Sycylia

Kiedy byłam w ósmym miesiącu ciąży, odkryłam w pełni instagram. Nie mogłam spać po nocach, co dwie godziny chciało mi się siku i jadłam kilogramy migdałów, żeby uśmierzyć piekącą niestrawność.

Byłam nadwrażliwa, moje IQ spadało w szybkim tempie i nie mogłam skoncentrować się na niczym dłużej, niż 5 minut /może oprócz rysowania/. W nocy leżałam w łóżku, kompletnie obezwładniona przez bezsenność, przeglądałam instagram, łaknąc zdjęć nowoczesnych mam z małymi dziećmi, na dowód tego, że życie po porodzie może być fajne. Obsesyjnie klikałam na przycisk “obserwuj”, fajne matki pokażcie mi, co tam macie.

Moja główna strona na instagramie była jedną, długą odą do idealnego życia, pełną idealnych małych ludzi, idealnych zadowolonych matek, idealnych dobrze wyglądających żon, idealnych szczęśliwych i uśmiechniętych dzieci, które nigdy nie rzucają się z płaczem na ziemię, pełną idealnych, brodatych mężów w idealnie wyprasowanych, białych t shirtach, idealnych posiłków na idealnych stołach, idealnych, szczęśliwych psów w idealnych, małych ogródkach w idealnym, małym świecie, który wzięłam za prawdziwy. Zależało mi na tym, żeby był prawdziwy, bo ja sama wychodziłam z siebie ze strachu.

Rok po urodzeniu L, znowu spojrzałam na mojego instagrama i zaczęłam obsesyjnie kasować z niego wszystkie fajne matki. Wkurzały mnie. I nie dlatego, że nadal miałam 5 kilo nadwagi, nie dlatego, że miałam brzydką cerę, nie dlatego, że byłam non stop zmęczona i miałam w nosie elegancki posiłek na eleganckim stole, nie dlatego, że musiałam nosić długie spodnie, nawet podczas upałów, bo rzadko kiedy goliłam nogi. Męczyła mnie cała ta perfekcja. Te zdjęcie nie sprawiały, że czułam się lepiej, a to dlatego, że były nieprawdziwe. Wiedziałam, że to tylko wycinki z życia kogoś, kto ma też swoje ciemne strony, ale idealny oznacza dla mnie nieautentyczny, okropnie nudny i po prostu nie chciałam już na to patrzeć.

Podobało mi się moje życie, takie, jakim było. Dokonywałam własnych wyborów w kwestii wychowania i byłam prawie pewna, że daję z siebie wszystko. Ale zdałam sobie sprawę, jaką presję wywołują media społecznościowe na ludzi, a w tym przypadku na matki. / Już wspominałam, że po urodzeniu L, zdałam sobie sprawę z tego, jak kwestie dotyczące macierzyństwa/rodzicielstwa i wszystkiego wokół, są przerażająco wojskowe/. Tak naprawdę, to matki wywołują presję na inne matki tym, co pokazują publicznie, a raczej tym, czego nie pokazują. Zdjęcie, jakie zamieszczają nie dopuszczają, a raczej nie mogą dopuścić krytyki. Nikt nie chce być krytykowany w tak delikatnej kwestii, jak wychowywanie dzieci, bo każdy z nas próbuje być najlepszym rodzicem. A kiedy dzielimy się trudniejszymi chwilami, staramy się robić to w taki sposób, żeby sprawiały wrażenie fajnych. Ale zazwyczaj wybieramy momenty, którymi naprawdę chcemy się dzielić z innymi w naturalny, podświadomy sposób. Kiedy jesteśmy szczęśliwi, chcemy, żeby wszyscy się o tym dowiedzieli ale jeśli chodzi o nasze słabości i ciemne strony, nie chcemy być oceniani, a przynajmniej nie w systemie ograniczającym się do zdjęć, które przedstawiają chwile wyrwane z kontekstu, ale nie odzwierciedlają naszego życia. W internecie ocena przychodzi niezwykle łatwo. Każdy ma tu coś do powiedzenia. To takie proste napisać kilka zdań, nie znając osoby, której nasze

słowa dotyczą, zapomnieć i skupić uwagę na czymś innym. Ale ta osoba po drugiej stronie, która otrzymuje nasz komentarz, nie zapomina tak szybko. A więc, żeby nie narażać się na krytykę innych osób i pozostać szczęśliwymi, dzielimy się tylko tymi dobrymi chwilami. Prawda?

To dlatego przestałam obserwować inne osoby, przestałam porównywać się do tej połowicznej prawdy, którą widziałam. Nie obchodziło mnie to już. Stworzyłam sobie mój własny, idealnie nieidealny świat, w którym pragnęłam tylko chwili spokoju, w której mogłam usłyszeć swój własny głos. Karmiłam L piersią /i nadal to robię/, spaliśmy w jednym łóżku /i nadal śpimy/, dużo podróżowaliśmy. Byłam zadowolona z możliwości podejmowania własnych decyzji i nie stosowania się do tych wszystkich rad z dobrego serca na temat wychowywania dzieci. Przesiałam wszystkie teorie, jakie znalazłam w książkach, nie ważne czy dotyczyły rodzicielstwa bliskości, czy pochodziły od jakiejś pani z Ameryki, która próbowała mnie nauczyć jak być mamą we francuskim stylu. NIE dziękuję. Uważam, że to, co najlepsze dla mojego dziecka, jest wpisane w moje geny.

Był to czas, kiedy mój tekst ukazał się na dużym portalu, pierwszy raz poza blogiem. Oczywiście zgodziłam się, ponieważ nie wiedziałam, co to za sobą niesie. Mój blog był od zawsze przestrzenią prywatną, zarezerwowaną dla przyjaciół oraz ludzi, którzy chcieli mnie czytać, bo mieli podobne myśli i poglądy na świat, bardzo niewielka społeczność.

Ale moje teksty poszły w świat. Świat obcy, duży i bezosobowy. I nie byłam na to gotowa, choć jeszcze wtedy o tym nie wiedziałam. Ci, którzy śledzili mojego bloga znali mój styl pisania, moje poczucie humoru, moją autoironię i umieli czytać pomiędzy wierszami. Natomiast ci, którzy przeczytali mój teks, jako jeden z wielu, nie mieli pojęcia, kim jest ta świrnięta kobieta, która boi się puścić dziecko na spacer z nianią. Oczywiście internet aż się prosi o szybką, jawną i ostrą krytykę. Mogę przyjąć słowa krytyki w wielu dziedzinach mojego życia, ale kiedy zostałam oceniona jako matka, to mnie zabolało. Okropnie. Nie chodziło już tylko o mnie, ale przede wszystkim o Leo. Jego życie, które zostało stworzone przeze mnie, zostało poddane ocenie. A przecież, jak my wszyscy, robiłam, co mogłam dla tej osoby, ważniejszej, niż ktokolwiek inny.

Czy to sprawiło, że straciłam pewność siebie? Tak. Może nie jako matka, bo nic się nie zmieniło w tym, jak wychowuję L, ale straciłam pewność siebie jako osoba.

To wtedy zaczęłam poddawać w wątpliwość to, co robię. To wtedy poczułam niepewność, czy nadal chcę się dzielić sobą z innymi, bo w żadnym wypadku nie mam zamiaru bronić tego, kim jestem, jak żyję, jakich wyborów dokonuję, tego, że nie jestem idealna, że popełniam błędy, mam wzloty i upadki, ale za to jestem szczera.

Wiedziałam, że nie mogę pisać o sobie, naszym życiu, o nas, wybiórczo. Albo piszę o tym, jak jest albo nie piszę wcale. Nie mogę udawać, że jestem kimś innym, bo to by mnie zmęczyło. Ale przede wszystkim, pisanie o nas oznacza uwzględnienie Leo. Nie jestem na tyle silna, żeby stanąć nago pośród bezimiennych stworów, rzucających we mnie gównem. Ale potem o wiele ważniejsze rzeczy, niż blog przejęły stery w moim życiu, które w pewnym momencie stało się tak dalekie od ideału, że nawet największy masochista nie chciałby o tym czytać z własnej woli :)

Nowy Rok przyszedł, niosąc ze sobą obietnicę zmiany. Jestem gotowa stanąć na linii startu, pozwalam niektórym rzeczom odejść i łapię po kolei tylko te, które wydają się nieszkodliwe. Przede wszystkim, znowu zaczęliśmy podróżować, co jest dla nas najważniejsze. Dzięki podróżom, udaje nam się uzdrowić nas, jako parę, bo już kiedy zaczynamy o tym rozmawiać, powstaje wokół

bardzo silna wibracja energii. Zdrowieję również ja, nie tylko dlatego, że pozwoliłam sobie upaść, ale dlatego, że pozwoliłam sobie wstać bardzo powoli. To dlatego Sycylia była najlepszą kuracją na wszystkie otwarte rany. Byliśmy szczęśliwi, byliśmy znowu nami, ja byłam szczęśliwa i lekka i wolna i to dlatego jestem tutaj znowu.

PS. DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM ZA KOMENTARZE POD POPRZEDNIM WPISEM I WSZYSTKIE MAILE. JESTEM PEWNA, ŻE NAWET NIE WIECIE ILE TO DLA MNIE ZNACZY.

tłumaczenie: Weronika Makowska