Japan

Japan

 

 

I could not wait to leave NZ. It felt as if NZ was part of a bad dream that we were gonna wake up from the moment our plane takes of , I was counting minutes after Mr.B’s surgery as he could not fly for one week. I was nervous, unconcentrated, desperate, confused, edgy, irritated and sorry. I was sorry for Leo with whom I could not be as patient as I wished to be and to whom I had almost none energy to offer for careless running around and playing, I was sorry for Mr.B who has been working his ass of to pay for this dream trip and now everything was just so fucked up, we had to pay extra money to rebook flights, pay for extra nights in Auckland, pay fees for changing bookings in Japan as our trip there was shortened and all that in a burial mood. Where was all the happiness, showers of joy and laughter that we have pictured. I could see how depressed he was getting day by day and how angry he was at himself for not being able to get his bad mood under control which in the end resulted in our fights. We were fighting like rabid dogs, our nerves were irritated to such point that every little change of the mood of one of us caused an unmanageable explosion of anger of the other and although we have tried to discuss it in the moments of delicate peace, comprehending how important it is that we stand side by side now and support each other it did not help any and even these discussion ended /in a better scenario/ in a bitter cold silence. I was sorry for the little baby that grew inside of me, I was sorry that I could not develop all the feelings it deserved form its mother, I was sorry for myself to have to go through this and not be able to fully enjoy the pregnancy which sure is the last one in my life.
I was sorry and pissed and angry and sad and all that was nothing compared to the constant vomitting and pain of my stomach. We made an appointment in the Mother’s clinic in Tokyo to do some additional tests after our arrival and I could not wait. I could not wait for someone to tell me that it was all just a misunderstanding,but at the same time I feared that moment as hell, because it might have just as well all continued in a wrong direction and I was not sure how we gonna cope with that.
I had an online conversation about our issue from Auckland and was advised to undergo CVS (Chorionic Villus Sampling) due to the high NT measurement that our baby had. Which I decided to decline and go for one more ultrasound scan and some blood tests at first although the lady in NZ told me that blood tests make no sense because the results are gonna be bad for sure.
After we arrived to Japan and changed all our travel plans according to the scheduled procedures in the clinic, we had two more days in a strange agony to wait for my appointment. Two days that passed by in such a stress that they are now covered in heavy fog in my memory.

Then the day came. The ultrasound screening I had was I swear the longest and most terrifying 15 minutes as far as I can remember. Lady who was doing the scan could not speak any english. Tears were running down my face during the whole time, I kept asking OK? OK? and she just strangely nodded her head and made a sound which I could not translate as positive or negative reaction. Well I for sure learned the hard way what the fuck it means to be lost in translation.
I had to wait for the doctor to come and have a look at scan results and I was uncontrollably shaking and crying. That was apparently way to emotional for the poor lady and it made her feel uncomfortable, she did not know how to act in such situation and I could see that she just wished to be teleported to a different room, to a normal japanesse patient who could keep it together better than me. And for the first time I did not give a shit. All my life I constantly worried about how my behaviour influences other people’s feelings, if I don ’t make them feel bad by doing something wrong, and this time I could see this poor lady suffer as if she was locked in the pressure cabin and I did not give a shit that I am actually the one who is causing her such problem. I did not care because I was not in charge of my body reaction to that stress, and I was really pissed that she works in an international clinic and can’t say a fucking word in english to make me feel better. After the battle that both of us had to fight for minutes that felt like hours doctor came in, he looked veeeery carefully on the results, did some more scans by himself again while talking japanesse with the poor lady and looking at me with a look that did not say anything and I was ready to kill. The short movie that scrolled in front of my eyes of how I simply cold blooded kill them all helped me remain within the frame of sanity and calm down until I was finally told that the NT measurement is not as high as they measured in NZ, it was at the highest from what is considered to be the normal range. 3,4 mm he said. It is not good but not bad. Well whatever that means. So should I be happy now? Or not yet? Is this satisfying? What the hell means the measurement that was done in NZ than? What should I think of it? What is next? I had so many questions but the conversation possibilities were very limited and I had to do with the fact that it is not tragic and now we have to wait for blood results. Arigato, arigato, bow to the floor and bye bye.
I thought I should feel relieved, and maybe I even did slightly, but definitely not as much as I hoped I would.
Mr.B is a positive thinker, so he took on the HELL IT IS ALL GOOD option, but I am the one who is always scared and I could not share his excitement. There was still a lot ahead of us, at least two different blood test, maybe amniocentesis, very specific baby’s heart scans at different stages of pregnancy and who knows what else. I looked in front of me and all I could see was months and months of unsureness, one test after another, because for each type of the test the baby has to have certain gestational age and time spent waiting for results between the tests.I knew that I will be revealed from this torture only after the baby is born. That was my reality now.
We were in Japan exactly 3 years ago. I did a pregnancy test in Beppu on 14.2.2013 and the test was positive, we were in Japan not just the two of, it was three of us already. Leo was on his way. And it was as abstract as it could be, for me, for us at that time.
Three years later, 2016, we were in Japan again. Those three years in between I could not wait, I could not wait to be back. Japan was my absolutely strongest travel experience. It was so different from anything I knew before. It was overwhelming, intriguing, shocking, inspiring, visually unique and so strong. For 3 years I had constant flash backs from Japan, the smell of air, the light, touch of cold on my skin or just a short second of undefinable taste of the moment and I was back there. I wished to be back there, because in Japan I felt everything so intensely. My senses were facing a challenge all at the same time and it felt so good.
So here we are again, three of us in Japan, Leo is walking talking person who is fun to be around, who is tough to be around, who is fun to discover the world with and who is exhausting to travel with at the same time, but who is an essential part of our lives. The little guy who was just a two blue lines on a piece of plastic 3 years ago is now so profoundly part of me that I cant recall the feeling of life before him. And this time around we are four.
Another life that I have brought inside of my body, another life that is two blue lines on a piece of plastic and loads of pages of ultrasound scans. Life that is a mystery for us, not because we don’t know how it feels to parent a tiny human but because this human is a surprise on a completely new level.
I try to get hold of things again as we walk in temporary calmness around a lake in Kawaguchiko. I am pushing myself into living the moment, into letting fear go and enjoying what we have and what we are given. Tests are OK, the risk of chromosomal abnormalities is quite low, but now low enough to be completely sure of course. The curse of ambiguousness is now the new reality. Another test is ahead of us in Poland, but for now this should be enough. Enough to hold Little L tight in my arms before he runs wild to imaginary fishing duties, enough to let Mr.B hold me in his arms and let myself feel the love I have for him, hidden somewhere deep under the load of sour leftovers from our recent fights, and enough for me to finally touch my belly that is not anymore only mine and let myself feel happiness for the growing missing puzzle of our family that is on its way.Healthy or not, we shall see.


Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu wyjedziemy z Nowej Zelandii. Czułam, jakby wszystko, co się tam wydarzyło, było jednym wielkim koszmarem, z którego wybudzę się jak tylko wsiądziemy do samolotu. Liczyłam minuty od operacji Pana B, który nie mógł podróżować przez tydzień. Byłam zdenerwowana, rozkojarzona, zdesperowana, zdezorientowana, drażliwa, poirytowana i rozżalona. Było mi żal Leo, dla którego nie miałam wystarczająco dużo cierpliwości i siły, żeby się bawić i biegać beztrosko. Było mi żal Pana B., który harował, jak wół, żeby zapłacić za tę podróż marzeń, a teraz wszystko tak się popieprzyło, że musieliśmy dopłacić za przebukowanie lotu, zapłacić za nocleg w Auckland, pokryć dodatkowe opłaty za zmianę rezerwacji w Japonii, gdzie nasz pobyt będzie krótszy, niż planowaliśmy, a wszystko to w żałobnym nastroju. Gdzie się podziało całe szczęście, chwile radości i śmiechu, które sobie wyobrażaliśmy. Widziałam jak z dnia na dzień robił się coraz bardziej przygnębiony i jak bardzo był zły na siebie, że nie mógł opanować swoich uczuć, co z kolei, zawsze kończyło się na kłótni. Walczyliśmy ze sobą jak wściekłe psy, byliśmy tak poirytowani, że każda najmniejsza huśtawka nastroju u jednego z nas powodowała wybuch złości u drugiego i, mimo iż w kruchych momentach spokoju próbowaliśmy o tym rozmawiać, a każde z nas rozumiało jak ważne jest, żebyśmy stali za sobą murem i wspierali się, nic to nie pomagało, a nawet te rozmowy /w najlepszym wypadku/ kończyły się w atmosferze lodowatego milczenia. Było mi żal za to dziecko, które rosło we mnie i żałowałam, że nie umiałam obdarzyć go wszystkimi uczuciami, na które zasługiwało od swojej mamy. Było mi żal za samą siebie, że musiałam przez to przechodzić, zamiast cieszyć się ciążą, która na pewno jest ostatnią w moim życiu. Byłam rozżalona, wkurwiona i zła i smutna i to wszystko, to nic w porównaniu z ciągłymi wymiotami i bólem brzucha. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii, zapisaliśmy się na dodatkowe badania w klinice położniczej, w Tokyo i nie mogłam się doczekać. Nie mogłam się doczekać, aż ktoś mi powie, że to wszystko, to tylko nieporozumeinie, ale jednocześnie bałam się tej wizyty jak cholera, bo wszystko mogło potoczyć się w złym kierunku i nie wiedziałam, czy sobie z tym poradzimy. Odbyłam rozmowę z lekarzem przez internet i poradzono mi, żebym poddała się biopsji kosmówki, ponieważ badania wykazały, że nasze dziecko ma duże stężenie NT. Odmówiłam i postanowiłam, że zrobię jeszcze jedno badanie ultradźwiękowe i badanie krwi, ale lekarz w Nowej Zelandii powiedział mi, że badanie krwi nie ma sensu, bo wyniki na pewno będą złe. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii i zmieniliśmy wszystkie plany podróży, z powodu umówionej wizyty w klinice, miały minąć jeszcze dwa dni agonii w oczekiwaniu na wyznaczony dzień. Dwa dni, które minęły w tak ogromnym stresie, że kiedy teraz o nich myślę, widze tylko gęstą mgłę. I w końcu nadszedł sądny dzień. Przysięgam, że tamto badanie ultradźwiekięm, to było njabardziej przerażające 15 minut w moim życiu. Pani, która je robiła nie mówiła ani słowa po angielsku. Przez cały czas po policzkach spływały mi łzy i ciągle pytałam OK? OK?, a ona tylko dziwnie kiwała głową i wydawała z siebie dźwięk, którego nie mogłam roszyfrować. Na własnej skórze przekonałam się co, do cholery, oznacza być zagubionym w tłumaczeniu. Cała w spazmach, czekałam na lekarza, aż spojrzy na wyniki badań. Ta sytuacja była ewidentie zbyt pełna emocji dla tej biednej kobiety, która czuła się niezręcznie, nie wiedziała jak się zachować i pewnie pragnęła tylko, żeby teleportowali ją do jakiegoś innego pokoju, gdzie normalna, japońska pacjentka umie zachować swoje uczucia dla siebie, lepiej, niż ja. Ale po raz pierwszy w życiu, gówno mnie to obchodziło. Przez całe życie martwiłam się, jak moje zachowanie wpływa na uczucia innych ludzi, czy nie sprawiam nikomu przykrości, ale w tamtej chwili widziałam jak ta biedna pani cierpi, niczym zamknięta w kabinie ciśnieniowej i gówno mnie obchodziło, że to ja jestem przyczyną jej cierpienia. Przecież nie mogłam panować nad reakcją mojego ciała na stres i byłam naprawdę wkurwiona, że kobieta pracuje w międzynarodowej klinice i nie może powiedzieć jednego, pieprzonego słowa po angielsku, żeby mnie pocieszyć. Po całej tej walce, którą obie musiałyśmy stoczyć, przez minuty, które ciągnęły się, niczym godziny, do gabinetu wszedł lekarz, spojrzał baaaardzo dokładnie na wyniki, zrobił jeszcze kilka skanów, rozmawiając po japońsku z biedną kobietą i patrzył na mnie wzrokiem, który nic mi nie mówił i byłam gotowa zabić. Przez chwilę wyobraziłam sobie, jak z zimną krwią zabijam ich oboje i ten obraz pozwolił mi zachować spokój, aż w końcu powiedzieli mi, że poziom NT nie jest tak wysoki, jak wykazały badania w Nowej Zelandii, teraz był na granicy normalnego poziomu. 3.4 mm, powiedział. Nie jest dobrze, ale nie jest źle. Cokolwiek to onzacza. Mogę być teraz zadowolna? Czy jeszcze nie? Czy to jest dobra wiadomość? I jakie to ma, do cholery, znaczenie, że wyniki były inne w Nowej Zelandii? Co mam o tym myśleć? Co dalej? Miałam w głowie tyle pytań, ale nasza rozmowa była bardzo ograniczona i musiałam zaakceptować fakt, że sytuacja nie jest już tragiczna i trzeba czekać na wyniki badań krwi. Arigato, arigato, ukłon do podłogi i papa. Pomyślałam, że powinnam czuć ulgę i może nawet trochę ją czułam, ale nie aż tak, jakbym chciała. Pan. B jest optymistą, więc przyjął tę wiadomość jako SUPER, WSZYSTKO JEST OK, ale mi, która zawsze się martwię, nie udzialał się jesgo optymizm. Dużo jeszcze przed nami, co najmniej dwa różne badania krwi, może amniopunkcja, wiele badań serca dziecka na różnych etapach ciąży i kto wie co jeszcze. Patrzyłam przed siebie i widziałam tylko długie miesiące niepewności i jedno badanie za drugim, bo do każdego badania dziecko musi mieć odpowiedni wiek. Miałam też przed oczami czas spędzony w oczekiwaniu na wyniki kolejnych badań. Wiedziałam, że będę wolna od tego piekła dopiero po urodzeniu dziecka. Od teraz, to była moja rzeczywistość. Byliśmy w Japonii dokładnie 3 lata temu. Zrobiłam test ciążowy w Beppu 14.02.2013 i okazał się pozytywny, byliśmy już wtedy we trójkę. Miał się urodzić Leo. I było to dla nas jedno z bardziej abstrakcyjnych doświadczeń. Trzy lata później, 2016, znowu byliśmyw Japonii. Przez te trzy lata nie mogłam się doczekać, żeby tam wrócić. Japonia była dla mnie jednym z najbardziej intensywnych doświadczeń podróżniczych. Zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory znałam. Oszałamiająca, intrygująca, szokująca, inspirująca, wizualnie wyjątkowa i intensywna. Przez 3 lata miałam ciągłe flashbacki z Japonii, zapach powietrza, światła, dotyk zimna na mojej skórze albo tylko smak chwili i znowu tam byłam. Chciałam tam wrócić, bo w Japonii czułam wszystko o wiele mocniej. Moje zmysły stały przed wyzwaniem, wszystkie w tym samym czasie i to było wspaniałe uczucie. A więc znowu tu jesteśmy, nasza trójka w Japonii, Leo był chodzącą i mówiąca osobą, z którą świetnie spędza się czas i z którą ciężko się spędza czas, z którym jednocześnie super odkrywa się na nowo świat, ale potrafi to być wycieńczające, ale który jest nieodłączną częścią naszego świata. A tym razem jest nas czworo. Kolejne życie, które noszę w brzuchu, kolejne życie, które jest podwójną niebieską linią na kawałku plastiku i mnóstwem wydruków z badań ultradźwiękiem. Życie, które jest dla nas zagadką, nie dlatego, że nie wiemy jak być rodzicem dla malutkiego człowieka, ale dlatego, że ten człowiek będzie kolejnym zaskoczeniem na wielu płaszczyznach. Kiedy wracamy do domu w chwilowym spokoju, wokół jeziora Kawaguchiko, próbuję znowu chłonąć to, co nas otacza. Próbuję żyć chwilą, pozbyć się strachu i cieszyć się tym, co mamy i tym, co zostało nam dane. Wyniki są OK, zagrożenie anomaliami chromosomalnymi jest dośc niskie, ale nie na tyle, żeby mieć jakąkolwiek pewność. Dni pełne niepewności, to nasza nowa rzeczywistość. Czeka nas kolejny test w Polsce, ale na razie, to wystarczy. Wystarczy, żeby mocno przytulić do siebie Małego L, zanim pobiegnie do swoich wyimaginowanych połowów rybackich, wystarczy, żebym pozwoliła się przytulić Panu B. i poczuła do niego miłość, schowaną głęboko pod gorzkimi resztkami z naszych niedawnych kłótni i wystarczy, żebym w końcu dotknęła mojego brzucha, który nie jest już tylko mój i pozwoliła sobie poczuć szczęście za tę rosnącą istotę, nowy element układanki, jaką jest nasza rodzina. Zdrowa, czy nie,to się jeszcze okaże.

Tłumaczenie: Weronika Makowska

 

 

03_2016_japan_0200553

03_2016_japan_0200555

03_16_tokyo_1100669

03_16_tokyo_1100628

03_16_tokyo_1100630

03_16_tokyo_1100644

03_16_tokyo_1100666

03_16_tokyo_1100670

03_16_tokyo_1100675

03_16_tokyo_1100679

03_16_tokyo_103140091

03_16_tokyo_nz_0200702

03_16_tokyo_nz_0200706

03_16_tokyo_nz_0200712

03_2016_tokyo_0600581

03_2016_tokyo_0600583

03_2016_tokyo_0600591

04_16_3431502736

04_16_3431502741

04_16_3431502749

04_16_3431502751

04_16_jp_10301893

04_16_jp_10301901

04_16_jp_10301906

04_16_jp_10301915

04_16_jp_13201978

04_16_jp_13201983

04_16_jp_13201982

04_16_jp_13202007

04_16_jp_32108630

04_16_jp_223402504

04_16_jp_223402530

04_16_jp_223402532

04_16_jp_223402536

04_16_jp_10301957

04_16_jp_312102282

04_16_jp_312102289

04_16_jp_312102291

04_16_jp_8989802490

04_16_jp_985302074

04_16_jp_312102296

04_16_jp_312102308

04_16_jp_312102340

04_16_jp_312102373

04_16_jp_312102380

04_16_jp_8989802470

04_16_jp_312102400

04_16_jp_8989802457

04_16_jp_313100707

04_16_jp_827302160

04_16_jp_985302028

04_16_jp_827302196

04_16_jp_985302056

04_16_jp_985302069

04_16_jp_985302059

04_16_jp_985302084

04_16_jp_985302088

04_16_jp_985302094

04_16_jp_985302098

04_16_jp_1312302444

04_16_jp_1312302443

04_16_jp_1312302446

04_16_jp_2342302541

04_16_jp_2342302558

04_16_jp_1312302422

04_16_jp_2342302572

04_16_jp_2342302610

04_16_jp_2342302606

04_16_jp_2342302632

04_16_jp_2342302663

04_16_jp_8989802486

04_16_jp_2342302678

04_16_jp_2342302694

04_16_jp_2342302680

04_16_jp_2342302709

04_16_jp_2342302695

04_16_jp_2342302726

04_16_jp_2342302731

04_16_jp_2342302716

04_16_jp_8989802463

witoszyn

witoszyn

 

 

It is hard to believe that last time I posted photos on my blog was over a year ago.

I’d like to start taking care of this little place of mine again.

But it is damn hard. The brake was so long.

I wanted to come back couple of times, and it almost felt like getting back with somebody I broke up with. Than I started asking myself questions, a lot of question that remained without answers and I just could not. I still don’t have those answers and questions keep popping out in my head. I am unsure, mixed up, little disoriented and overall I feel like an elephant trying to feel comfortable in a tiny traffic shop.

Last year was very difficult. For me it was probably the most difficult year so far in many ways. I stopped blogging and doing almost everything that made me the person I was due to our life situation. I was fighting a personal crisis, we were trying to make our relationship work and there were times when all I could think about was to just keep it all together till the next morning.

When some things loosened up a bit I wanted to step back on the track and I realised it does not work that way. You cant just leave a train and than after 10 months jump on the same one like nothing happened. I felt like I am standing in the middle of nowhere without any idea where to go or what to do. And I simply could not figure out what kind of sense this makes.

Why should I be back and be back to what exactly. Why should I share my life, my privacy, my fears, my pain, my happiness with somebody out there. Why should I write these posts and show pictures of our life. I was confused, I felt like I owe that to somebody, some abstract faceless persona out there, and at the same time there was sort of my inner rebellion towards that senseless feeling telling me that on the contrary I don’t owe anything to anybody and it is just me and thats it.  How should I start doing that again and WHY.

So I did not force anything. I copied photos from my the card to the computer, many times without even looking at them, moved them into new folders, named them, categorised them, closed them and forgot them. There was no need to share myself. And many times I was also questioning my right to share bits of Leo’s world with anybody out there.

And where am I now? I still have no idea. But I guess that it is all part of some healing process and therapy, of moving forward.

I am here to see if that makes any sense or if I just have to move on with things in a different way. If this will make me feel OK,  if there is anything I have to say to myself and to incidental you, if there is anybody out there who wants to listen at all, and if that is important after all.

One year can be so short and so long, so meaning less and meaning full. One year can be a lifetime.

Or maybe I am simply strong enough again to stand the judgements of strangers who don’t know me at all and to whom I am exposing myself voluntarily.

PS: Last weekend we spent in a small wooden house in Witoszyn. When we packed on Monday morning and were about to leave, Leo hid himself in the corner and said he does not want to go back to Warsaw and he wants to live in the woods. That made me very happy. I think he also felt the magic of that gloomy atmosphere.

————————————————————————————————

Ciężko uwierzyć że od ostatniego razu kiedy wrzuciłam zdjęcia na bloga minął rok.

Chcę znowu zacząć dbać o to moje miejsce.

Ale to cholernie trudne. Przerwa trwała za długo.

Chciałam zacząć pisać kilka razy i czułam się prawie, jakbym miała wrócić do kogoś, z kim zerwałam. Zaczęłam zadawać sobie pytania, wiele pytań, które pozostawały bez odpowiedzi i nie dałam rady. Nadal nie mam odpowiedzi i pytania wciąż pojawiają się w mojej głowie. Jestem niepewna, zagubiona, trochę zdezorientowana i ogólnie, czuję się jak słoń, który próbuje poczuć się komfortowo w kiosku ruchu.

Zeszły rok był bardzo trudny. Pod wieloma względami, chyba najtrudniejszy ze wszystkich. Z powodu naszej sytuacji życiowej, przestałam pisać bloga i robić wszystko to, co sprawiało, że jestem tym, kim jestem. Zmagałam sie z wewnętrznym kryzysem, próbowaliśmy uratować nasz związek i bywały chwile, kiedy myślałam tylko o tym, żeby dotrwać do następnego dnia.

Kiedy tylko wszystko wyluzowalo odrobinę, chciałam znów wrócić do gry, ale zdałam sobie sprawę, że to nie takie proste. Nie możesz tak po prostu wysiąść z pociągu i po 10 miesiącach, wskoczyć do tego samego przedziału, jak gdyby nigdy nic. Czułam się, jakbym stała na jakimś pustkowiu i nie miała żadnego pojęcia, dokąd iść, ani co robić. Cały czas nie wiedziałam, czy to wszystko ma jakiś sens.

Dlaczego miałabym wrócić i do czego tak naprawdę. Po co miałabym dzielić się moim życiem prywatnym, obawami, bólem, szczęściem z obcymi ludźmi. Po co pisać posty i pokazywać zdjęcia z naszego życia. Miałam mętlik w głowie, czułam się, jakbym była komuś coś winna, jakiejś abstrakcyjnej osobie bez twarzy i w tym samym czasie, odzywał się we mnie głos buntu, sprzeciwiający się temu wszystkiemu, który mówił mi, że wręcz przeciwnie, nikomu nie jestem nic winna, jestem tylko ja i to wszystko. Jak mam zacząć od nowa i DLACZEGO.

Nie chciałam robić niczego na siłę. Wiele razy zgrywałam zdjęcia z karty pamięci na komputer, nawet ich nie oglądając. Kopiowałam je do nowych folderów, nazywałam je, przydzielałam do różnych kategorii, zamykałam i zapominałam o nich. Nie miałam potrzeby dzielić się mną. I wiele razy zastanawiałam się, czy mam prawo dzielić się z kimkolwiek strzępkami świata Leo.

Gdzie teraz jestem? Nadal nie mam pojęcia. Wydaje mi się, że to wszystko jest częścią procesu leczenia, terapii i podążania naprzód.

Piszę, żeby zobaczyć, czy to ma sens albo czy powinnam pójść w innym kierunku. Czy to sprawi, że poczuję się lepiej, czy mam coś do powiedzenia sobie i przypadkowemu tobie, czy jest w ogóle ktoś, kto chce słuchać i czy ma to jakieś znaczenie.

Rok może oznaczać bardzo krótko albo bardzo długo, może być znaczący lub zupełnie nieistotny.

Jeden rok może być całym życiem.

A może po prostu czuje się znowu na tyle silna, żeby znieść ocenę obcych ludzi, którzy mnie nie znają i przed którymi obnażam się z własnej woli.

PS. Zeszły weekend spędziliśmy w małym, drewnianym domku w Witoszynie. Kiedy w poniedziałek rano spakowaliśmy się i mieliśmy wyjeżdżać, Leo schował się w kącie i powiedział, że nie chce wracać do Warszawy, chce mieszkać w lesie. Bardzo mnie to ucieszyło. On chyba też poczuł magię tej ponurej atmosfery.

Tłumaczenie: Weronika Makowska

02_16_kazimierz_0206116

02_16_kazimierz_0206137

DSC06248

02_16_kazimierz_0206130

DSC06253

DSC06236

DSC06205

DSC06200

DSC06171

02_16_kazimierz_0206080

02_16_kazimierz_0206143

02_16_kazimierz_0206099

DSC06175

02_16_kazimierz_0206091

DSC06187

02_16_kazimierz_0206113

From the road

From the road

 

 

I thought I am never gonna do this post, ok maybe not ever but for sure not on this trip. Downloading photos, making a selection, editing them, uploading and most of all writing at least short text requires certain amount of concentration. I know it is not a work of nuclear physician but its a work that has to be done somewhere between 22:30 and 24:00 when I am still partly conscious.

OK this trip definitely does not belong to the easiest ones that we’ve done so far. At this point I could actually swore it is the toughest one. I know that once we’r back home and bad memories fade out to the point that they actually disappear and I will not recall them anymore I will be sentimentally coming back in my mind to places we’ve been and things we have done. Some of them might even be nominated to “the best of” and we’ll be laughing at situations that will have lost their sharp contures. But for now I am at this melting pot, inside of it, inside of this “supercamper” situation and I see things as they are, fresh and crisp.

We have been traveling with camper before. Our first trip with Sven was an adventure of three without any plan whatsoever, without any clue what we want and what we don’t want. Sven was fully loaded with alcohol and we were loaded with expectations. We were making decision on the road and those decisions made us drive poor old Sven all the way to north of Norway for no other reason besides the one of getting there. We spent most of the days driving hundreds of kilometres at highest speed of 80km per hour. We slept on parking lots by the road and by the time we got back down to Helsinki we were dead tired and from the constant driving I had a feeling that I am shaking inside even after week at home. I knew I never want to do it again.

But than one year later we got married and decided to spend our honeymoon – HOW? – driving poor old Sven through France and Spain. I always thought nothing can beat that trip when it comes to number of cathasthropies that can happen in such a short period of time. Everything that was possible went wrong. It all started with Sven breaking after first 200 km in Austria and by the middle of our trip we were driving a camper with broken fridge, not working gas stove, without air-condition. Driving whole days with opened windows, not talking to each other as it was really loud in the cabin, we were taking pain killers every evening which in combination with alcohol helped us forget about those terrible headaches from noise and air draught. Main goal of our days was to drive hundreds of kilometres in search of one free spot on the overcrowded campsites. We were lucky when we finally ended up sleeping parked by the toilets or showers as free camping in that part of Europe is strongly restricted. When we came home I was sure our marriage can overcome ABSOULTELLY EVERYTHING. Well almost everything….

Can somebody tell me why we did it again? This time not even with our beloved old Sven but some anonymous, ugly rented camper in combination with little crawling baby and the great idea of spending 5 weeks of beautiful summer on the road again. This time we can’t even get drunk in the evenings. And even if we could we would not have enough power to do it.

We got divorced at least 3 times a day during first week, and 5 times a day during second week. Mr. B suggested to throw us all out of the camper and drive down from a mountain, buy us an airplane ticket around the world and do the rest of the trip alone, leave me the camper and actually everything he owns and go hitchhiking around the world and I was thinking about regulated gas explosion that would catapult us on a trip in cosmos. Little L decide to sabotage this whole traveling idea and for the first time was giving us hard time while driving. Making even 80 km distance per day was a victory worth mexican wave. He started teething, but this time I am worried he is getting at least 24 teeth at the same time. Mr.T is so sick of us that he came to a logic conclusion that HE himself is his only boss. I personally don’t share the same idea and that means we find ourselves conflicting interests very often. I need him to go right but he ONLY goes left. When it happened for the first time I was worried that he lost his hearing due to his age, but this little smart ass simply decided he needs a break from this crazy family.

Our camper became an authentic kingdom of anarchy. We have broken all the possible rules, and I am happy we did not get to meet any police till now. There is NO WAY to keep things in place, clean and logically sorted for longer than 5 minutes. I am in constant search of socks, shoes, pacifiers, dentinox, clean cups, wallet and everything else. My brain is washed from listening to same baby songs over and over again and I have stopped cleaning floor in the camper. But we are still together in this car, neither of us has contacted a lawyer yet, it looks like we even love each other, little L loves to do “baran baran buc” everything, starting with his toys, table, my feet, window, plates, cups and the trip goes on….

———————————————————————————————————

 

 

Myślałam, że już nigdy nie napiszę tego tekstu, ok, może nie nigdy, ale na pewno nie na tym wyjeździe. Przegrywanie zdjęć, wybieranie ich, obróbka, wstawianie na stronę, a przede wszystkim napisanie chociaż kilku zdań, wymaga odpowiedniej koncentracji. Wiem, że to nie praca fizyka jądrowego, ale muszę wykonać to zadanie gdzieś pomiędzy 22:30, a 24:00, kiedy nadal jestem choć trochę przytomna. OK, ta podróż na pewno nie należy do najłatwiejszych, jakie do tej pory odbyliśmy. W tym momencie mogłabym nawet przysiąc, że należy do najtrudniejszych. Wiem, że kiedy wrócimy do domu i złe wspomnienia wyblakną tak bardzo, że właściwie znikną, to nie będę już o nich pamiętać i zacznę wracać uczuciami oraz pamięcią do miejsc, w których się zatrzymaliśmy i rzeczy, które robiliśmy. Niektóre z nich trafią do zakładki “najlepsze” i będziemy śmiać się z sytuacji, które z czasem zatracą swoje ostre kontury. Ale teraz siedzę w tym tyglu, w samym jego środku i środku tej całej, „superkamperowej” sytuacji. Widzę rzeczy w ich prawdziwej postaci, kiedy są jeszcze świeże i kruche. Nie jest to nasza pierwsza podróż kamperem.

Pierwsza wycieczka ze Svenem była trzyosobową przygodą, bez jakiegokolwiek planu, ani pojęcia na to, czego chcemy, a czego nie chcemy. Sven był przeładowany alkoholem, a my oczekiwaniami. Podejmowaliśmy decyzje w czasie jazdy i to one sprawiły, że dojechaliśmy biednym, starym Svenem aż do północnej Norwegii, bez żadnego innego powodu, jak tylko, żeby tam się dostać. Większość dni spędziliśmy jeżdżąc setki kilometrów, z największą prędkością 80 km na godzinę. Spaliśmy na przydrożnych parkingach, a kiedy dojechaliśmy do Helsinek byliśmy śmiertelnie zmęczeni. Od ciągłej jazdy czułam, że trzęsę się w środku, nawet po tygodniu od powrotu. Wiedziałam, że już nigdy nie chcę tego powtórzyć.

Ale rok później wzięliśmy ślub i postanowiliśmy spędzić nasz miesiąc miodowy – JAK? – jeżdżąc biednym, starym Svenem po Francji i Hiszpanii. Zawsze myślałam, że nic nie pobije tej podróży pod względem ilości katastrof, które mogą przydarzyć się w tak krótkim czasie. Wszystko, co tylko możliwe, poszło nie tak. Zaczęło się od tego, że Sven zepsuł się w Austrii, po 200 kilometrach, więc od połowy naszej podróży nie mieliśmy działającej lodówki, ani kuchenki gazowej, ani nawet klimatyzacji. Jechaliśmy całe dnie z otwartymi oknami, nie rozmawiając ze sobą, ponieważ w kabinie było za głośno, a każdego wieczora braliśmy środki przeciwbólowe, które w połączeniu z alkoholem pozwalały nam zapomnieć o potwornych bólach głowy, wywołanych hałasem i przeciągiem. Naszym głównym celem, przez większość dni, było przejechanie setek kilometrów w poszukiwaniu miejsca na zatłoczonych kempingach. Mieliśmy szczęście, jeśli udawało nam się zaparkować gdzieś przy ubikacjach i prysznicach, bo, w tej części Europy, rozbijanie się na dziko jest surowo zabronione. Kiedy wróciliśmy do domu byłam pewna, że nasze małżeństwo może udźwignąć ABSOLUTNIE WSZYSTKO. Przynajmniej prawie wszystko….

Czy ktoś może mi powiedzieć dlaczego znowu to zrobiliśmy? Tym razem nie wzięliśmy nawet naszego ukochanego, starego Svena, ale jakiegoś anonimowego, brzydkiego kampera z wypożyczalni, do którego dorzuciliśmy małe, raczkujące dziecko oraz pomysł na spędzenie 5, pięknych tygodni lata, w drodze. Tym razem, nie możemy się nawet upić. A nawet gdybyśmy mogli, to nie mamy na to wystarczająco dużo siły. Groziliśmy sobie rozwodem przynajmniej 3 razy dziennie, podczas pierwszego tygodnia i 5 razy dziennie, podczas tego drugiego. Pan B. zasugerował, że wyrzuci nas wszystkich z kampera i zjedzie w przepaść, kupi nam bilet dookoła świata i dokończy podróż sam, zostawi mi kampera i wszystko, co posiada, a sam wyruszy autostopem dookoła świata, a ja w tym czasie planowałam wybuch gazu, który wystrzeli nas w kosmos. Mały L. postanowił sabotować cały ten pomysł z podróżowaniem i po raz pierwszy przysparzał nam kłopotów w czasie jazdy. Sprawiło to, że przejechanie nawet 80 kilometrów było tak wielkim sukcesem godnym fali meksykańskiej. Zaczął ząbkować, ale tym razem boję się, że rosną mu co najmniej 24 zęby naraz. Pan T. ma nas tak dosyć, że doszedł do logicznego wniosku, że tylko ON jest swoim panem. Ja osobiście nie podzielam tego pomysłu, co oznacza, że bardzo często dochodzi pomiędzy nami do konfliktu interesów. Kiedy chcę, żeby szedł w prawo, on idzie TYLKO w lewo. Za pierwszym razem przestraszyłam się, że traci słuch z powodu swojego wieku, ale ten mały spryciarz po prostu zdecydował, że potrzebuje przerwy od swojej zwariowanej rodziny.

Nasz kamper stał się prawdziwym, anarchistycznym królestwem. Złamaliśmy wszystkie możliwe zasady i cieszę się, że jak dotąd nie spotkaliśmy jeszcze na naszej drodze policji. NIE DA SIĘ utrzymać rzeczy na swoim miejscu, czystych i poukładanych, na dłużej niż 5 minut. Nieustannie szukam skarpetek, butów, smoczków, żelu do dziąseł, czystych kubeczków, portfela i wszystkiego innego. Mój mózg jest wyprany od słuchania w kółko tych samych piosenek dla dzieci i nawet przestałam myć podłogę w kamperze. Ale nadal jesteśmy razem w tym samochodzie, żadne z nas nie zadzwoniło jeszcze do prawnika, wygląda na to, że nawet się kochamy. Mały L. uwielbia robić „baran baran buc” ze wszystkim, co napotka zaczynając od zabawek, stołu, moich stóp, okien, talerzy, kubeczków, a podróż nadal trwa…

 

IMG_6118

DSC00652

DSC00294

DSC00364

DSC00371

DSC00417

DSC00384

DSC00388

DSC00395

DSC00478

DSC00604

DSC00485

DSC00507

 

DSC00617

DSC00622

DSC00557

DSC00644

DSC00637

DSC00687

DSC00754

DSC00648

DSC00682

DSC00884

DSC00869

DSC00786

DSC00789

DSC00907


DSC00926

DSC00819

DSC00830

DSC00832

DSC00964

DSC00951

DSC00977

DSC01140

DSC01045

DSC01089

DSC01113

DSC01190

DSC01198

DSC01226

DSC01211

DSC01231

DSC01262

DSC01232

DSC01257

DSC01267

DSC01272

DSC01289

DSC01335

 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
I don't want my life to be a reason for other's life to be a suffering that is why I am vegan and that is how I want to raise my son. I love my little family, birds, rainy days and life on the road. I believe in life before death :).


Archives
Categories