in express time, shortie from a short trip to Barcelona

Trip to Barcelona from eyaeya on Vimeo.

It is little off topic maybe, for sure out of date….video from our trip to NZ one year ago
Life is just to fast…and I should not have watched it this morning. Seeing Leo so small and cute and still a baby tore me appart. Its unfair that babies are babies for so short and everything else takes ages. I blinked my eyes and he is suddenly so grown up and big and independent and I miss his tinyness. I remember that I always wanted to soak in every single moment with him to feel and keep in my memory and it is only one year and so many moments have been forgoten. I want to recall that touch on his little nose, my fingers through his long hair that were soft like feathers but all I have is videos to remind me of those ephemeral seconds, blinks. And I am thankfull we could have such moments together but its not enough, nothing is enough to soak it all in and not let go.

New Zealand Trip 2016 from eyaeya on Vimeo.

I could not wait to leave NZ. It felt as if NZ was part of a bad dream that we were gonna wake up from the moment our plane takes of , I was counting minutes after Mr.B’s surgery as he could not fly for one week. I was nervous, unconcentrated, desperate, confused, edgy, irritated and sorry. I was sorry for Leo with whom I could not be as patient as I wished to be and to whom I had almost none energy to offer for careless running around and playing, I was sorry for Mr.B who has been working his ass of to pay for this dream trip and now everything was just so fucked up, we had to pay extra money to rebook flights, pay for extra nights in Auckland, pay fees for changing bookings in Japan as our trip there was shortened and all that in a burial mood. Where was all the happiness, showers of joy and laughter that we have pictured. I could see how depressed he was getting day by day and how angry he was at himself for not being able to get his bad mood under control which in the end resulted in our fights. We were fighting like rabid dogs, our nerves were irritated to such point that every little change of the mood of one of us caused an unmanageable explosion of anger of the other and although we have tried to discuss it in the moments of delicate peace, comprehending how important it is that we stand side by side now and support each other it did not help any and even these discussion ended /in a better scenario/ in a bitter cold silence. I was sorry for the little baby that grew inside of me, I was sorry that I could not develop all the feelings it deserved form its mother, I was sorry for myself to have to go through this and not be able to fully enjoy the pregnancy which sure is the last one in my life.
I was sorry and pissed and angry and sad and all that was nothing compared to the constant vomitting and pain of my stomach. We made an appointment in the Mother’s clinic in Tokyo to do some additional tests after our arrival and I could not wait. I could not wait for someone to tell me that it was all just a misunderstanding,but at the same time I feared that moment as hell, because it might have just as well all continued in a wrong direction and I was not sure how we gonna cope with that.
I had an online conversation about our issue from Auckland and was advised to undergo CVS (Chorionic Villus Sampling) due to the high NT measurement that our baby had. Which I decided to decline and go for one more ultrasound scan and some blood tests at first although the lady in NZ told me that blood tests make no sense because the results are gonna be bad for sure.
After we arrived to Japan and changed all our travel plans according to the scheduled procedures in the clinic, we had two more days in a strange agony to wait for my appointment. Two days that passed by in such a stress that they are now covered in heavy fog in my memory.

Then the day came. The ultrasound screening I had was I swear the longest and most terrifying 15 minutes as far as I can remember. Lady who was doing the scan could not speak any english. Tears were running down my face during the whole time, I kept asking OK? OK? and she just strangely nodded her head and made a sound which I could not translate as positive or negative reaction. Well I for sure learned the hard way what the fuck it means to be lost in translation.
I had to wait for the doctor to come and have a look at scan results and I was uncontrollably shaking and crying. That was apparently way to emotional for the poor lady and it made her feel uncomfortable, she did not know how to act in such situation and I could see that she just wished to be teleported to a different room, to a normal japanesse patient who could keep it together better than me. And for the first time I did not give a shit. All my life I constantly worried about how my behaviour influences other people’s feelings, if I don ’t make them feel bad by doing something wrong, and this time I could see this poor lady suffer as if she was locked in the pressure cabin and I did not give a shit that I am actually the one who is causing her such problem. I did not care because I was not in charge of my body reaction to that stress, and I was really pissed that she works in an international clinic and can’t say a fucking word in english to make me feel better. After the battle that both of us had to fight for minutes that felt like hours doctor came in, he looked veeeery carefully on the results, did some more scans by himself again while talking japanesse with the poor lady and looking at me with a look that did not say anything and I was ready to kill. The short movie that scrolled in front of my eyes of how I simply cold blooded kill them all helped me remain within the frame of sanity and calm down until I was finally told that the NT measurement is not as high as they measured in NZ, it was at the highest from what is considered to be the normal range. 3,4 mm he said. It is not good but not bad. Well whatever that means. So should I be happy now? Or not yet? Is this satisfying? What the hell means the measurement that was done in NZ than? What should I think of it? What is next? I had so many questions but the conversation possibilities were very limited and I had to do with the fact that it is not tragic and now we have to wait for blood results. Arigato, arigato, bow to the floor and bye bye.
I thought I should feel relieved, and maybe I even did slightly, but definitely not as much as I hoped I would.
Mr.B is a positive thinker, so he took on the HELL IT IS ALL GOOD option, but I am the one who is always scared and I could not share his excitement. There was still a lot ahead of us, at least two different blood test, maybe amniocentesis, very specific baby’s heart scans at different stages of pregnancy and who knows what else. I looked in front of me and all I could see was months and months of unsureness, one test after another, because for each type of the test the baby has to have certain gestational age and time spent waiting for results between the tests.I knew that I will be revealed from this torture only after the baby is born. That was my reality now.
We were in Japan exactly 3 years ago. I did a pregnancy test in Beppu on 14.2.2013 and the test was positive, we were in Japan not just the two of, it was three of us already. Leo was on his way. And it was as abstract as it could be, for me, for us at that time.
Three years later, 2016, we were in Japan again. Those three years in between I could not wait, I could not wait to be back. Japan was my absolutely strongest travel experience. It was so different from anything I knew before. It was overwhelming, intriguing, shocking, inspiring, visually unique and so strong. For 3 years I had constant flash backs from Japan, the smell of air, the light, touch of cold on my skin or just a short second of undefinable taste of the moment and I was back there. I wished to be back there, because in Japan I felt everything so intensely. My senses were facing a challenge all at the same time and it felt so good.
So here we are again, three of us in Japan, Leo is walking talking person who is fun to be around, who is tough to be around, who is fun to discover the world with and who is exhausting to travel with at the same time, but who is an essential part of our lives. The little guy who was just a two blue lines on a piece of plastic 3 years ago is now so profoundly part of me that I cant recall the feeling of life before him. And this time around we are four.
Another life that I have brought inside of my body, another life that is two blue lines on a piece of plastic and loads of pages of ultrasound scans. Life that is a mystery for us, not because we don’t know how it feels to parent a tiny human but because this human is a surprise on a completely new level.
I try to get hold of things again as we walk in temporary calmness around a lake in Kawaguchiko. I am pushing myself into living the moment, into letting fear go and enjoying what we have and what we are given. Tests are OK, the risk of chromosomal abnormalities is quite low, but now low enough to be completely sure of course. The curse of ambiguousness is now the new reality. Another test is ahead of us in Poland, but for now this should be enough. Enough to hold Little L tight in my arms before he runs wild to imaginary fishing duties, enough to let Mr.B hold me in his arms and let myself feel the love I have for him, hidden somewhere deep under the load of sour leftovers from our recent fights, and enough for me to finally touch my belly that is not anymore only mine and let myself feel happiness for the growing missing puzzle of our family that is on its way.Healthy or not, we shall see.

Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu wyjedziemy z Nowej Zelandii. Czułam, jakby wszystko, co się tam wydarzyło, było jednym wielkim koszmarem, z którego wybudzę się jak tylko wsiądziemy do samolotu. Liczyłam minuty od operacji Pana B, który nie mógł podróżować przez tydzień. Byłam zdenerwowana, rozkojarzona, zdesperowana, zdezorientowana, drażliwa, poirytowana i rozżalona. Było mi żal Leo, dla którego nie miałam wystarczająco dużo cierpliwości i siły, żeby się bawić i biegać beztrosko. Było mi żal Pana B., który harował, jak wół, żeby zapłacić za tę podróż marzeń, a teraz wszystko tak się popieprzyło, że musieliśmy dopłacić za przebukowanie lotu, zapłacić za nocleg w Auckland, pokryć dodatkowe opłaty za zmianę rezerwacji w Japonii, gdzie nasz pobyt będzie krótszy, niż planowaliśmy, a wszystko to w żałobnym nastroju. Gdzie się podziało całe szczęście, chwile radości i śmiechu, które sobie wyobrażaliśmy. Widziałam jak z dnia na dzień robił się coraz bardziej przygnębiony i jak bardzo był zły na siebie, że nie mógł opanować swoich uczuć, co z kolei, zawsze kończyło się na kłótni. Walczyliśmy ze sobą jak wściekłe psy, byliśmy tak poirytowani, że każda najmniejsza huśtawka nastroju u jednego z nas powodowała wybuch złości u drugiego i, mimo iż w kruchych momentach spokoju próbowaliśmy o tym rozmawiać, a każde z nas rozumiało jak ważne jest, żebyśmy stali za sobą murem i wspierali się, nic to nie pomagało, a nawet te rozmowy /w najlepszym wypadku/ kończyły się w atmosferze lodowatego milczenia. Było mi żal za to dziecko, które rosło we mnie i żałowałam, że nie umiałam obdarzyć go wszystkimi uczuciami, na które zasługiwało od swojej mamy. Było mi żal za samą siebie, że musiałam przez to przechodzić, zamiast cieszyć się ciążą, która na pewno jest ostatnią w moim życiu. Byłam rozżalona, wkurwiona i zła i smutna i to wszystko, to nic w porównaniu z ciągłymi wymiotami i bólem brzucha. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii, zapisaliśmy się na dodatkowe badania w klinice położniczej, w Tokyo i nie mogłam się doczekać. Nie mogłam się doczekać, aż ktoś mi powie, że to wszystko, to tylko nieporozumeinie, ale jednocześnie bałam się tej wizyty jak cholera, bo wszystko mogło potoczyć się w złym kierunku i nie wiedziałam, czy sobie z tym poradzimy. Odbyłam rozmowę z lekarzem przez internet i poradzono mi, żebym poddała się biopsji kosmówki, ponieważ badania wykazały, że nasze dziecko ma duże stężenie NT. Odmówiłam i postanowiłam, że zrobię jeszcze jedno badanie ultradźwiękowe i badanie krwi, ale lekarz w Nowej Zelandii powiedział mi, że badanie krwi nie ma sensu, bo wyniki na pewno będą złe. Kiedy przyjechaliśmy do Japonii i zmieniliśmy wszystkie plany podróży, z powodu umówionej wizyty w klinice, miały minąć jeszcze dwa dni agonii w oczekiwaniu na wyznaczony dzień. Dwa dni, które minęły w tak ogromnym stresie, że kiedy teraz o nich myślę, widze tylko gęstą mgłę. I w końcu nadszedł sądny dzień. Przysięgam, że tamto badanie ultradźwiekięm, to było njabardziej przerażające 15 minut w moim życiu. Pani, która je robiła nie mówiła ani słowa po angielsku. Przez cały czas po policzkach spływały mi łzy i ciągle pytałam OK? OK?, a ona tylko dziwnie kiwała głową i wydawała z siebie dźwięk, którego nie mogłam roszyfrować. Na własnej skórze przekonałam się co, do cholery, oznacza być zagubionym w tłumaczeniu. Cała w spazmach, czekałam na lekarza, aż spojrzy na wyniki badań. Ta sytuacja była ewidentie zbyt pełna emocji dla tej biednej kobiety, która czuła się niezręcznie, nie wiedziała jak się zachować i pewnie pragnęła tylko, żeby teleportowali ją do jakiegoś innego pokoju, gdzie normalna, japońska pacjentka umie zachować swoje uczucia dla siebie, lepiej, niż ja. Ale po raz pierwszy w życiu, gówno mnie to obchodziło. Przez całe życie martwiłam się, jak moje zachowanie wpływa na uczucia innych ludzi, czy nie sprawiam nikomu przykrości, ale w tamtej chwili widziałam jak ta biedna pani cierpi, niczym zamknięta w kabinie ciśnieniowej i gówno mnie obchodziło, że to ja jestem przyczyną jej cierpienia. Przecież nie mogłam panować nad reakcją mojego ciała na stres i byłam naprawdę wkurwiona, że kobieta pracuje w międzynarodowej klinice i nie może powiedzieć jednego, pieprzonego słowa po angielsku, żeby mnie pocieszyć. Po całej tej walce, którą obie musiałyśmy stoczyć, przez minuty, które ciągnęły się, niczym godziny, do gabinetu wszedł lekarz, spojrzał baaaardzo dokładnie na wyniki, zrobił jeszcze kilka skanów, rozmawiając po japońsku z biedną kobietą i patrzył na mnie wzrokiem, który nic mi nie mówił i byłam gotowa zabić. Przez chwilę wyobraziłam sobie, jak z zimną krwią zabijam ich oboje i ten obraz pozwolił mi zachować spokój, aż w końcu powiedzieli mi, że poziom NT nie jest tak wysoki, jak wykazały badania w Nowej Zelandii, teraz był na granicy normalnego poziomu. 3.4 mm, powiedział. Nie jest dobrze, ale nie jest źle. Cokolwiek to onzacza. Mogę być teraz zadowolna? Czy jeszcze nie? Czy to jest dobra wiadomość? I jakie to ma, do cholery, znaczenie, że wyniki były inne w Nowej Zelandii? Co mam o tym myśleć? Co dalej? Miałam w głowie tyle pytań, ale nasza rozmowa była bardzo ograniczona i musiałam zaakceptować fakt, że sytuacja nie jest już tragiczna i trzeba czekać na wyniki badań krwi. Arigato, arigato, ukłon do podłogi i papa. Pomyślałam, że powinnam czuć ulgę i może nawet trochę ją czułam, ale nie aż tak, jakbym chciała. Pan. B jest optymistą, więc przyjął tę wiadomość jako SUPER, WSZYSTKO JEST OK, ale mi, która zawsze się martwię, nie udzialał się jesgo optymizm. Dużo jeszcze przed nami, co najmniej dwa różne badania krwi, może amniopunkcja, wiele badań serca dziecka na różnych etapach ciąży i kto wie co jeszcze. Patrzyłam przed siebie i widziałam tylko długie miesiące niepewności i jedno badanie za drugim, bo do każdego badania dziecko musi mieć odpowiedni wiek. Miałam też przed oczami czas spędzony w oczekiwaniu na wyniki kolejnych badań. Wiedziałam, że będę wolna od tego piekła dopiero po urodzeniu dziecka. Od teraz, to była moja rzeczywistość. Byliśmy w Japonii dokładnie 3 lata temu. Zrobiłam test ciążowy w Beppu 14.02.2013 i okazał się pozytywny, byliśmy już wtedy we trójkę. Miał się urodzić Leo. I było to dla nas jedno z bardziej abstrakcyjnych doświadczeń. Trzy lata później, 2016, znowu byliśmyw Japonii. Przez te trzy lata nie mogłam się doczekać, żeby tam wrócić. Japonia była dla mnie jednym z najbardziej intensywnych doświadczeń podróżniczych. Zupełnie inna od wszystkiego, co do tej pory znałam. Oszałamiająca, intrygująca, szokująca, inspirująca, wizualnie wyjątkowa i intensywna. Przez 3 lata miałam ciągłe flashbacki z Japonii, zapach powietrza, światła, dotyk zimna na mojej skórze albo tylko smak chwili i znowu tam byłam. Chciałam tam wrócić, bo w Japonii czułam wszystko o wiele mocniej. Moje zmysły stały przed wyzwaniem, wszystkie w tym samym czasie i to było wspaniałe uczucie. A więc znowu tu jesteśmy, nasza trójka w Japonii, Leo był chodzącą i mówiąca osobą, z którą świetnie spędza się czas i z którą ciężko się spędza czas, z którym jednocześnie super odkrywa się na nowo świat, ale potrafi to być wycieńczające, ale który jest nieodłączną częścią naszego świata. A tym razem jest nas czworo. Kolejne życie, które noszę w brzuchu, kolejne życie, które jest podwójną niebieską linią na kawałku plastiku i mnóstwem wydruków z badań ultradźwiękiem. Życie, które jest dla nas zagadką, nie dlatego, że nie wiemy jak być rodzicem dla malutkiego człowieka, ale dlatego, że ten człowiek będzie kolejnym zaskoczeniem na wielu płaszczyznach. Kiedy wracamy do domu w chwilowym spokoju, wokół jeziora Kawaguchiko, próbuję znowu chłonąć to, co nas otacza. Próbuję żyć chwilą, pozbyć się strachu i cieszyć się tym, co mamy i tym, co zostało nam dane. Wyniki są OK, zagrożenie anomaliami chromosomalnymi jest dośc niskie, ale nie na tyle, żeby mieć jakąkolwiek pewność. Dni pełne niepewności, to nasza nowa rzeczywistość. Czeka nas kolejny test w Polsce, ale na razie, to wystarczy. Wystarczy, żeby mocno przytulić do siebie Małego L, zanim pobiegnie do swoich wyimaginowanych połowów rybackich, wystarczy, żebym pozwoliła się przytulić Panu B. i poczuła do niego miłość, schowaną głęboko pod gorzkimi resztkami z naszych niedawnych kłótni i wystarczy, żebym w końcu dotknęła mojego brzucha, który nie jest już tylko mój i pozwoliła sobie poczuć szczęście za tę rosnącą istotę, nowy element układanki, jaką jest nasza rodzina. Zdrowa, czy nie,to się jeszcze okaże.

Tłumaczenie: Weronika Makowska

When I was eight month pregnant I fully discovered instagram. I could not sleep at night, I had to pee every two hours and I was eating kilograms of almonds to ease that horrible heartburn.

I was over sensitive, my IQ was quickly degenerating and I could not keep myself focused on anything for a longer time /well except for drawing/. I was lying in the bed at night completely taken over by insomnia looking through instargam, impetuously searching for cool mothers of little babies as a proof that life after giving birth can be so much fun. I was obsessively clicking the follow button, common cool mamas show me what you got.

My instagram feed was one long ode on perfect life with perfect little people, perfect content mothers, perfect good looking wifes, perfect happy smiling kids that never throw themselves on the floor in the middle of the street screaming, perfect bearded husbands in perfect ironed white clean tshirts, perfect meals on perfect tables, perfect happy dogs in perfect little gardens in perfect little world that I took for real. I needed to believe that it is real because I was freaking out myself.

One year after L was born  I started looking at my instagram feed again I obsessively unfollowed all the cool mamas. They were pissing me of. Not because I still had 5 kilos overweight, not because I my skin was bad, not because I was constantly tired and I did not care for fancy table with fancy looking food, not because I had to wear long pants even when it was hot outside cause I rarely shaved my legs. I was tired of all that perfect. It did not make me feel good because it was so unreal. I knew those were just bits and pieces of someone else’s life that has dark sides as well, but perfect is so not authentic, so not interesting and I just did not want to look at it.

I enjoyed my life the way it was, I did my own parenting choices, and was pretty sure I do MY best. But I realised now social media uncontrollably put pressure on people. In that case on mothers. /I mentioned that before that shortly after L was born I realised that motherhood/parenthood and everything that connects to it is so scary militant/. Actually mothers put pressure on mothers because of what they publicly reveal or better to say not reveal. The picture that is presented does not allow, can not allow for critic. Nobody wants to be criticised in such a sensitive matter as parenting, because that is something we all try to do best.  And when there are not so positive moments shared  it is done in such a way that it makes it actually look fun.  But generally we naturally unconsciously select what we show to the world.  When we are happy and we sure want to share those happy moments and when it comes to our weakness and dark sides we don’t want to be judged, at least not in the system that is limited only to instant pictures of not instant life. Judgements come very easy online. Everybody has something to say. It is so easy to just write a short statement without really knowing the person, forget it and scroll further, but the one on the other side that receives it does not forget, not that fast. And so to keep ourself safe and happy we share happy moments. Right?

 That is why I stopped looking at other people, stopped comparing myself with that partial truth that I was receiving. I did not care. I created my own perfectly imperfect world where the only thing I wanted was to have enough silence to be able to hear my own voice. I breastfed L /and still am/, we were co-sleeping /and still are/, I never left him cry out, I never left him sleep in a different room, I was carrying him in carrier/and still am/ we were traveling a lot . I was pretty happy with being able to make my decisions without applying all those well meant advises on raising kids. I filtered all the suggestions on parenting books no matter if it was on attachment parenting or it was some american lady teaching me how to be a french mama. NO thank you. I believed that what is best for my child is written in my genes.

And that was the time when my texts got published on larger platform than just my blog. I agreed on that of course because I did not know what that actually means. My blog was this intimate space that I always treated as if it was for friends, or for people who read it because somehow we have the same flow and same view on life, very tight community.

But than it went out to the world. The world that was alien, big and unpersonal. And I was not ready for it although I did not know. Those who were following my blog they knew my way of writing, they knew my humour, my self irony and could read between the lines. Those who just read my text as one of many had no idea who I am, who is that crazy lady scared to leave her child go on a walk with a nanny.  And of course internet begs for fast, explicit, strong judgements. I can take critic when it comes to many things, but when I got judged as mother I got hurt.  Terribly hurt. It was not only about me anymore, it was about Leo. His life that was created by me was judged. And of course as all of us I was trying to do my best for the most valuable person in my life.

Did it make me unsure? Yes it did, maybe not unsure as a mother after all because nothing changed in the way I raise L, but it made me unsure as a person.

That is when I started to question what I was doing. That is when I was not sure if I want to share myself anymore because I absolutely did not feel like I should be defending myself for being the way I am, for my life and for my choices, for being imperfect, for making mistakes and having downs and doubts but being honest.

I knew I can not write about me, our life, about us selectively. Either I write it as it is or I don’t. I can’t pretend I am somebody else because it would make me very tired. And most of all writing about us meant including Leo. I knew I am not strong enough to stand naked and have shit thrown all over me from faceless creatures. But than much more important things than my blog completely took over my life, and it became so imperfect at one point that even the biggest masochist would not want to read about it voluntarily anyway :).

New Year came with a promise of change. I am ready to stand on the starting line, I’m letting things go by and just grab those that seem to be harmless one at the time. But most of all we are back to traveling and that is something essentially important for us. Thanks to travel plans we are healing as a couple because there is a strong vibe of energy around us just when we speak about it.  I am healing  because I not only allowed myself to fall down but I gave myself  the time to get up slowly. For that matter Sicily was the best cure on all the open wounds. We were happy, we were us again, I was happy and light and free and that is why I am here now.

PS: THANK YOU ALL FOR THE COMMENTS ON MY PREVIOUS POST AND ALL THE EMAILS. I AM PRETTY SURE YOU HAVE NO IDEA HOW MUCH THAT MEANT TO ME

—————————————————————————————————————

Many times during our trip I was thinking how the “ideas of ideals” in or heads are created. Please notice “many times I was thinking” phrase and just imagine it is for real! Well anyway I am talking about those stereotyped pictures. Like when I look at a photo of an old van /it has to be an old van, best old VW, of course it can’t be that new ugly white bulky shoe box which may be much more comfy but fuckes up the photo/ I get immediately chills up my spine.
Old red or yellow van parked at the edge of wood or on the beach. NO people in the picture, just some traces of them. Fire, fire sparks in the air, little stove, two chairs, dusk, checked blankets, what a fantastic atmosphere. It is more romantic than kissing couple in the crowd under Eiffel tower.
And than you wake up all twisted with a huge cramp in your leg, numb hand under your head, one breast sticking out from pyjama always ready, always within reach, ice cold back as you are not covered and cold air coming from your mouth as you breath. Yes the reality strikes in. Your baby takes 80 pro cent of the bed, the rest is pillows around him so he is not cold from the side and you are actually floating somewhere between. Your sleep is not important as your only function is to breastfeed and be a panel that protects baby from falling of the bad into the void of that hated camper. Your husband sleeps already third week in separate single bed under you, you can not go to toilet cause the baby might turn in sleep and fall down, you can not move because the bad is so narrow that every movement wakes the baby up and that is the last thing you want, you don’t want that even more than you want to pee. You know that you have to concentrate and convince yourself that you actually don’t need to go to toilet, that it was only a bad dream that waked you up. So what you do in such moments is you think who the fuck made you believe that traveling with camper is more romantic than kissing the man you love on a november chilly evening under Eifel tower. Well and that explains why I was thinking many times and a lot.

Than the morning comes and after the baby is changed, fed, happy and content, after you already had first argument of the day with your husband, after the “kitchen” of your camper – which actually means the whole camper – looks like a battlefield, your dog is pissed of that he did not have enough time for a morning walk and you are all stinky and sweaty still in pyjama, than you remind yourself you actually needed to pee some time ago. You pack a ultra minimal version of your cosmetic belongings – there is no time and space for fanciness – and head to share those intimate things you have to do with some strangers. U join a pee symphony in one of 10 toilette cabins, occasionally interrupted by drums like sound from your neighbour whose shoes are sticking out through the gap on the bottom of the wall. You try to pee as silently as possible, OK maybe not you but I do, so I try to pee as silently as possible because I still believe it is quite an intimate thing to do and I want my neighbour to think he is also safe and alone.
I wait until the drummer from next door leaves, I don’t want to put him in embarrassing situation meeting him and I go to take a shower. Whole time I am showering I pray that the guy whom I heard clearing his throat and spitting yesterday is not gonna take shower at the same time next door cause that is really a bit to much especially because in this particular camping also the walls in shower cabins don’t touch the ground and leave a gap so the water from one cabin floats to another.

All this happens in about 10 minutes of time, as I said there is no space for fanciness, and I run back with wet hair and wet shoes on cause I forgot to take flip flops for bathroom purposes. Baby is not happy and content anymore, coffee is cold, dog called a strike and your husband is still pissed from the earlier argument.
You take the baby for a walk, dog decides for himself what he wants to do, when and how and husband goes to wash the dishes. Than you have to pack everything, fold up the bed, change the baby again, clean things so they don’t move around when you drive and by the time you hit the road you are hungry again, sweaty again but you talk to your husband and that is a good thing because if you did not start talking to each other you could not argue with him in about two hours again.
You drive at highest speed 60km per hour, well you are on fjords after all, and you break all the possible rules. You sit on a plastic case from photo equipment between two front seats so that you can entertain the baby all the time. You see one huge NOTHING from the road as you are almost on a floor level. You have your dog in the lap so you can’t move as you don’t want to piss him off more than he already is. But than baby shows first signs of discontent and you forget the possibly worse mood of your dog and  walk around camper looking for things that might catch his attention for at least 30 seconds. When you run out of all possible harmless objects and they are all on the floor all you have left is your breast again. So you get stucked between the seats in more or less stable position, take out your breast and breastfeed while your husband is driving. All that you can think of is how that looks to the drivers who pass you by in a opposite line. And please keep in mind that camper drivers have a habit – which I can’t quite understand – of waving to each other. That means when they are getting closer to your car they really look at you waving, smiling like one big happy family. And there you are leaning over the baby seat with your face smashed on the front window with your Tshirt up and breast out. I am so thankful to norwegian police for their absolute absence on the roads.

Than a miracle happens, you drive through incredible landscapes and photographic excitement reunites you and your husband into one loving and understanding whole. You share your exaltation and lenses with loving looks, you kiss, make sexy statements even though you know there is another night in separation ahead of you but that does not matter, you are simply nice to each other, even the dog feels better around you again. And that is good because as evening starts to sneak in and baby is unhappy and tired, and you are tired and hungry because there was no time to make lunch and you look for a place to stay over night and dog is pissed again as he would wish for more play time, and the place where you are about to sleep is a complete mess after whole day, tension level rises up high easily and before you even know or finish your dinner third argument of the day is at its bloom. And there are only two possible endings. Either you put your baby to sleep at nine o clock and you stay in bed with him because you don’t speak to your husband and your dog and there is only 5 sq meters that you share together or you put your baby to sleep at nine o clock which means he finally falls asleep at ten o clock. You barricade him with everything possible so that you can silently and in the dark sit by the table with your husband and your dog. Downloading photos from the day and finding a way to each other while whispering about the lenses and settings of the camera you used. Than at eleven you are so tired that even climbing up to the bed seems to be way beyond your physical possibilities so you sit quietly for another 10 minutes looking at that peak of the mounting where you have to get and thinking if you should maybe pee one more time before you assemble yourself in that inhuman position next to the baby that you are gonna love much more in couple of hours than you love him now, even though you already love him more than possible.
And than you fall asleep and dream of a romantic camper ride.

Well there is couple of things I know for sure after this trip.

1. I know having a baby is a challenging time for the couple who was so lucky to make him. I remember I overheard several times in my life conversations of middle aged ladies talking how some xy woman got pregnant just to make her husband stay. Well that is kind of a tricky thing I guess, at least if it is true, that most couples divorce during first year after their child is born. Having a baby is a good test of relationship, but having a baby who is not even one year old and going for a month trip with camper is one hell of a test for the baby, the couple and the camper and the dog.

2. Having a baby is the most beautiful experience ever. I never understood people who had kids and were telling me how difficult that is and how much they love it. C’mon how can you love being in a difficult situation?!
Now I know what that means. It is the most difficult, tiring and most beautiful thing that can happen. You can not stop even for a minute, you are a parent and you have to keep on going no matter how tired you are, how much you want to put your feet up take a bottle of wine in one hand and maybe another bottle in second and and just get a little time for yourself. But that is not possible. And than you take your child out for a walk, you show him a dandelion, you blow it and suddenly you almost faint from that magic that happened. You see that flower falling into small pieces flowing away, you see it through eyes of your baby with your baby and you are lucky you have that chance. Of course you don’t remember seeing dandelion for the first time yourself but now you were given a chance to experience it for the second time and share that miracle with somebody who is so purely overwhelmed and that is magic. Thank god for dandelions and shower.

3. After this “holidays” I came home tired as if I worked in a cole mine for one month. SO I don’t ever want to do this again. Please somebody remind me of this post next year before summer :)

PS: I was actually looking for coming back to Poland after the trip until I have not met the first lady over fifty on the street and she did not tell me that I should not carry such a cute baby in a carrier because that is hurting his neck and he may even bleed. Crush with reality :)

——————————————————————————-

Wiele razy podczas naszej podróży myślałam o tym, jak rodzą się w naszej głowie “iluzoryczne ideały”. Proszę, zwróćcie uwagę na zwrot “wiele razy myślałam” i wyobraźcie sobie, że to prawda! Mam na myśli wszystkie te stereotypowe obrazki. Na przykład, kiedy patrzę na zdjęcie starego vana/ koniecznie stary van, a najlepiej stary Volkswagen, ale w żadnym wypadku jakiś nowy, brzydki i wielki model, przypominający pudełko na buty, który może i jest wygodny, ale za to kompletnie spieprzy całe zdjęcie/, to od razu dostaję gęsiej skórki. Stary, czerwony albo żółty van, zaparkowany na skraju lasu lub na plaży. ŻADNYCH ludzi na zdjęciu, tylko ślady, które po sobie zostawili. Ogień, iskierki w powietrzu, mały piecyk, dwa krzesła, zmierzch, koce w kratkę, co za niesamowita atmosfera. O wiele bardziej romantyczna, niż para całująca się w tłumie pod wieżą Eiffela.

A potem budzisz się, cała powyginana, z ogromnym skurczem w nodze, zdrętwiałą ręka pod głową, jedna pierś wystaje spod piżamy, zawsze gotowa, zawsze w zasięgu, odkryte, lodowate plecy i zimna para, która leci z ust, przy każdym oddechu. Tak, rzeczywistość atakuje. Twoje dziecko zajmuje 80 procent łóżka, a reszta to poduszki wokół niego, żeby nie było mu zimno w plecy, a ty pływasz gdzieś pomiędzy. Twój sen się nie liczy, bo twoje jedyne zadanie to karmienie piersią i odgradzanie dziecka tak, żeby nie spadło w przepaść tego znienawidzonego kampera. Twój mąż już trzeci tydzień śpi w dostawce pod twoim łóżkiem, nie możesz iść do ubikacji, bo dziecko mogłoby się przekręcić przez sen i spaść. Nie możesz się ruszać, bo łóżko jest tak wąskie, że każdy najmniejszy ruch obudzi dziecko, a to ostatnia rzecz, której pragniesz. Nie chcesz tego bardziej, niż chce ci się siku. Wiesz, że musisz się skoncentrować i przekonać samą siebie, że tak naprawdę nie potrzebujesz iść do toalety i obudził cię tylko zły sen. Więc w takich momentach zaczynasz się zastanawiać, kto, do cholery, wmówił ci, że podróżowanie kamperem jest bardziej romantyczne, niż całowanie mężczyzny, którego kochasz, w listopadowy, chłodny wieczór pod wieżą Eiffela. I to wyjaśnia, dlaczego myślałam o tym wiele razy i bardzo dużo.

Nadchodzi ranek i po tym, jak dziecko jest przewinięte, nakarmione i zadowolone, po tym, jak już odbyłaś pierwszą kłótnię z mężem, po tym, jak „kuchnia” w kamperze, co tak naprawdę oznacza cały kamper, wygląda jak pole bitwy, twój pies jest wkurzony, ponieważ nie miał wystarczająco dużo czasu na poranny spacer, a ty jesteś śmierdząca i spocona, nadal w piżamie i nagle przypominasz sobie, że jakiś czas temu zachciało ci się siku. Pakujesz super skróconą wersję swoich kosmetyków – nie ma czasu, ani miejsca na luksusy – i idziesz podzielić swój intymny czas w łazience, z jakimiś obcymi ludźmi. Przyłączasz się do symfonii sikania, w jednej z 10 toalet, która co jakiś czas jest przerywana odgłosami bębnów z kabiny sąsiada, którego buty wystają z dolnej przerwy w ścianie. Starasz się sikać najciszej, jak potrafisz, OK, może nie ty, ale jak tak, staram się sikać najciszej, jak to możliwe, bo nadal wierzę w to, że jest to dość intymna czynność i chcę, żeby mój sąsiad poczuł się bezpiecznie, jakby wokół niego nie było nikogo. Czekam, aż bębniarz z ubikacji obok sobie pójdzie, nie chcę stawiać go w niezręcznej sytuacji, a potem idę wziąć prysznic. Przez cały czas, kiedy się myję, modlę się, żeby facet, który wczoraj chrząkał i pluł pod prysznicem, nie kąpał się w kabinie obok mojej, bo to już za wiele, szczególnie, że na tym kampingu ściany kabin prysznicowych kończą się kilka centymetrów nad ziemią, więc woda spod jednego prysznica przelewa się do drugiego. Wszystko to wydarza się w ciągu 10 minut, jak już powiedziałam, nie ma miejsca na luksusy i biegnę z powrotem z mokrymi włosami i przemoczonymi butami, bo zapomniałam zabrać ze sobą klapków do kąpieli. Dziecko nie jest już szczęśliwe i zadowolone, kawa jest zimna, pies ogłosił strajk, a twój mąż jest nadal wkurzony po ostatniej kłótni. Bierzesz dziecko na spacer, pies sam decyduje co chce robić, kiedy i gdzie, a mąż idzie pozmywać talerze. Potem musisz wszystko spakować, złożyć łóżko, jeszcze raz przewinąć dziecko, pozbierać rzeczy, żeby nie pospadały, a gdy w końcu ruszacie w drogę, znowu jesteś głodna, spocona, ale za to rozmawiasz już z mężem, co jest dobrą rzeczą, bo przynajmniej możecie się znowu pokłócić za jakieś dwie godziny.

Jedziecie z największa prędkością 60 km na godzinę, w końcu jesteście między fiordami i łamiecie wszystkie możliwe przepisy. Ty siedzisz na plastikowej skrzynce po sprzęcie fotograficznym, pomiędzy przednimi siedzeniami, żebyś mogła cały czas zabawiać dziecko. Ponieważ siedzisz praktycznie na podłodze, za oknem widzisz jedno wielkie NIC. Na kolanie masz psa, więc nie możesz się ruszać, bo nie chcesz go jeszcze bardziej wkurzyć. Ale potem dziecko zaczyna marudzić, więc zapominasz o humorach psa i chodzisz po kamperze, szukając rzeczy, które mogą odwrócić uwagę dziecka na przynajmniej 30 sekund. Kiedy wyczerpałaś już zapas bezpiecznych przedmiotów i wszystkie leżą na podłodze, ostatnią deską ratunku pozostaje pierś. Tak więc wciskasz się pomiędzy siedzenia, ustawiasz w, mniej więcej, stabilnej pozycji, wyjmujesz pierś i karmisz dziecko, podczas gdy twój mąż prowadzi. Myślisz jedynie o tym, jak to musi wyglądać dla innych kierowców, którzy mijają was z naprzeciwka. Miejcie na uwadze, że, nigdy nie zrozumiałam dlaczego, ale kierowcy kampera mają w zwyczaju machania do siebie nawzajem i uśmiechania się, jakbyśmy wszyscy byli jedną, wielką rodziną. A ty stoisz pochylona nad dzieckiem, z twarzą przyklejoną do przedniej szyby, podwiniętą bluzką i wystającą piersią. Jestem bardzo wdzięczna norweskiej policji, za ich nieobecność na drogach.

Potem dzieje się cud, przejeżdżacie obok zapierających dech w piersiach krajobrazów i ekscytacja fotografią znowu łączy cię z twoim mężem w jedną kochającą i rozumiejącą się całość. Dzielicie się radością i obiektywami, wymieniacie kochające spojrzenia, całujecie się i mówicie sobie seksowne rzeczy, mimo iż wiecie, że przed wami kolejna noc w separacji, ale to się nie liczy, jesteście po prostu mili dla siebie i nawet pies znowu czuje się lepiej w waszym towarzystwie. I to są dobre chwile, bo kiedy wieczór skrada się powoli, a dziecko robi się niezadowolone i zmęczone, a ty jesteś zmęczona i głodna, bo nie było czasu, żeby zjeść obiad. Szukacie kampingu na noc, a pies znowu jest wkurzony, bo miał nadzieję na więcej rozrywki, a w miejscu, w którym macie spać panuje okropny bałagan, napięcie rośnie bardzo szybko i zanim się obejrzysz, zanim skończysz kolację trzecia kłótnia dnia jest w pełnym rozkwicie. I są tylko dwa możliwe zakończenia. Albo kładziesz dziecko spać o dziewiątej i zostajesz z nim w łóżku, bo nie rozmawiasz z mężem, ani psem, a macie do dyspozycji tylko 5 metrów kwadratowych albo kładziesz dziecko o dziewiątej, co oznacza, że zasypia w końcu o dziesiątej. Barykadujesz je wszystkim, co możliwe, żeby w ciszy i mroku usiąść przy stole z mężem oraz psem. Zgrywacie zdjęcia z minionego dnia, próbujecie się dogadać, szepcząc o obiektywach i ustawieniach w aparacie, których wcześniej użyliście. O jedenastej jesteś już tak zmęczona, że nawet wspiąć się na własne łóżko wydaje się ponad twoją sprawność fizyczną, więc siedzisz cucho jeszcze 10 minut, patrząc na czubek, na który musisz się wdrapać, zastanawiając się czy może powinnaś jeszcze raz zrobić siku, zanim przyjmiesz tą nieludzką pozycję obok dziecka, które będziesz kochać jeszcze mocniej za dwie godziny, nawet jeśli kochasz je już bardziej, niż to możliwe. Potem zasypiasz i śnisz o romantycznej wyprawie kamperem.

Po tej podróży wiem na pewno kilka rzeczy:

1. Wiem, że narodziny dziecka to ciężki okres dla pary, która miała to szczęście je zrobić. Pamiętam, że kilka razy w moim życiu zdarzyło mi się podsłuchać rozmowy kobiet w średnim wieku, które mówiły, że jakaś kobieta xy zaszłą w ciąże tylko po to, żeby zatrzymać przy sobie mężczyznę. To dość przewrotny sposób, szczególnie jeśli sprawdzają się statystyki mówiące, iż większość małżeństw rozwodzi się w pierwszych miesiącach po narodzinach dziecka. To dobry sprawdzian dla związku, ale posiadanie dziecka, które nie ma jeszcze roku i wyruszenie w podróż kamperem jest niezłym sprawdzianem dla dziecka, pary, kampera i psa.

2. Macierzyństwo to jedno z piękniejszych doświadczeń życiowych. Nigdy nie rozumiałam ludzi z dziećmi, którzy mówili mi, jakie to trudne, ale jak bardzo to kochają. Przestań, jak można kochać trudną sytuację?! Teraz wiem, co to znaczy. To najtrudniejsza, najbardziej męcząca, a zarazem najpiękniejsza rzecz, która może się przydarzyć. Nie da się przestać ani na chwilę, jesteś rodzicem i musisz iść do przodu, jakkolwiek nie byłbyś zmęczony i jak bardzo byś nie chciał położyć się na kanapie z butelką wina w jednej dłoni i kolejną butelką w drugiej dłoni i znaleźć trochę czasu dla siebie. Ale to niemożliwe. A potem bierzesz swoje dziecko na spacer, pokazujesz mu mlecze, zdmuchujesz je i nagle mdlejesz od magii wokół. Widzisz jak ten kwiat rozpada się na małe kawałeczki i odlatuje, widzisz to oczami swojego dziecka, z twoim dzieckiem i masz szczęście, że dostałeś tę szansę. Oczywiście nie pamiętasz chwili, w której zobaczyłeś dmuchawce po raz pierwszy w życiu, ale teraz dostałeś szansę przeżyć to drugi raz i podzielić ten cud z kimś, kto jest tak zwyczajnie przytłoczony i to się nazywa magią. Dzięki Bogu za mlecze i prysznic.

3. Po tych „wakacjach” wróciłam zmęczona, jakbym pracowała w kopalni przez miesiąc. WIĘC nie chcę już nigdy tego powtórzyć. Proszę, niech ktoś mi przypomni o tym wpisie przed następnymi wakacjami PS: Nie mogłam się doczekać powrotu do Polski, dopóki nie spotkałam na ulicy pierwszej kobiety po pięćdziesiątce, która powiedziała mi, że nie powinnam nosić dziecka w nosidełku, bo uszkodzi sobie kark i może się wykrwawić. Zderzenie z rzeczywistością :)

Translated by: Weronika Makowska

I thought I would upload photos from the rest of our trip once we are at home. But we are only about 10 days in Norway and I have collected 49 photos in my final selection. Well by the time this trip is over I might have to many photos to upload at once. Who likes to look at hundreds pics of us in the mountains :). So I am taking advantage of the fact that we have quite good internet connection and upload first part of photos from Norway. More writing will follow of course with my next post. There is so much more I have to let out :)
———————————————————————————————————————-

Myślałam, że wstawię zdjęcia z reszty naszej podróży, kiedy wrócimy do domu. Ale jesteśmy w Norwegii od 10 dni i wybrałam już 49 zdjęć po ostatecznej selekcji. Na koniec naszej wyprawy pewnie będę miała za dużo zdjęć, żeby wstawić je wszystkie naraz. Kto by chciał oglądać setki naszych zdjęć z gór Tak więc skorzystam z okazji, że mamy całkiem szybki internet i opublikuję pierwszą część zdjęć z Norwegii. Napiszę więcej w następnym wpisie. Jest tyle rzeczy, które muszę z siebie wyrzucić
  

I thought I am never gonna do this post, ok maybe not ever but for sure not on this trip. Downloading photos, making a selection, editing them, uploading and most of all writing at least short text requires certain amount of concentration. I know it is not a work of nuclear physician but its a work that has to be done somewhere between 22:30 and 24:00 when I am still partly conscious.

OK this trip definitely does not belong to the easiest ones that we’ve done so far. At this point I could actually swore it is the toughest one. I know that once we’r back home and bad memories fade out to the point that they actually disappear and I will not recall them anymore I will be sentimentally coming back in my mind to places we’ve been and things we have done. Some of them might even be nominated to “the best of” and we’ll be laughing at situations that will have lost their sharp contures. But for now I am at this melting pot, inside of it, inside of this “supercamper” situation and I see things as they are, fresh and crisp.

We have been traveling with camper before. Our first trip with Sven was an adventure of three without any plan whatsoever, without any clue what we want and what we don’t want. Sven was fully loaded with alcohol and we were loaded with expectations. We were making decision on the road and those decisions made us drive poor old Sven all the way to north of Norway for no other reason besides the one of getting there. We spent most of the days driving hundreds of kilometres at highest speed of 80km per hour. We slept on parking lots by the road and by the time we got back down to Helsinki we were dead tired and from the constant driving I had a feeling that I am shaking inside even after week at home. I knew I never want to do it again.

But than one year later we got married and decided to spend our honeymoon – HOW? – driving poor old Sven through France and Spain. I always thought nothing can beat that trip when it comes to number of cathasthropies that can happen in such a short period of time. Everything that was possible went wrong. It all started with Sven breaking after first 200 km in Austria and by the middle of our trip we were driving a camper with broken fridge, not working gas stove, without air-condition. Driving whole days with opened windows, not talking to each other as it was really loud in the cabin, we were taking pain killers every evening which in combination with alcohol helped us forget about those terrible headaches from noise and air draught. Main goal of our days was to drive hundreds of kilometres in search of one free spot on the overcrowded campsites. We were lucky when we finally ended up sleeping parked by the toilets or showers as free camping in that part of Europe is strongly restricted. When we came home I was sure our marriage can overcome ABSOULTELLY EVERYTHING. Well almost everything….

Can somebody tell me why we did it again? This time not even with our beloved old Sven but some anonymous, ugly rented camper in combination with little crawling baby and the great idea of spending 5 weeks of beautiful summer on the road again. This time we can’t even get drunk in the evenings. And even if we could we would not have enough power to do it.

We got divorced at least 3 times a day during first week, and 5 times a day during second week. Mr. B suggested to throw us all out of the camper and drive down from a mountain, buy us an airplane ticket around the world and do the rest of the trip alone, leave me the camper and actually everything he owns and go hitchhiking around the world and I was thinking about regulated gas explosion that would catapult us on a trip in cosmos. Little L decide to sabotage this whole traveling idea and for the first time was giving us hard time while driving. Making even 80 km distance per day was a victory worth mexican wave. He started teething, but this time I am worried he is getting at least 24 teeth at the same time. Mr.T is so sick of us that he came to a logic conclusion that HE himself is his only boss. I personally don’t share the same idea and that means we find ourselves conflicting interests very often. I need him to go right but he ONLY goes left. When it happened for the first time I was worried that he lost his hearing due to his age, but this little smart ass simply decided he needs a break from this crazy family.

Our camper became an authentic kingdom of anarchy. We have broken all the possible rules, and I am happy we did not get to meet any police till now. There is NO WAY to keep things in place, clean and logically sorted for longer than 5 minutes. I am in constant search of socks, shoes, pacifiers, dentinox, clean cups, wallet and everything else. My brain is washed from listening to same baby songs over and over again and I have stopped cleaning floor in the camper. But we are still together in this car, neither of us has contacted a lawyer yet, it looks like we even love each other, little L loves to do “baran baran buc” everything, starting with his toys, table, my feet, window, plates, cups and the trip goes on….

———————————————————————————————————

Myślałam, że już nigdy nie napiszę tego tekstu, ok, może nie nigdy, ale na pewno nie na tym wyjeździe. Przegrywanie zdjęć, wybieranie ich, obróbka, wstawianie na stronę, a przede wszystkim napisanie chociaż kilku zdań, wymaga odpowiedniej koncentracji. Wiem, że to nie praca fizyka jądrowego, ale muszę wykonać to zadanie gdzieś pomiędzy 22:30, a 24:00, kiedy nadal jestem choć trochę przytomna. OK, ta podróż na pewno nie należy do najłatwiejszych, jakie do tej pory odbyliśmy. W tym momencie mogłabym nawet przysiąc, że należy do najtrudniejszych. Wiem, że kiedy wrócimy do domu i złe wspomnienia wyblakną tak bardzo, że właściwie znikną, to nie będę już o nich pamiętać i zacznę wracać uczuciami oraz pamięcią do miejsc, w których się zatrzymaliśmy i rzeczy, które robiliśmy. Niektóre z nich trafią do zakładki “najlepsze” i będziemy śmiać się z sytuacji, które z czasem zatracą swoje ostre kontury. Ale teraz siedzę w tym tyglu, w samym jego środku i środku tej całej, „superkamperowej” sytuacji. Widzę rzeczy w ich prawdziwej postaci, kiedy są jeszcze świeże i kruche. Nie jest to nasza pierwsza podróż kamperem.

Pierwsza wycieczka ze Svenem była trzyosobową przygodą, bez jakiegokolwiek planu, ani pojęcia na to, czego chcemy, a czego nie chcemy. Sven był przeładowany alkoholem, a my oczekiwaniami. Podejmowaliśmy decyzje w czasie jazdy i to one sprawiły, że dojechaliśmy biednym, starym Svenem aż do północnej Norwegii, bez żadnego innego powodu, jak tylko, żeby tam się dostać. Większość dni spędziliśmy jeżdżąc setki kilometrów, z największą prędkością 80 km na godzinę. Spaliśmy na przydrożnych parkingach, a kiedy dojechaliśmy do Helsinek byliśmy śmiertelnie zmęczeni. Od ciągłej jazdy czułam, że trzęsę się w środku, nawet po tygodniu od powrotu. Wiedziałam, że już nigdy nie chcę tego powtórzyć.

Ale rok później wzięliśmy ślub i postanowiliśmy spędzić nasz miesiąc miodowy – JAK? – jeżdżąc biednym, starym Svenem po Francji i Hiszpanii. Zawsze myślałam, że nic nie pobije tej podróży pod względem ilości katastrof, które mogą przydarzyć się w tak krótkim czasie. Wszystko, co tylko możliwe, poszło nie tak. Zaczęło się od tego, że Sven zepsuł się w Austrii, po 200 kilometrach, więc od połowy naszej podróży nie mieliśmy działającej lodówki, ani kuchenki gazowej, ani nawet klimatyzacji. Jechaliśmy całe dnie z otwartymi oknami, nie rozmawiając ze sobą, ponieważ w kabinie było za głośno, a każdego wieczora braliśmy środki przeciwbólowe, które w połączeniu z alkoholem pozwalały nam zapomnieć o potwornych bólach głowy, wywołanych hałasem i przeciągiem. Naszym głównym celem, przez większość dni, było przejechanie setek kilometrów w poszukiwaniu miejsca na zatłoczonych kempingach. Mieliśmy szczęście, jeśli udawało nam się zaparkować gdzieś przy ubikacjach i prysznicach, bo, w tej części Europy, rozbijanie się na dziko jest surowo zabronione. Kiedy wróciliśmy do domu byłam pewna, że nasze małżeństwo może udźwignąć ABSOLUTNIE WSZYSTKO. Przynajmniej prawie wszystko….

Czy ktoś może mi powiedzieć dlaczego znowu to zrobiliśmy? Tym razem nie wzięliśmy nawet naszego ukochanego, starego Svena, ale jakiegoś anonimowego, brzydkiego kampera z wypożyczalni, do którego dorzuciliśmy małe, raczkujące dziecko oraz pomysł na spędzenie 5, pięknych tygodni lata, w drodze. Tym razem, nie możemy się nawet upić. A nawet gdybyśmy mogli, to nie mamy na to wystarczająco dużo siły. Groziliśmy sobie rozwodem przynajmniej 3 razy dziennie, podczas pierwszego tygodnia i 5 razy dziennie, podczas tego drugiego. Pan B. zasugerował, że wyrzuci nas wszystkich z kampera i zjedzie w przepaść, kupi nam bilet dookoła świata i dokończy podróż sam, zostawi mi kampera i wszystko, co posiada, a sam wyruszy autostopem dookoła świata, a ja w tym czasie planowałam wybuch gazu, który wystrzeli nas w kosmos. Mały L. postanowił sabotować cały ten pomysł z podróżowaniem i po raz pierwszy przysparzał nam kłopotów w czasie jazdy. Sprawiło to, że przejechanie nawet 80 kilometrów było tak wielkim sukcesem godnym fali meksykańskiej. Zaczął ząbkować, ale tym razem boję się, że rosną mu co najmniej 24 zęby naraz. Pan T. ma nas tak dosyć, że doszedł do logicznego wniosku, że tylko ON jest swoim panem. Ja osobiście nie podzielam tego pomysłu, co oznacza, że bardzo często dochodzi pomiędzy nami do konfliktu interesów. Kiedy chcę, żeby szedł w prawo, on idzie TYLKO w lewo. Za pierwszym razem przestraszyłam się, że traci słuch z powodu swojego wieku, ale ten mały spryciarz po prostu zdecydował, że potrzebuje przerwy od swojej zwariowanej rodziny.

Nasz kamper stał się prawdziwym, anarchistycznym królestwem. Złamaliśmy wszystkie możliwe zasady i cieszę się, że jak dotąd nie spotkaliśmy jeszcze na naszej drodze policji. NIE DA SIĘ utrzymać rzeczy na swoim miejscu, czystych i poukładanych, na dłużej niż 5 minut. Nieustannie szukam skarpetek, butów, smoczków, żelu do dziąseł, czystych kubeczków, portfela i wszystkiego innego. Mój mózg jest wyprany od słuchania w kółko tych samych piosenek dla dzieci i nawet przestałam myć podłogę w kamperze. Ale nadal jesteśmy razem w tym samochodzie, żadne z nas nie zadzwoniło jeszcze do prawnika, wygląda na to, że nawet się kochamy. Mały L. uwielbia robić „baran baran buc” ze wszystkim, co napotka zaczynając od zabawek, stołu, moich stóp, okien, talerzy, kubeczków, a podróż nadal trwa…