. Crush with reality :)
——————————————————————————-
Wiele razy podczas naszej podróży myślałam o tym, jak rodzą się w naszej głowie “iluzoryczne ideały”. Proszę, zwróćcie uwagę na zwrot “wiele razy myślałam” i wyobraźcie sobie, że to prawda! Mam na myśli wszystkie te stereotypowe obrazki. Na przykład, kiedy patrzę na zdjęcie starego vana/ koniecznie stary van, a najlepiej stary Volkswagen, ale w żadnym wypadku jakiś nowy, brzydki i wielki model, przypominający pudełko na buty, który może i jest wygodny, ale za to kompletnie spieprzy całe zdjęcie/, to od razu dostaję gęsiej skórki. Stary, czerwony albo żółty van, zaparkowany na skraju lasu lub na plaży. ŻADNYCH ludzi na zdjęciu, tylko ślady, które po sobie zostawili. Ogień, iskierki w powietrzu, mały piecyk, dwa krzesła, zmierzch, koce w kratkę, co za niesamowita atmosfera. O wiele bardziej romantyczna, niż para całująca się w tłumie pod wieżą Eiffela.
A potem budzisz się, cała powyginana, z ogromnym skurczem w nodze, zdrętwiałą ręka pod głową, jedna pierś wystaje spod piżamy, zawsze gotowa, zawsze w zasięgu, odkryte, lodowate plecy i zimna para, która leci z ust, przy każdym oddechu. Tak, rzeczywistość atakuje. Twoje dziecko zajmuje 80 procent łóżka, a reszta to poduszki wokół niego, żeby nie było mu zimno w plecy, a ty pływasz gdzieś pomiędzy. Twój sen się nie liczy, bo twoje jedyne zadanie to karmienie piersią i odgradzanie dziecka tak, żeby nie spadło w przepaść tego znienawidzonego kampera. Twój mąż już trzeci tydzień śpi w dostawce pod twoim łóżkiem, nie możesz iść do ubikacji, bo dziecko mogłoby się przekręcić przez sen i spaść. Nie możesz się ruszać, bo łóżko jest tak wąskie, że każdy najmniejszy ruch obudzi dziecko, a to ostatnia rzecz, której pragniesz. Nie chcesz tego bardziej, niż chce ci się siku. Wiesz, że musisz się skoncentrować i przekonać samą siebie, że tak naprawdę nie potrzebujesz iść do toalety i obudził cię tylko zły sen. Więc w takich momentach zaczynasz się zastanawiać, kto, do cholery, wmówił ci, że podróżowanie kamperem jest bardziej romantyczne, niż całowanie mężczyzny, którego kochasz, w listopadowy, chłodny wieczór pod wieżą Eiffela. I to wyjaśnia, dlaczego myślałam o tym wiele razy i bardzo dużo.
Nadchodzi ranek i po tym, jak dziecko jest przewinięte, nakarmione i zadowolone, po tym, jak już odbyłaś pierwszą kłótnię z mężem, po tym, jak „kuchnia” w kamperze, co tak naprawdę oznacza cały kamper, wygląda jak pole bitwy, twój pies jest wkurzony, ponieważ nie miał wystarczająco dużo czasu na poranny spacer, a ty jesteś śmierdząca i spocona, nadal w piżamie i nagle przypominasz sobie, że jakiś czas temu zachciało ci się siku. Pakujesz super skróconą wersję swoich kosmetyków – nie ma czasu, ani miejsca na luksusy – i idziesz podzielić swój intymny czas w łazience, z jakimiś obcymi ludźmi. Przyłączasz się do symfonii sikania, w jednej z 10 toalet, która co jakiś czas jest przerywana odgłosami bębnów z kabiny sąsiada, którego buty wystają z dolnej przerwy w ścianie. Starasz się sikać najciszej, jak potrafisz, OK, może nie ty, ale jak tak, staram się sikać najciszej, jak to możliwe, bo nadal wierzę w to, że jest to dość intymna czynność i chcę, żeby mój sąsiad poczuł się bezpiecznie, jakby wokół niego nie było nikogo. Czekam, aż bębniarz z ubikacji obok sobie pójdzie, nie chcę stawiać go w niezręcznej sytuacji, a potem idę wziąć prysznic. Przez cały czas, kiedy się myję, modlę się, żeby facet, który wczoraj chrząkał i pluł pod prysznicem, nie kąpał się w kabinie obok mojej, bo to już za wiele, szczególnie, że na tym kampingu ściany kabin prysznicowych kończą się kilka centymetrów nad ziemią, więc woda spod jednego prysznica przelewa się do drugiego. Wszystko to wydarza się w ciągu 10 minut, jak już powiedziałam, nie ma miejsca na luksusy i biegnę z powrotem z mokrymi włosami i przemoczonymi butami, bo zapomniałam zabrać ze sobą klapków do kąpieli. Dziecko nie jest już szczęśliwe i zadowolone, kawa jest zimna, pies ogłosił strajk, a twój mąż jest nadal wkurzony po ostatniej kłótni. Bierzesz dziecko na spacer, pies sam decyduje co chce robić, kiedy i gdzie, a mąż idzie pozmywać talerze. Potem musisz wszystko spakować, złożyć łóżko, jeszcze raz przewinąć dziecko, pozbierać rzeczy, żeby nie pospadały, a gdy w końcu ruszacie w drogę, znowu jesteś głodna, spocona, ale za to rozmawiasz już z mężem, co jest dobrą rzeczą, bo przynajmniej możecie się znowu pokłócić za jakieś dwie godziny.
Jedziecie z największa prędkością 60 km na godzinę, w końcu jesteście między fiordami i łamiecie wszystkie możliwe przepisy. Ty siedzisz na plastikowej skrzynce po sprzęcie fotograficznym, pomiędzy przednimi siedzeniami, żebyś mogła cały czas zabawiać dziecko. Ponieważ siedzisz praktycznie na podłodze, za oknem widzisz jedno wielkie NIC. Na kolanie masz psa, więc nie możesz się ruszać, bo nie chcesz go jeszcze bardziej wkurzyć. Ale potem dziecko zaczyna marudzić, więc zapominasz o humorach psa i chodzisz po kamperze, szukając rzeczy, które mogą odwrócić uwagę dziecka na przynajmniej 30 sekund. Kiedy wyczerpałaś już zapas bezpiecznych przedmiotów i wszystkie leżą na podłodze, ostatnią deską ratunku pozostaje pierś. Tak więc wciskasz się pomiędzy siedzenia, ustawiasz w, mniej więcej, stabilnej pozycji, wyjmujesz pierś i karmisz dziecko, podczas gdy twój mąż prowadzi. Myślisz jedynie o tym, jak to musi wyglądać dla innych kierowców, którzy mijają was z naprzeciwka. Miejcie na uwadze, że, nigdy nie zrozumiałam dlaczego, ale kierowcy kampera mają w zwyczaju machania do siebie nawzajem i uśmiechania się, jakbyśmy wszyscy byli jedną, wielką rodziną. A ty stoisz pochylona nad dzieckiem, z twarzą przyklejoną do przedniej szyby, podwiniętą bluzką i wystającą piersią. Jestem bardzo wdzięczna norweskiej policji, za ich nieobecność na drogach.
Potem dzieje się cud, przejeżdżacie obok zapierających dech w piersiach krajobrazów i ekscytacja fotografią znowu łączy cię z twoim mężem w jedną kochającą i rozumiejącą się całość. Dzielicie się radością i obiektywami, wymieniacie kochające spojrzenia, całujecie się i mówicie sobie seksowne rzeczy, mimo iż wiecie, że przed wami kolejna noc w separacji, ale to się nie liczy, jesteście po prostu mili dla siebie i nawet pies znowu czuje się lepiej w waszym towarzystwie. I to są dobre chwile, bo kiedy wieczór skrada się powoli, a dziecko robi się niezadowolone i zmęczone, a ty jesteś zmęczona i głodna, bo nie było czasu, żeby zjeść obiad. Szukacie kampingu na noc, a pies znowu jest wkurzony, bo miał nadzieję na więcej rozrywki, a w miejscu, w którym macie spać panuje okropny bałagan, napięcie rośnie bardzo szybko i zanim się obejrzysz, zanim skończysz kolację trzecia kłótnia dnia jest w pełnym rozkwicie. I są tylko dwa możliwe zakończenia. Albo kładziesz dziecko spać o dziewiątej i zostajesz z nim w łóżku, bo nie rozmawiasz z mężem, ani psem, a macie do dyspozycji tylko 5 metrów kwadratowych albo kładziesz dziecko o dziewiątej, co oznacza, że zasypia w końcu o dziesiątej. Barykadujesz je wszystkim, co możliwe, żeby w ciszy i mroku usiąść przy stole z mężem oraz psem. Zgrywacie zdjęcia z minionego dnia, próbujecie się dogadać, szepcząc o obiektywach i ustawieniach w aparacie, których wcześniej użyliście. O jedenastej jesteś już tak zmęczona, że nawet wspiąć się na własne łóżko wydaje się ponad twoją sprawność fizyczną, więc siedzisz cucho jeszcze 10 minut, patrząc na czubek, na który musisz się wdrapać, zastanawiając się czy może powinnaś jeszcze raz zrobić siku, zanim przyjmiesz tą nieludzką pozycję obok dziecka, które będziesz kochać jeszcze mocniej za dwie godziny, nawet jeśli kochasz je już bardziej, niż to możliwe. Potem zasypiasz i śnisz o romantycznej wyprawie kamperem.
Po tej podróży wiem na pewno kilka rzeczy:
1. Wiem, że narodziny dziecka to ciężki okres dla pary, która miała to szczęście je zrobić. Pamiętam, że kilka razy w moim życiu zdarzyło mi się podsłuchać rozmowy kobiet w średnim wieku, które mówiły, że jakaś kobieta xy zaszłą w ciąże tylko po to, żeby zatrzymać przy sobie mężczyznę. To dość przewrotny sposób, szczególnie jeśli sprawdzają się statystyki mówiące, iż większość małżeństw rozwodzi się w pierwszych miesiącach po narodzinach dziecka. To dobry sprawdzian dla związku, ale posiadanie dziecka, które nie ma jeszcze roku i wyruszenie w podróż kamperem jest niezłym sprawdzianem dla dziecka, pary, kampera i psa.
2. Macierzyństwo to jedno z piękniejszych doświadczeń życiowych. Nigdy nie rozumiałam ludzi z dziećmi, którzy mówili mi, jakie to trudne, ale jak bardzo to kochają. Przestań, jak można kochać trudną sytuację?! Teraz wiem, co to znaczy. To najtrudniejsza, najbardziej męcząca, a zarazem najpiękniejsza rzecz, która może się przydarzyć. Nie da się przestać ani na chwilę, jesteś rodzicem i musisz iść do przodu, jakkolwiek nie byłbyś zmęczony i jak bardzo byś nie chciał położyć się na kanapie z butelką wina w jednej dłoni i kolejną butelką w drugiej dłoni i znaleźć trochę czasu dla siebie. Ale to niemożliwe. A potem bierzesz swoje dziecko na spacer, pokazujesz mu mlecze, zdmuchujesz je i nagle mdlejesz od magii wokół. Widzisz jak ten kwiat rozpada się na małe kawałeczki i odlatuje, widzisz to oczami swojego dziecka, z twoim dzieckiem i masz szczęście, że dostałeś tę szansę. Oczywiście nie pamiętasz chwili, w której zobaczyłeś dmuchawce po raz pierwszy w życiu, ale teraz dostałeś szansę przeżyć to drugi raz i podzielić ten cud z kimś, kto jest tak zwyczajnie przytłoczony i to się nazywa magią. Dzięki Bogu za mlecze i prysznic.
3. Po tych „wakacjach” wróciłam zmęczona, jakbym pracowała w kopalni przez miesiąc. WIĘC nie chcę już nigdy tego powtórzyć. Proszę, niech ktoś mi przypomni o tym wpisie przed następnymi wakacjami PS: Nie mogłam się doczekać powrotu do Polski, dopóki nie spotkałam na ulicy pierwszej kobiety po pięćdziesiątce, która powiedziała mi, że nie powinnam nosić dziecka w nosidełku, bo uszkodzi sobie kark i może się wykrwawić. Zderzenie z rzeczywistością :)
Translated by: Weronika Makowska